Uniwersytet w Lejdzie
| Uniwersytet w Lejdzie | |
| Academia Lugduno-Batava Leiden Academy Universiteit Leiden |
|
 |
|
| Data założenia | 1575 |
| Państwo |  Holandia |
| Prowincja |  Holandia Południowa |
| Adres | Lejda & Haga |
| Liczba studentów | 25,800 (2015/2016) |
| Rektor | Carel Stolker |
| Członkostwo | Coimbra Group, LERU, EUA, Europaeum |
|
Położenie na mapie Holandii Południowej
 Uniwersytet w Lejdzie
|
|
|
Położenie na mapie Holandii
Uniwersytet w Lejdzie
|
|
 52°09′21,86″N 4°29′13,02″E/52,156072 4,486950 |
|
| Strona internetowa | |
Uniwersytet w Lejdzie, Universiteit Leiden - jest najstarszym holenderskim uniwersytetem. Założony w 1575 przez Wilhelma I Orańskiego. Związki rodziny królewskiej z uczelnią pozostają silne, studiowały tam królowe Wilhelmina, Juliana i Beatrycze oraz król Wilhelm Aleksander.
W 1933 r. na Uniwersytecie w Lejdzie został wygłoszony słynny wykład J. Huizinga "Granice zabawy i powagi w kulturze", którego tezy rozwinął autor później w pracy "Homo ludens" (1938).
Spis treści
Wydziały i programy studiów[edytuj]
Uniwersytet nie posiada centralnego kampusu, jego budynki są rozsiane po całym mieście. Niektóre, takie jak Gravensteen (obecnie - siedziba centralnej administracji studenckiej) są zabytkowe, inne takie jak Lipsius czy Gorlaeus są niedawno wybudowane. Uniwersytet jest podzielony na 9 wydziałów oferujących około 50 programów licencjackich i ponad 100 magisterskich i doktoranckich:
- Matematyka i nauki przyrodnicze
- Filozofia
- Nauki humanistyczne
- Prawo
- Teologia
- Archeologia
- Nauki społeczne i behawioralne
- Medycyna
- Informatyka
- Sztuka
Wydział Sztuki powstał jako współpraca uniwersytetu z Konserwatorium Królewskim i Królewską Akademią Sztuk w Hadze. Uniwersytet nigdy nie posiadał wydziałów ekonomii, zarządzania czy biznesu ze względu na tradycje. Niemniej jednak w 2002 powstała Szkoła Zarządzania przy uniwersytecie, oferująca 6 programów MBA.
Podstawowe statystyki[edytuj]
Przegląd miejsc Uniwersytetu w Akademickim Rankingu QS do roku 2013:
| Year | Rank (Change) |
|---|---|
| 2003 | 78 |
| 2004 | 131 ( 53) |
| 2005 | 138 ( 7) |
| 2006 | 90 ( 48) |
| 2007 | 84 ( 6) |
| 2008 | 64 ( 20) |
| 2009 | 60 ( 4) |
| 2010 | 82 ( 22) |
| 2011 | 88 ( 6) |
| 2012 | 75 ( 13) |
| 2013 | 64 ( 9) |
Przegląd miejsc Uniwersytetu w Akademickim Rankingu Uniwersytetów Świata do roku 2013:
| Rok | Miejsce w rankingu (Zmiana) |
|---|---|
| 2003 | 78 |
| 2004 | 63 ( 15) |
| 2005 | 63 |
| 2006 | 72 ( 9) |
| 2007 | 71 ( 1) |
| 2008 | 76 ( 5) |
| 2009 | 72 ( 4) |
| 2010 | 70 ( 2) |
| 2011 | 65 ( 5) |
| 2012 | 73 ( 8) |
| 2013 | 74 ( 1) |
Znani absolwenci i profesorowie[edytuj]
- John Quincy Adams
- Jacobus Arminius
- Królowa Beatrycze
- Herman Boerhaave
- Frits Bolkestein
- Thomas Browne
- Carolus Clusius
- Edsger Dijkstra
- Paul Ehrenfest
- Franciscus Gomarus
- Hugo Grotius
- Sri Sultan Hamengkubuwono IX
- Johan Huizinga
- Frederik Kortlandt
- Królowa Juliana
- Justus Lipsius
- Jan Hendrik Oort
- Joseph Justus Scaliger
- Jaap de Hoop Scheffer
- Willem de Sitter
- Willebrord Snell
- Johan Rudolf Thorbecke
- Niko Tinbergen
- Paul Verhoeven
- Wilhelm I Orański
- Król Wilhelm Aleksander
- Johan de Witt
- Sri Sultan Hamengkubuwono IX
Laureaci Nagrody Nobla związani z Uniwersytetem[edytuj]
- Jacobus van 't Hoff – laureat pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1901,
- Hendrik Antoon Lorentz – laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1902 roku razem z Pieterem Zeemanem,
- Pieter Zeeman – laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1902 za zjawisko Zeemana,
- Johannes Diderik van der Waals – laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1910 za badania równania stanu gazów i cieczy rzeczywistych,
- Tobias Asser – laureat Pokojowej Nagrody Nobla za rok 1911,
- Heike Kamerlingh-Onnes – laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1913 za badania właściwości substancji w najniższych temperaturach i skroplenie helu[1],
- Albert Einstein – laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1921 roku za wyjaśnienie efektu fotoelektrycznego,
- Willem Einthoven – laureat Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii w 1924 roku,
- Albert Szent-Györgyi – laureat Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny w 1937,
- Enrico Fermi – laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1938 za wytworzenie w reakcjach z neutronami nowych pierwiastków promieniotwórczych[2],
- Gerrit Jan van Heuven Goedhart – Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców odznaczony Pokojową Nagrodą Nobla w 1954 roku,
- Igor Tamm – laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1958 za odkrycie i interpretację promieniowania Czerenkowa[3],
- Jan Tinbergen – laureat pierwszej w historii Nagrodę Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii w 1969 roku za wkład w rozwój ekonometrii,
- Nikolaas Tinbergen – laureat Nagrody Nobla z dziedziny fizjologii lub medycyny (wraz z Karlem von Frischem i Konradem Lorenzem) w 1973 roku za odkrycia dotyczące etologii społeczeństw zwierzęcych,
- Tjalling Koopmans – laureat Nagrody Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii w 1975 roku,
- Nicolaas Bloembergen – laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1981 roku za wkład do rozwoju mikroskopii laserowej i elektronowej wysokiej rozdzielczości.
Galeria zdjęć Uniwersytetu[edytuj]
Przypisy
- ↑ Heike Kamerlingh Onnes - Nobel Lecture
- ↑ dokument Fundacji Nobla
- ↑ Igor Tamm: General characteristics of radiations emitted by systems moving with super-light velocities with some applications to plasma physics (ang.). Nobel Lecture, 11.12.1958. [dostęp 2013-12-27].
|
|||||
|
|||||
