WWE Night of Champions
| Inne nazwy |
Vengeance (2001–2006, 2011) |
|---|---|
| Promocja | |
| Brandy |
Raw (2002; 2004–10) |
| Pierwsza gala | |
| Motyw gali |
Wszystkie aktywne tytuły WWE są bronione na gali |
Night of Champions – zakończony cykl gal profesjonalnego wrestlingu produkowanych przez federację WWE w latach 2001–2015 i nadawanych na żywo w systemie pay-per-view oraz na WWE Network[1]. Cykl gal był wcześniej znany pod nazwą Vengeance, gdzie gala w 2001 była inauguracyjną galą mającą miejsce 9 grudnia 2001 i wyjątkowo zastępując WWE Armageddon. Rok później przeniesiono cykl na lipiec. Cykl stał się ekskluzywny dla brandu SmackDown! w 2003, lecz rok później stał się ekskluzywny dla Raw. W 2005 przeniesiono organizację gal na czerwiec, zaś dwa lata później wszystkie gale zaczęto organizować dla trzech brandów federacji – Raw, SmackDown oraz ECW.
Gala z 2007 była promowana pod nazwą Vengeance: Night of Champions, na której wszystkie tytuły federacji były bronione. W 2008 postanowiono zrezygnować z członu „Vengeance” i kontynuowano promocję jako Night of Champions, które w 2010 przeniesiono na wrzesień. W 2011 odbyły się gale Night of Champions oraz powracające na jeden rok Vengeance, które zastąpiło cykl WWE Bragging Rights w październiku 2011[2]. W 2016 Night of Champions zostało zastąpione galą pod tytułem „Clash of Champions”; pomimo podobnego konceptu, Clash of Champions nie jest bezpośrednią kontynuacją poprzednika.
Koncept[edytuj | edytuj kod]
Zaczynając od 2007, koncept tego pay-per-view polegał na tym, iż wszyscy mistrzowie federacji musieli bronić swoich tytułów. Począwszy od 2010 na gali mogły odbywać się walki bez tytułów na szali.
- WWE Cruiserweight Championship (2007)
- ECW Championship (2007–2009)
- World Tag Team Championship (2007–2009)
- WWE Women’s Championship (2007−2010)
- World Heavyweight Championship (2007–2013)
- WWE Divas Championship (2009-2015)
- WWE Championship / WWE World Heavyweight Championship (2007–2015)
- WWE United States Championship (2007-2015)
- WWE Intercontinental Championship (2007-2015)
- WWE Tag Team Championship (2007–2015)
Lista gal[edytuj | edytuj kod]
| Gala brandu Raw | Gala brandu SmackDown | Gala brandu NXT |
Wyniki gal[edytuj | edytuj kod]
2001[edytuj | edytuj kod]
| Motyw muzyczny |
„Sinner” – Drowning Pool | |||
|---|---|---|---|---|
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Sponsor |
Lugz | |||
| Data |
9 grudnia 2001 | |||
| Widownia |
11 800 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Vengeance – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance (2001) – gala wrestlingu wyprodukowana przez World Wrestling Federation (WWF). Odbyła się 9 grudnia 2001 w San Diego Sports Arena w San Diego w Kalifornii. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to pierwsza gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się dziesięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. Walkami wieczoru były pojedynki o WWF Championship oraz World Championship, a także pojedynek unifikujący oba tytuły w Undisputed WWF Championship. Stone Cold Steve Austin pokonał Kurta Angle’a i obronił WWF Championship, zaś Chris Jericho zdołał pokonać The Rocka o World Championship. Pierwszym w historii Undisputed WWF Championem stał się Chris Jericho, który z pomocą Bookera T pokonał Austina.
| Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
|---|---|---|---|
| 1H | The APA (Faarooq i Bradshaw) pokonali Billy’ego i Chucka | Tag team match | 06:20 |
| 2 | Scotty 2 Hotty i Albert pokonali Christiana i Testa | Tag team match | 06:20 |
| 3 | Edge (c) pokonał Williama Regala | Singles match o WWF Intercontinental Championship | 09:06 |
| 4 | Jeff Hardy pokonał Matta Hardy’ego | Singles match z sędzią specjalną Litą | 12:32 |
| 5 | The Dudley Boyz (Bubba Ray i D-Von Dudley) (c) (ze Stacy Keibler) pokonali Big Showa i Kane’a | Tag team match o WWF Tag Team Championship | 06:49 |
| 6 | The Undertaker pokonał Roba Van Dama (c) | Hardcore match o WWF Hardcore Championship | 11:04 |
| 7 | Trish Stratus (c) pokonała Jacqueline | Singles match o WWF Women’s Championship | 03:35 |
| 8 | Stone Cold Steve Austin (c) pokonał Kurta Angle’a | Singles match o WWF Championship | 15:05 |
| 9 | Chris Jericho pokonał The Rocka (c) | Singles match o World Championship | 19:08 |
| 10 | Chris Jericho (World Champion) pokonał Stone Colda Steve’a Austina (WWF Champion) | Mecz unifikacyjny o World Championship i WWF Championship w Undisputed WWF Championship[24] | 12:34 |
| (c) – mistrz/mistrzyni przed walką H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat
| |||
2002[edytuj | edytuj kod]
| Motto gali |
Quick & Merciless | |||
|---|---|---|---|---|
| Motyw muzyczny |
„Downfall” – Trust Company | |||
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Brandy | ||||
| Sponsor | ||||
| Data |
21 lipca 2002 | |||
| Widownia |
11 800 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Vengeance – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance (2002) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 22 lipca 2002 w Joe Louis Arena w Detroit w stanie Michigan. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to druga gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. Walką wieczoru była trzyosobowa walka o WWE Undisputed Championship, gdzie The Rock zdobył mistrzostwo pokonując Kurta Angle’a i poprzedniego mistrza The Undertakera. Oprócz tego The Un-Americans (Lance Storm i Christian) pokonali Hollywood Hulka Hogana i Edge’a zdobywając WWE Tag Team Championship, a Rob Van Dam obronił przez dyskwalifikację swój WWE Intercontinental Championship pokonując Brocka Lesnara.
2003[edytuj | edytuj kod]
| Motyw muzyczny |
„Price to Play” – Staind | |||
|---|---|---|---|---|
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Brandy | ||||
| Sponsor | ||||
| Data |
27 lipca 2003 | |||
| Widownia |
9500 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Vengeance – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance (2003) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu SmackDown!. Odbyła się 27 lipca 2003 w Pepsi Center w Denver w stanie Kolorado. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to trzecia gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. W walce wieczoru zmierzyli się WWE Champion Brock Lesnar, Kurt Angle i Big Show o mistrzostwo; Angle wygrał walkę i odebrał mistrzostwo Lesnarowi. Oprócz tego Eddie Guerrero pokonał Chrisa Benoit i zdobył przywrócony WWE United States Championship.
| Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
|---|---|---|---|
| 1H | Último Dragón pokonał Chrisa Kanyona | Singles match | 04:04 |
| 2 | Eddie Guerrero pokonał Chrisa Benoit | Singles match o zawieszony WWE United States Championship | 22:14 |
| 3 | Jamie Noble (z Nidią) pokonał Billy’ego Gunna (z Torrie Wilson) | Singles match | 05:00 |
| 4 | Bradshaw wygrał eliminując jako ostatniego Brother Love’a | The APA Invitational Bar Room Brawl | 04:33 |
| 5 | The World’s Greatest Tag Team (Shelton Benjamin i Charlie Haas) (c) pokonali Reya Mysterio i Billy’ego Kidmana | Tag team match o WWE Tag Team Championship | 14:53 |
| 6 | Sable pokonała Stephanie McMahon | No Countout match | 06:25 |
| 7 | The Undertaker pokonał Johna Cenę | Singles match | 16:01 |
| 8 | Mr. McMahon pokonał Zacha Gowena | Singles match | 14:02 |
| 9 | Kurt Angle pokonał Brocka Lesnara (c) i Big Showa | Triple threat match o WWE Championship | 17:29 |
| (c) – mistrz/mistrzyni przed walką H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat
| |||
- Inni uczestnicy The APA Invitational Bar Room Brawlu: Shannon Moore, Doink the Clown, Faarooq, Nunzio, Matt Hardy, Danny Basham, Doug Basham, Easter Bunny, Sean O’Haire, John Hennigan, Orlando Jordan, Funaki, Conquistador Uno, Conquistadore Dos, The Brooklyn Brawler, Johnny Stamboli, Chuck Palumbo, Matt Cappotelli, Spanky i Chris Kanyon.
