Labor Management Relations Act

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Ustawa Tafta–Hartleya)

Labor Management Relations Act of 1947 (LMRA, Ustawa regulująca stosunki między pracodawcą a pracownikiem), Ustawa Tafta-Hartleya – jedna z głównych ustaw prawa pracy w Stanach Zjednoczonych, określająca ramy prawne dla funkcjonowania związków zawodowych w tym kraju, wraz z wcześniejszą ustawą NLRA, której postanowienia uzupełniła. Ustawa ograniczyła w dużym stopniu możliwości prowadzenia legalnych strajków i protestów pracowniczych, oraz dopuściła m.in. prawo indywidualnych stanów do zakazywania związkom zawodowym wprowadzania przymusu przynależności do nich dla pracowników objętych nimi zakładów pracy (tzw. right-to-work laws przeciwstawione union security clauses)[1][2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Nicholson, Philip Yale, 1940-, Labor's story in the United States, Temple University Press, 2004, ISBN 1-59213-239-1, OCLC 53162698.
  2. Richard Barry Freeman, James L. Medoff, What do unions do?, Basic Books, 1984, ISBN 978-0-465-09133-1 [dostęp 2017-01-14] (ang.).