Ulica Tadeusza Kościuszki w Krakowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
ulica Tadeusza Kościuszki
Zwierzyniec
Ilustracja
Widok ulicy z okolic skrzyżowania z ul. Jaskółczą na wschód
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Przebieg
Ikona ulica skrzyżowanie.svg al. Z.Krasińskiego, ul. Zwierzyniecka
Ikona ulica.svg Skwer Konika Zwierzynieckiego
Ikona ulica z prawej.svg ul. Włóczków
Ikona ulica z prawej.svg ul. Tatarska
Ikona ulica z prawej.svg ul. M.Borelowskiego-Lelewela
Ikona ulica z lewej.svg ul. Jaskółcza
Ikona ulica skrzyżowanie.svg ul. Dojazdowa, ul. B.Komorowskiego
Ikona ulica z lewej.svg ul. Flisacka
Ikona ulica z prawej.svg ul. Senatorska
Ikona ulica most.svg Rudawa
Ikona ulica z prawej.svg ul. Królowej Jadwigi, ul. św.Bronisławy, ul. Księcia Józefa
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ulica Tadeusza Kościuszki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Tadeusza Kościuszki”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Tadeusza Kościuszki”
Ziemia50°03′11,3″N 19°55′14,9″E/50,053149 19,920811

Ulica Tadeusza Kościuszki – ulica w Krakowie w dzielnicy VII na Półwsiu Zwierzynieckim oraz, za mostem na Rudawie, na Zwierzyńcu.

W średniowieczu była to droga prowadząca do klasztoru norbertanek. Jako bezimienny szlak widnieje na planach z końca XVIII wieku.

W latach 1849-1855 została przebudowana przez wojsko austriackie, prowadziła wtedy do szańców na dzisiejszym Salwatorze oraz do fortu „Kościuszko”. Nazywano ją drogą do Bielan.

W chwili włączenia Półwsia Zwierzynieckiego do Krakowa w 1909 roku, nosiła już obecną nazwę.

W 1913 wzdłuż ulicy wybudowano pierwsze w Krakowie normalnotorowe torowisko tramwajowe. Ulica ta razem ze swoim przedłużeniem, ulicą Księcia Józefa, stanowi drogę wyjazdową z Krakowa na zachód (w ciągu drogi wojewódzkiej nr 780).

W czasach PRL była częścią drogi państwowej nr 33[1].

Ulicą Kościuszki wiedzie trasa corocznego pochodu Lajkonika. Odbywają się tu także obchody święta Emaus.

Zabudowa[edytuj | edytuj kod]

Zabudowa ulicy to głównie czynszowe kamienice z przełomu XIX i XX wieków oraz kilka budowli użyteczności publicznej.

  • ul. Kościuszki 5 - Hotel Novotel Kraków Centrum
  • ul. Kościuszki 16 - przystań wioślarska KS Nadwiślan
  • ul. Kościuszki 37 - Dwór Łowczego, zw. też "Pałacem Łowczego", "Pałacem", "Domem Łowczego", "Pańską Karczmą" lub "Sołectwem". Tradycja głosi, że budowla ta została wzniesiona na miejscu starego zameczku myśliwskiego, w którym wypoczywali i przygotowywali się do polowań na pobliskich terenach łowieckich (Las Wolski) polscy królowie. Badania konserwatorskie wykazały, iż w pałacu zachowały się relikty XVI-wiecznej budowli. Te detale architektoniczne mogą zatem potwierdzić metrykę rezydencji związaną z czasem powstania nowego zwierzyńca królewskiego. Obecny swój kształt obiekt uzyskał w początkach XVIII w., kiedy to nadano mu cechy stylu barokowego. Dwór posiadał wówczas gustownie i wykwintnie urządzone wnętrza, co potwierdzają nowsze badania, podczas których odsłonięto m.in. cenne polichromie. Czas obszedł się niezbyt łaskawie z dworem Łowczego. Był on wielokrotnie dewastowany i niszczony, przebudowywano jego wnętrza, zatracając ich pierwotny układ, aż ostatecznie stracił swój reprezentacyjny charakter. Po kolejnej gruntownej przebudowie w l. 1903 - 1904, stary pałac został przeznaczony na wytwórnię wódek. W następnych dziesięcioleciach budowla popadała w coraz większe zaniedbanie. W ostatnich latach przeprowadzono jej gruntowną restaurację[2]. Obecnie jest siedzibą wydawnictwa „Znak”.
  • ul. Kościuszki 38 - Ośrodek Sportów Wodnych AZS AWF
  • ul. Kościuszki 88 - Kościół św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela oraz klasztor norbertanek


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Atlas samochodowy Polski 1:500 000. Wyd. IV. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1965, s. 127.
  2. Marek Żukow-Karczewski, Pałace Krakowa. Pałac Łowczego, "Echo Krakowa", 67 (13128) 1990.

Źródła[edytuj | edytuj kod]