- Wyniki turnieju o WWE United States Championship
Turniej o przywrócony WWE United States Championship odbywał się od 19 czerwca do 27 lipca 2003.
| Ćwierćfinały | Półfinały | Finał | ||||||||
| Chris Benoit | Sub | |||||||||
| Rhyno | ||||||||||
| Chris Benoit | Sub | |||||||||
| Matt Hardy | ||||||||||
| Matt Hardy | Pin | |||||||||
| Rikishi | ||||||||||
| Chris Benoit | 22:14 | |||||||||
| Eddie Guerrero | Pin | |||||||||
| Billy Gunn | Pin | |||||||||
| John Cena | ||||||||||
| Billy Gunn | ||||||||||
| Eddie Guerrero | Pin | |||||||||
| Eddie Guerrero | Pin | |||||||||
| Último Dragón | ||||||||||
- Pin – przypięcie
- Sub – submission
2004[edytuj | edytuj kod]
| Motyw muzyczny |
„Vengeance” – Jim Johnston | |||
|---|---|---|---|---|
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Brandy | ||||
| Sponsor |
1-800-Call ATT for Collect Calls | |||
| Data |
11 lipca 2004 | |||
| Widownia |
7000 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Vengeance – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance (2004) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu Raw. Odbyła się 11 lipca 2004 w Hartford Civic Center w Hartford w stanie Connecticut. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to czwarta gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. W walce wieczoru Chris Benoit obronił World Heavyweight Championship pokonując Triple H’a. Ponadto Edge zdobył WWE Intercontinental Championship poprzez pokonanie Randy’ego Ortona, zaś Matt Hardy pokonał Kane’a w No Disqualification matchu.
| Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
|---|---|---|---|
| 1H | Tyson Tomko (z Trish Stratus) pokonał Val Venisa (z Nidią) | Singles match | 02:52 |
| 2 | Rhyno i Tajiri pokonali Garrisona Cade’a i Jonathana Coachmana | Tag team match | 07:30 |
| 3 | Batista pokonał Chrisa Jericho | Singles match | 12:19 |
| 4 | La Résistance (Rob Conway i Sylvain Grenier) (c) pokonali Eugene’a i Rica Flaira przez dyskwalifikację | Tag team match o World Tag Team Championship | 12:30 |
| 5 | Matt Hardy pokonał Kane’a | No Disqualification match | 10:34 |
| 6 | Edge pokonał Randy’ego Ortona (c) | Singles match o WWE Intercontinental Championship | 26:36 |
| 7 | Victoria pokonała Molly Holly | Singles match wyłaniający pretendentkę do WWE Women’s Championship | 06:22 |
| 8 | Chris Benoit (c) pokonał Triple H’a | Singles match o World Heavyweight Championship[26] | 29:06 |
| (c) – mistrz/mistrzyni przed walką H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat
| |||
2005[edytuj | edytuj kod]
| Motto gali |
Hell in a Cell | |||
|---|---|---|---|---|
| Motyw muzyczny |
„Happy?” – Mudvayne | |||
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Brandy | ||||
| Sponsor | ||||
| Data |
26 czerwca 2005 | |||
| Widownia |
9850 | |||
| Hala |
Thomas & Mack Center | |||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Vengeance – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance (2005) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu Raw. Odbyła się 26 czerwca 2005 w Thomas & Mack Center w Las Vegas w stanie Nevada. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to piąta gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się siedem walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. Walką wieczoru był Hell in a Cell match o World Heavyweight Championship, w którym mistrz Batista pokonał pretendenta Triple H’a. Oprócz tego John Cena wygrał trzyosobową walkę broniąc WWE Championship w starciu z Christianem i Chrisem Jericho, a Shawn Michaels pokonał Kurta Angle’a w singlowej walce.
| Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
|---|---|---|---|
| 1H | The Hurricane i Rosey (c) (z Super Stacy) pokonali The Heart Throbs (Antonio i Romeo) | Tag team match o World Tag Team Championship | – |
| 2 | Carlito (c) pokonał Sheltona Benjamina | Singles match o WWE Intercontinental Championship | 12:50 |
| 3 | Victoria pokonała Christy Hemme | Singles match | 05:06 |
| 4 | Kane pokonał Edge’a (z Litą) | Singles match | 11:11 |
| 5 | Shawn Michaels pokonał Kurta Angle’a | Singles match | 26:13 |
| 6 | John Cena (c) pokonał Christiana i Chrisa Jericho | Triple threat match o WWE Championship | 15:08 |
| 7 | Batista (c) pokonał Triple H’a | Hell in a Cell match o World Heavyweight Championship | 26:55 |
| (c) – mistrz/mistrzyni przed walką H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat
| |||
2006[edytuj | edytuj kod]
| Motyw muzyczny |
„Victim” – Eighteen Visions | |||
|---|---|---|---|---|
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Brandy | ||||
| Data |
25 czerwca 2006 | |||
| Widownia |
6800 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Vengeance – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance (2006) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu Raw. Odbyła się 25 czerwca 2006 w Charlotte Bobcats Arena w Charlotte w stanie Karolina Północna. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to szósta gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat.
| Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
|---|---|---|---|
| 1D | Val Venis pokonał Roba Conwaya | Singles match | – |
| 2 | Randy Orton pokonał Kurta Angle’a | Singles match | 12:50 |
| 3 | Umaga (z Armando Estradą) pokonał Eugene’a (z Jimem Dugganem, Doink the Clownem i Kamalą) | Singles match | 01:26 |
| 4 | Ric Flair pokonał Micka Foleya z wynikiem 2-0 | Two-out-of-three falls match | 07:32 |
| 5 | Johnny Nitro (z Meliną) pokonał Sheltona Benjamina (c) i Carlito | Triple threat match o WWE Intercontinental Championship | 12:01 |
| 6 | Rob Van Dam (c) pokonał Edge’a (z Litą) | Singles match o WWE Championship | 17:55 |
| 7 | Imposter Kane pokonał Kane’a | Singles match | 07:00 |
| 8 | John Cena pokonał Sabu poprzez submission | Extreme Rules Lumberjack match | 06:38 |
| 9 | D-Generation X (Triple H i Shawn Michaels) pokonali The Spirit Squad (Kenny’ego, Johnny’ego, Mitcha, Nicky’ego i Mikeya) | Handicap match | 17:45 |
| (c) – mistrz/mistrzyni przed walką D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)
| |||
- Lista „lumberjacków”: Viscera, Trevor Murdoch, Lance Cade, Rob Conway, Snitsky, Matt Striker, Charlie Haas, Val Venis, Tommy Dreamer, Balls Mahoney, Stevie Richards, Little Guido Maritato, Roadkill, Danny Doring, Justin Credible, Al Snow i The Sandman
2007[edytuj | edytuj kod]
| Motyw muzyczny |
„Gone” – Fuel | |||
|---|---|---|---|---|
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Brandy | ||||
| Sponsor |
Raw Attitude Energy | |||
| Data |
24 czerwca 2007 | |||
| Widownia |
15 000 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Vengeance – chronologicznie | ||||
| ||||
| Night of Champions – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance: Night of Champions – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 24 czerwca 2007 w Toyota Center w Houston w Teksasie. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to siódma gala w chronologii cyklu Vengeance oraz pierwsza w chronologii cyklu Night of Champions. Tego samego dnia Chris Benoit, który miał zawalczyć podczas gali, zabił syna i żonę oraz popełnił samobójstwo.
