Przejdź do zawartości

Uładzimir Siańko

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Uładzimir Siańko
Уладзімiр Сянько
Pełne imię i nazwisko

Uładzimir Lawonawicz Siańko

Data i miejsce urodzenia

5 sierpnia 1946
Wiszkowicze

Minister spraw zagranicznych Republiki Białorusi
Okres

od 28 lipca 1994
do 13 stycznia 1997

Poprzednik

Piotr Krauczanka

Następca

Iwan Antanowicz

Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Królestwie Belgii
Okres

od 7 kwietnia 2004
do 4 lutego 2011

Poprzednik

Siarhiej Martynau

Następca

Andrej Jaudaczenka

Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Republice Francuskiej
Okres

od 17 lutego 1997
do 7 kwietnia 2004

Poprzednik

Nina Mazaj

Następca

Wiktar Szych

Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Hiszpanii
Okres

od 17 lutego 1997
do 7 kwietnia 2004

Poprzednik

Nina Mazaj

Następca

Wiktar Szych

Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Portugalii
Okres

od 17 lutego 1997
do 7 kwietnia 2004

Poprzednik

Nina Mazaj

Następca

Wiktar Szych

Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Irlandii
Okres

od 8 czerwca 1994
do 28 lipca 1994

Poprzednik

stanowisko utworzone

Następca

Uładzimir Szczasny

Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Królestwie Danii
Okres

od 8 czerwca 1994
do 28 lipca 1994

Poprzednik

stanowisko utworzone

Następca

Aleh Jermałowicz

Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
Okres

od 25 marca 1994
do 28 lipca 1994

Poprzednik

stanowisko utworzone

Następca

Uładzimir Szczasny

Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Rzeczypospolitej Polskiej
Okres

od 3 czerwca 1992
do 25 marca 1994

Poprzednik

stanowisko utworzone

Następca

Hieorhij Taraziewicz

Zastępca ministra spraw zagranicznych Republiki Białorusi
Okres

od 1991
do 15 lipca 1992

Uładzimir Lawonawicz Siańko (biał. Уладзімiр Лявонавiч Сянько[a], ros. Владимир Леонович Сенько, Władimir Leonowicz Sieńko; ur. 5 sierpnia 1946 w Wiszkowiczach) – radziecki i białoruski dyplomata i polityk, ambasador Białorusi w Belgii, Danii, Francji, Hiszpanii, Irlandii, Polsce, Portugalii i Wielkiej Brytanii, przedstawiciel Białorusi przy organizacjach międzynarodowych, w latach 1994–1997 minister spraw zagranicznych Białorusi.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 sierpnia 1946 roku we wsi Wiszkowicze, w rejonie czaśnickim obwodu witebskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1973 roku ukończył Moskiewski Państwowy Instytut Stosunków Międzynarodowych, a w 1987 roku – Akademię Dyplomatyczną Ministerstwa Spraw Zagranicznych ZSRR[1] w Moskwie[2].

W latach 1973–1978 zajmował różne stanowiska dyplomatyczne w strukturach Ministerstwa Spraw Zagranicznych ZSRR. W latach 1988–1991 pełnił funkcję radcy ambasady ZSRR w Polsce[2]. Od 1991[2] do 15 lipca 1992 roku pracował jako zastępca ministra spraw zagranicznych Białorusi[3]. Od 3 czerwca 1992[4] do 25 marca 1994 roku był ambasadorem Białorusi w Polsce, od 25 marca 1994 roku – w Wielkiej Brytanii[5]. 8 czerwca 1994 roku został jednocześnie ambasadorem Białorusi w Danii i Irlandii[6]. Od 28 lipca 1994[7] od 13 stycznia 1997 roku pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych Białorusi[8]. Od 17 lutego 1997[9] do 7 kwietnia 2004 roku był ambasadorem Białorusi we Francji, jednocześnie w Hiszpanii i Portugalii, a także pełnił funkcję stałego przedstawiciela Białorusi przy UNESCO[10]. Wielokrotnie reprezentował Białoruś na sesjach Zgromadzenia Ogólnego ONZ i na innych forach międzynarodowych[1]. Od 7 kwietnia 2004[10] do 4 lutego 2011 roku pracował jako ambasador Białorusi w Belgii, jednocześnie stały przedstawiciel Białorusi przy Wspólnotach Europejskich i stały przedstawiciel Białorusi przy NATO[11].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  • Gramota Pochwalna Rady Ministrów Republiki Białorusi (3 kwietnia 2006 roku) – za wysokie osiągnięcia w sferach wytwórczej i społeczno-kulturalnej, znaczny osobisty wkład w wykonanie prognozowanych wskaźników rozwoju społeczno-ekonomicznego republiki w latach 2001–2005[12].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Uładzimir Siańko jest żonaty, ma dwóch synów[2].

  1. Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Уладзімер Лявонавiч Сянько (czyt. Uładzimier Lawonawicz Siańko).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Энцыклапедыя…, s. 439
  2. a b c d Kto…, s. 230
  3. М. Мясникович, Н. Кавко: Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 15 июля 1992 г. №432. bankzakonov.com, 1992-07-15. [dostęp 2021-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-13)]. (ros.).
  4. С. Шушкевич: Указ Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1992 г. №1701-XII. bankzakonov.com, 1992-06-03. [dostęp 2021-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-31)]. (ros.).
  5. М. Гриб: Указ Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 25 марта 1994 г. №2889-XII. bankzakonov.com, 1994-03-25. [dostęp 2021-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-06)]. (ros.).
  6. М. Гриб: Указ Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 8 июня 1994 г. №3081-XII. bankzakonov.com, 1994-06-08. [dostęp 2021-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-02)]. (ros.).
  7. А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 28 июля 1994 г. №8. bankzakonov.com, 1994-07-28. [dostęp 2021-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-29)]. (ros.).
  8. А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 13 января 1997 г. №31. bankzakonov.com, 1997-01-13. [dostęp 2021-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-21)]. (ros.).
  9. А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 17 февраля 1997 г. №154. bankzakonov.com, 1997-03-17. [dostęp 2021-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-02)]. (ros.).
  10. a b Александр Лукашенко принял ряд кадровых решений. Oficjalny Portal Internetowy Prezydenta Republiki Białorusi, 2004-04-07. [dostęp 2021-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-23)]. (ros.).
  11. А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 4 февраля 2011 г. №52. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2011-02-04. [dostęp 2021-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-10)]. (ros.).
  12. С. Сідорскі: Пастанова Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь ад 3 красавіка 2006 г. №447. bankzakonov.com, 2006-04-03. [dostęp 2021-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-02)]. (biał.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
  • Сянько Уладзімiр Лявонавiч. W: Рэдкал.: Г.П. Пашкоў (галоўны рэд.) і інш: Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. T. 6. Кн. 2: Усвея — Яшын; Дадатак. Mińsk: „Biełaruskaja Encykłapiedyja” im. Piatrusia Brouki, 2003, s. 439. ISBN 985-11-0276-8. (biał.).