Ulica Rymanowska w Sanoku
| ||
| Śródmieście | ||
| ||
| Państwo |  Polska
| |
| Miejscowość | Sanok | |
Położenie na mapie Sanoka   ulica Rymanowska | ||
Położenie na mapie Polski  ulica Rymanowska | ||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  ulica Rymanowska | ||
Położenie na mapie powiatu sanockiego  ulica Rymanowska | ||
 49°33′44,2″N 22°11′20,5″E/49,562278 22,189028
| ||
Ulica Rymanowska w Sanoku – ulica w dzielnicy Śródmieście i Dąbrówka miasta Sanoka.
.jpg)
Pierwotnie stanowiła ulicę ulicę Przedmiejską. Została nazwana mianem Rymanowska w 1913 i wyznaczona jako przedłużenie ul. Tadeusza Kościuszki od zbiegu z ulicą Jana Matejki do Dąbrówki Polskiej[1]. Została nazwana od miasta Rymanowa. W 1951 władze miejskie planowały zmianę nazwy ulicy z Rymanowskiej na Marii Konopnickiej, jednak do przemianowania nie doszło[2].
Ulica biegnie od zbiegu z ulicą Tadeusza Kościuszki i Jana Matejki. W biegu ulicy usytuowane jest Rondo im. Zdzisława Beksińskiego, od którego odbiega ulica Romana Dmowskiego w kierunku północnym. W miejscu, gdzie od ulicy Rymanowskiej odchodzą ulice Marii Konopnickiej (na południe) i Dąbrowiecka (na północ), kończy się dzielnica Śródmieście i zaczyna obszar dzielnicy Dąbrówka[3]. Ulica Rymanowska przebiega u swego kresu w ulicę Krakowską w kierunku zachodnim.
Rzymskokatoliccy mieszkańcy ulicy podlegają parafii Przemienienia Pańskiego.
Zabudowa ulicy[edytuj | edytuj kod]
- Szkoła Podstawowa nr 2 im. Św. Kingi w Sanoku przy ulicy Rymanowskiej 17[4].
- Na obszarze nieruchomości szkoły istniała w przeszłości sanocka synagoga[5][6])
- Budynek pod numerem 20. Pierwotnie obiekt został wybudowany i przeznaczony w 1974 jako siedziba Sanockich Zakładów Przemysłu Terenowego Materiałów Budowlanych w Sanoku (tzw. „Ceramika”)[7]. Obecnie w budynku funkcjonuje Powiatowy Urząd Pracy w Sanoku[8], sklep PSS Sanok nr 13 (powszechnie zwany „Irys”)[9].
- Budynek pod numerem 34, w którym funkcjonuje Placówka Terenowa KRUS[10].
- Restauracja McDonald’s
- Rondo im. Zdzisława Beksińskiego
- Dom pod numerem 40
- Dom pod numerem 41
- Cmentarz Centralny w Sanoku (południowa część), określany także jako Cmentarz przy ul. Rymanowskiej
- Nieruchomość pod numerem 52:
- Dom pod numerem 57
- Dom pod numerem 68, przed budynkiem ustanowiona została rzeźba Matki Boskiej, upamiętniająca konstytucję apostolską „Ineffabilis Deus” papieża Piusa IX o niepokalanym poczęciu Najświętszej Maryi Panny, ogłoszoną 8 grudnia 1854 roku. Rzeźba powstała w 1905 roku na jubileusz 50-lecia tego wydarzenia. Fundatorem rzeźby był Jakub Borczyk. Treść inskrypcji na tablicy umieszczonej na postumencie: Królowo Polski módl się za nami! Na pamiątkę 50-letniego jubileuszu Niep. Poczęcia N.M.P. 1854 8/XII 1904[14]. Treść częściowo nieczytelna wskutek uszkodzenia tablicy.
- Dom pod numerem 84, przed budynkiem ustanowiona kapliczka z figurą Matki Bożej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ludwik Glatman. Nowe nazwy ulic Wielkiego Sanoka. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2, Nr 36 z 31 sierpnia 1913.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 137–138, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ O dzielnicy. sanoksrodmiescie.pl. [dostęp 2015-08-20].
- ↑ Szkoła Podstawowa nr 2 im. Św. Kingi w Sanoku. sp2.sanok.pl. [dostęp 2015-08-15].
- ↑ Andrzej Potocki: Żydzi w Podkarpackiem. Rzeszów: Libra, 2004, s. 174. ISBN 83-89183-05-6.
- ↑ Wojciech Sołtys, Zaludnienie, stosunki narodowościowe, wyznaniowe i zdrowotne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 547.
- ↑ Józef Baszak: Sanockie Zakłady Przemysłu Terenowego Materiałów Budowlanych w Sanoku. W: Budownictwo. Sanockie Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej. Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane. Sanok: 2014, s. 35, 43. ISBN 978-83-934513-6-4.
- ↑ Powiatowy Urząd Pracy w Sanoku. pup.sanok.pl. [dostęp 2015-08-15].
- ↑ Sieć sklepów PSS. psssanok.pl. [dostęp 2015-08-15].
- ↑ PT Sanok. krus.gov.pl. [dostęp 2015-08-15].
- ↑ Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 622.
- ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 706. [dostęp 2015-07-29].
- ↑ Jerzy Kotwica. Czekanie. „Nowiny”, s. 3, Nr 286 z 1-2 grudnia 1984.
- ↑ Franciszek Oberc: Pomniki i tablice pamiątkowe Sanoka. Sanok: 1998, s. 17-18. ISBN 83-909787-1-7.