Podczas gali odbyło się dziesięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Pojedynkiem wieczoru był Five-Pack Challenge o WWE Championship, gdzie John Cena obronił mistrzostwo pokonując Micka Foleya, Bobby’ego Lashleya, Randy’ego Ortona i King Bookera. Ponadto Edge pokonał Batistę i obronił World Heavyweight Championship, a Johnny Nitro zdołał pokonać CM Punka i zdobyć zawieszony ECW World Championship.
2008[edytuj | edytuj kod]
| Motto gali |
It's a Night of Defenders, It's a Night of Challengers, It's a Night of Champions. | |||
|---|---|---|---|---|
| Motyw muzyczny | ||||
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Brandy | ||||
| Sponsor | ||||
| Data |
29 czerwca 2008 | |||
| Widownia |
16 151 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Night of Champions – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions (2008) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 29 czerwca 2008 w American Airlines Center w Dallas w Teksasie. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to druga gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. W obydwu walkach wieczoru Triple H oraz Edge zachowali WWE Championship i World Heavyweight Championship pokonując kolejno Johna Cenę i Batistę. Prócz tego Kofi Kingston po raz pierwszy w karierze zdobył WWE Intercontinental Championship pokonując Chrisa Jericho.
2009[edytuj | edytuj kod]
| Motto gali |
Every Championship Is on the Line | |||
|---|---|---|---|---|
| Motyw muzyczny |
„Heavy Hitters” – David Robidoux | |||
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Brandy | ||||
| Sponsor | ||||
| Data |
26 lipca 2009 | |||
| Widownia |
17 774 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Night of Champions – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions (2009) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 26 lipca 2009 w Wachovia Center w Filadelfii w Pensylwanii. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to trzecia gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Walką wieczoru była singlowa walka o World Heavyweight Championship, gdzie Jeff Hardy zdobył mistrzostwo pokonując mistrza CM Punka. Prócz tego odbył się Triple Threat match o WWE Championship, gdzie Randy Orton obronił tytuł pokonując Johna Cenę i Triple H’a. Jeri-Show (Chris Jericho i Big Show) pokonali The Legacy (Cody’ego Rhodesa i Teda DiBiasego) utrzymując Unified WWE Tag Team Championship.
2010[edytuj | edytuj kod]
| Motyw muzyczny |
„Freefall” – Two Steps From Hell | |||
|---|---|---|---|---|
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Brandy | ||||
| Sponsor |
Paper Jamz | |||
| Data |
19 września 2010 | |||
| Widownia |
13 851 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Night of Champions – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions (2010) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 19 września 2010 w Allstate Arena w Rosemont w stanie Illinois. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to czwarta gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Randy Orton pokonał Sheamusa, Wade’a Barretta, Johna Cenę, Edge’a i Chrisa Jericho w Six-Pack Elimination Challenge'u i zdobył WWE Championship. Ponadto Kane zdołał pokonać The Undertakera w No Holds Barred matchu i obronić World Heavyweight Championship, a Michelle McCool pokonała Melinę w Lumberjill matchu i zunifikowała WWE Women’s Championship oraz WWE Divas Championship.
