VII symfonia Schuberta
| Kompozytor |
Franz Schubert |
|---|---|
| Forma muzyczna |
symfonia |
| Czas powstania |
1821 |
VII Symfonia E-dur (D729) – symfonia skomponowana przez Franza Schuberta w 1821 roku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Schubert rozpoczął prace nad VII Symfonią E-dur w sierpniu 1821 roku. W międzyczasie pracował nad oratorium Lazarus, które przerwał przed ukończeniem II aktu, naszkicował dwa akty opery Sakuntala oraz ukończył zamówioną operę Die Zauberharfe. Rozpoczął również pracę nad Mszą As-dur (D678)[1].
Rękopis Symfonii E-dur jest wyjątkowy. Jest to w pełni zinstrumentowany utwór. Są to szkice orkiestrowe a nie fortepianowe, jak w przypadku innych dzieł Schuberta[2]. Ponad 2/3 rękopisu (ok. 950 z 1.340 taktów) zawiera jedynie pojedynczą linię melodyczną. Schubert zostawił w partyturze miejsce na brakujące partie instrumentalne. Na ostatniej stronie rękopisu Schubert napisał Fine co świadczy, że dzieło zostało przez niego ukończone[3]. Mimo to pozostawienie Symfonii E-dur w szkicach potraktowane zostało jako „fragment wielkiej, nie zrealizowanej do końca koncepcji”[4].
Po śmierci Schuberta szkice symfonii zostały przekazane przez jego brata Ferdynanda Felixowi Mendelssohnowi[2]. O.E. Deutsch odnotował, że F. Mendelssohn, A. Sullivan oraz J. Brahms rozważali dokończenie VII Symfonii ze szkiców[5].
Części utworu[edytuj | edytuj kod]
VII Symfonia E-dur składa się z czterech części:
- I Adagio – Allegro
- II Andante
- III Scherzo (Allegro)
- IV Allegro giusto
W 1819 roku Schubert skomponował Uwerturę e-moll D 648[6] oraz rozpoczął kopiowanie IV Symfonii B-dur Beethovena, w której wolny wstęp jest w tonacji molowej a później przechodzi w dur. W przypadku Symfonii E-dur Schuberta początkowe Adagio jest w tonacji e-moll a później przechodzi w Allegro E-dur.[7] Fragmenty utworu, które pozostały w szkicach orkiestrowych zostały zrekonstruowane.
Autorzy rekonstrukcji VII Symfonii E-dur D 729 (w nawiasie podano datę rekonstrukcji):[8]
- 1. John Francis Barnett (1880-1881)
- 2. Felix Weingartner (1934)
- 3. Brian Newbould (1977-1978)
Numeracja[edytuj | edytuj kod]
Numeracja Symfonii E-dur zmieniała się na przestrzeni lat. Lista kompozycji Schuberta został opracowana w latach 40. XIX wieku przez Aloisa Fuscha po konsultacji z bratem kompozytora, Ferdynandem. W katalogu tym numer VIII otrzymała Symfonia E-dur. W drugiej połowie XIX wieku George Grove zestawił symfonie Schuberta w porządku chronologicznym, w którym numer VIII otrzymała Symfonia h-moll. Twórcy zrewidowanego katalogu Deutscha z 1978 roku, Walter Durr i Arnold Feil wyłączyli z Katalogu Deutscha VII Symfonię E-dur. Ich stanowisko jest kwestionowane i szeroko dyskutowane w świecie muzycznym[9].
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Brian Newbould – Schubert and the Symphony. A New Perspective, Toccata Press, 1992.
- Tadeusz Marek – Schubert, PWM, Kraków, 1988.
- Michael Steinberg – The Symphony. A Listener's Guide, Oxford University Press, New York, 1995
Nagrania[edytuj | edytuj kod]
Schubert The 10 Symphonies, Academy of St Martin in the Fields – Neville Marriner, 6 CD Set, PHILIPS, 470 886-2.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Brian Newbould – Schubert and the Symphony. A New Perspective, Toccata Press, 1992, s.159.
- ↑ a b Brian Newbould – Schubert and the Symphony. A New Perspective, Toccata Press, 1992, s.160.
- ↑ Brian Newbould – Schubert and the Symphony. A New Perspective, Toccata Press, 1992, s.161-163.
- ↑ Tadeusz Marek – Schubert, PWM, Kraków, 1988, s.93.
- ↑ Michael Steinberg – The Symphony. A Listener's Guide, Oxford University Press, New York, 1995, 473.
- ↑ Uwertura e-moll rozpoczyna się w tonacji e-moll i przechodzi w E-dur, Brian Newbould – Schubert and the Symphony. A New Perspective, Toccata Press, 1992, s.163.
- ↑ Brian Newbould – Schubert and the Symphony. A New Perspective, Toccata Press, 1992, s.163-164.
- ↑ Brian Newbould – Schubert and the Symphony. A New Perspective, Toccata Press, 1992, s.301.
- ↑ Rok Brian Newbould – Schubert and the Symphony. A New Perspective, Toccata Press, 1992, s.291-293.