- Lista „lumberjillek”: Layla, Jillian Hall, Rosa Mendes, Kelly Kelly, The Bella Twins, Eve Torres, Gail Kim, Natalya, Alicia Fox, Maryse i Tamina
- Tag Team Turmoil match
| Nr. wejściowy | Tag team | Nr. eliminacji | Wyeliminowani przez |
|---|---|---|---|
| 1 | The Hart Dynasty (David Hart Smith i Tyson Kidd) (c) | 1 | The Usos |
| 2 | The Usos (Jimmy i Jey Uso) (z Taminą) | 3 | Evana Bourne’a i Marka Henry’ego |
| 3 | Santino Marella i Vladimir Kozlov | 2 | The Usos |
| 4 | Evan Bourne i Mark Henry | 4 | Cody’ego Rhodesa i Drewa Mcintyre’a |
| 5 | Cody Rhodes i Drew McIntyre | Zwycięzcy | – |
- Six-Pack Elimination Challenge
| Nr. eliminacji | Wrestler | Wyeliminowany przez | Metoda eliminacji | Czas | |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Chris Jericho | Randy’ego Ortona | RKO | 01:25 | |
| 2 | Edge | Johna Cenę | Attitude Adjustment | 15:00 | |
| 3 | John Cena | Wade’a Barretta | Wasteland | 18:58 | |
| 4 | Wade Barrett | Randy’ego Ortona | RKO | 20:32 | |
| 5 | Sheamus (c) | Randy’ego Ortona | RKO | 21:28 | |
| Zwycięzca: | Randy Orton | ||||
Night of Champions 2011[edytuj | edytuj kod]
| Motto gali |
It's a Night You Will Never Forget | |||
|---|---|---|---|---|
| Motyw muzyczny |
„Magika” – Two Steps From Hell | |||
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Sponsor |
Light Strike | |||
| Data |
18 września 2011 | |||
| Widownia |
11 000 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Night of Champions – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions (2011) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 18 września 2011 w First Niagara Center w Buffalo w Nowym Jorku. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to piąta gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Walką wieczoru był No Disqualification match, w którym Triple H pokonał CM Punka. Oprócz tego John Cena zdobył WWE Championship pokonując Alberto Del Rio, zaś Mark Henry pokonując Randy’ego Ortona zdobył pierwszy raz w karierze World Heavyweight Championship.
Vengeance 2011[edytuj | edytuj kod]
| Motto gali |
Vengeance Is Mine | |||
|---|---|---|---|---|
| Motyw muzyczny |
„Make Some Noise (Put 'Em Up)” – The Crystal Method i Yelawolf | |||
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Data |
23 października 2011 | |||
| Widownia |
8000 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Vengeance – chronologicznie | ||||
| ||||
Vengeance (2011) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 23 października 2011 w AT&T Center w San Antonio w Teksasie. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to ósma i ostatnia gala w chronologii cyklu Vengeance.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. W pojedynku wieczoru Alberto Del Rio pokonał Johna Cenę w Last Man Standing matchu i obronił WWE Championship. Walka Marka Henry’ego z Big Showem o World Heavyweight Championship zakończyła się bez rezultatu, zaś Awesome Truth (The Miz i R-Truth) pokonali Triple H’a i CM Punka w tag team matchu.
| Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
|---|---|---|---|
| 1D | Wade Barrett pokonał Daniela Bryana | Singles match[55] | 4:57 |
| 2 | Air Boom (Evan Bourne i Kofi Kingston) (c) pokonali Jacka Swaggera i Dolpha Zigglera | Tag team match o WWE Tag Team Championship[56] | 13:24 |
| 3 | Dolph Ziggler (c) (z Jackem Swaggerem i Vickie Guerrero) pokonał Zacka Rydera | Singles match o WWE United States Championship[57] | 6:04 |
| 4 | Beth Phoenix (c) pokonała Eve Torres | Singles match o WWE Divas Championship[58] Kelly Kelly i Natalya były wyrzucone z okolic ringu. |
7:18 |
| 5 | Sheamus pokonał Christiana | Singles match[59] | 10:37 |
| 6 | Awesome Truth (The Miz i R-Truth) pokonali Triple H’a i CM Punka | Tag team match[60] | 15:24 |
| 7 | Randy Orton pokonał Cody’ego Rhodesa | Singles match[61] | 12:11 |
| 8 | Mark Henry (c) vs. Big Show zakończyło się bez rezultatu | Singles match o World Heavyweight Championship[62] | 13:19 |
| 9 | Alberto Del Rio (c) (z Ricardo Rodriguezem) pokonał Johna Cenę | Last Man Standing match o WWE Championship[63] | 27:04 |
| (c) – mistrz/mistrzyni przed walką D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)
| |||
2012[edytuj | edytuj kod]
| Motyw muzyczny |
„Champions” – Kevin Rudolf, Fred Durst, Birdman i Lil Wayne | |||
|---|---|---|---|---|
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Sponsor | ||||
| Data |
16 września 2012 | |||
| Widownia |
14 886 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Night of Champions – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions (2012) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 16 września 2012 w TD Garden w Bostonie w stanie Massachusetts. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to szósta gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna podczas pre-show. Pojedynek CM Punka i Johna Ceny o WWE Championship zakończył się remisem, więc Punk obronił mistrzostwo. Oprócz tego Sheamus pokonał Alberto Del Rio broniąc World Heavyweight Championship, a Team Hell No (Kane i Daniel Bryan) pokonali R-Trutha i Kofiego Kingstona i zdobyli WWE Tag Team Championship.
2013[edytuj | edytuj kod]
| Motyw muzyczny |
„Night of Gold” – CFO$ | |||
|---|---|---|---|---|
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Sponsor |
O’Reilly Auto Parts | |||
| Data |
15 września 2013 | |||
| Widownia |
10 500 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
| Night of Champions – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions (2013) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 15 września 2013 w Joe Louis Arena w Detroit w stanie Michigan. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to siódma gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna podczas pre-show. W walce wieńczącej galę Daniel Bryan pokonał Randy’ego Ortona i zdobył WWE Championship. Prócz tego Rob Van Dam pokonał Alberto Del Rio przez dyskwalifikację i nie odebrał mu World Heavyweight Championship, a Curtis Axel i Paul Heyman wspólnie pokonali CM Punka w No Disqualification Handicap Elimination matchu.
| Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
|---|---|---|---|
| 1P | The Prime Time Players (Darren Young i Titus O’Neil) wygrali eliminując jako ostatnich The Real Americans (Antonio Cesaro i Jacka Swaggera) (z Zebem Colterem) | Tag team turmoil match wyłaniający pretendentów do WWE Tag Team Championship[71] | 11:14 |
| 2 | Curtis Axel (c) (z Paulem Heymanem) pokonał Kofi+ego Kingstona | Singles match o WWE Intercontinental Championship | 13:54 |
| 3 | AJ Lee (c) pokonała Natalyę, Brie Bellę i Naomi poprzez submission | Fatal 4-Way match o WWE Divas Championship[72] | 05:34 |
| 4 | Rob Van Dam (z Ricardo Rodriguezem) pokonał Alberto Del Rio (c) przez dyskwalifikację | Singles match o World Heavyweight Championship[73] | 13:24 |
| 5 | The Miz pokonał Fandango (z Summer Rae) poprzez submission | Singles match | 07:49 |
| 6 | Curtis Axel i Paul Heyman pokonali CM Punka | No Disqualification Handicap Elimination match[74] | 15:42 |
| 7 | Dean Ambrose (c) pokonał Dolpha Zigglera | Singles match o WWE United States Championship[75] | 09:47 |
| 8 | The Shield (Seth Rollins i Roman Reigns) (c) pokonali The Prime Time Players (Darrena Younga i Titusa O’Neila) | Tag team match o WWE Tag Team Championship | 07:27 |
| 9 | Daniel Bryan pokonał Randy’ego Ortona (c) | Singles match o WWE Championship[76] | 17:33 |
| (c) – mistrz/mistrzyni przed walką P – walka miała miejsce w pre-show
| |||
- Tag Team Turmoil match
| Nr. wejściowy | Team | Nr. eliminacji | Wyeliminowani przez |
|---|---|---|---|
| 1 | 3MB (Heath Slater i Drew McIntyre) (z Jinderem Mahalem) | 1 | Tons of Funk |
| 2 | Tons of Funk (Brodus Clay i Tensai) | 2 | The Real Americans |
| 3 | The Real Americans (Antonio Cesaro i Jack Swagger) (z Zebem Colterem) | 4 | The Prime Time Players |
| 4 | The Usos (Jimmy i Jey Uso) | 3 | The Real Americans |
| Zwycięzcy | The Prime Time Players (Darren Young i Titus O’Neil) | – | 11:14 |
2014[edytuj | edytuj kod]
| Motto gali |
Rematch. Resolve. Redemption. | |||
|---|---|---|---|---|
| Motyw muzyczny |
„Night of Gold” – CFO$ | |||
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Sponsor | ||||
| Data |
21 września 2014 | |||
| Widownia |
12 000 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale WWE Network – chronologicznie | ||||
| ||||
| Night of Champions – chronologicznie | ||||
| ||||
Night of Champions (2014) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 21 września 2014 w Bridgestone Arena w Nashville w stanie Tennessee. Emisja była przeprowadzana na żywo za pośrednictwem WWE Network oraz w systemie pay-per-view. Była to ósma gala w chronologii cyklu Night of Champions.
Podczas gali odbyło się osiem walk. W walce wieczoru John Cena pokonał Brocka Lesnara przez dyskwalifikację i nie odebrał od niego WWE World Heavyweight Championship. Ponadto The Miz pokonał Dolpha Zigglera i stał się nowym posiadaczem WWE Intercontinental Championship, a Goldust i Stardust pokonali The Usos (Jimmy’ego i Jeya Uso) stając się nowymi właścicielami WWE Tag Team Championship.
| Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
|---|---|---|---|
| 1 | Goldust i Stardust pokonali The Usos (Jimmy’ego i Jeya Uso) (c) | Tag team match o WWE Tag Team Championship[77] | 12:47 |
| 2 | Sheamus (c) pokonał Cesaro | Singles match o WWE United States Championship[78] | 13:06 |
| 3 | The Miz (z Damienem Mizdowem) pokonał Dolpha Zigglera (c) (z R-Truthem) | Singles match o WWE Intercontinental Championship[79] | 08:25 |
| 4 | Seth Rollins pokonał Romana Reignsa poprzez poddanie walki | Singles match | 0:10 |
| 5 | Rusev (z Laną) pokonał Marka Henry’ego poprzez submission | Singles match[80] | 07:20 |
| 6 | Randy Orton pokonał Chrisa Jericho | Singles match[81] | 16:23 |
| 7 | AJ Lee pokonała Paige (c) i Nikki Bellę poprzez submission | Triple threat match o WWE Divas Championship[82] | 08:41 |
| 8 | John Cena pokonał Brocka Lesnara (c) (z Paulem Heymanem) przez dyskwalifikację | Singles match o WWE World Heavyweight Championship[83] | 14:21 |
| (c) – mistrz/mistrzyni przed walką | |||
2015[edytuj | edytuj kod]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ WWE Night of Champions history. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-06]. Cytat: Before WWE's June pay-per-view event was called Night of Champions, it was dubbed Vengeance. Take a look back at the many memorable moments.
- ↑ WWE Presents Vengeance. WWE. [dostęp 2011-05-22].
- ↑ Vengeance (2001) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-04)].
- ↑ Vengeance 2001 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ Vengeance (2002) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ Vengeance 2002 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ Jason Clevett: Angle takes Vengeance on Lesnar. SLAM! Sports, 2003-07-28. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ Vengeance (2003) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ Vengeance 2003 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-08)].
- ↑ Chris Sokol: Canadians have Edge at Vengeance. SLAM! Sports, 2004-07-12. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ Vengeance (2004) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-04)].
- ↑ Vengeance 2004 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ Chris Sokol: Batista retains with a Vengeance. SLAM! Sports, 2005-06-27. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-19)].
- ↑ Vengeance (2005) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ Vengeance 2005 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-04)].
- ↑ Dale Plummer: DX returns with a Vengeance. SLAM! Sports, 2006-06-21. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ Zack Zeigler: Charlotte Bobcats Arena. WWE, 24 czerwca 2006. [dostęp 2012-05-16].
- ↑ John Powell: Vengeance banal and badly booked. SLAM! Sports, 2007-06-24. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ Vengeance: Night of Champions (2007) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ WWE Champion John Cena def. King Booker, Randy Orton, Bobby Lashley & Mick Foley (Challenge Match). World Wrestling Entertainment. [dostęp 2012-05-16].
- ↑ Matt Bishop: Big names still on top after Night of Champions. SLAM! Sports, 2008-06-30. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-18)].
- ↑ Night of Champions (2008) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
- ↑ a b Devin Cutting: COMPLETE DETAILS AND LOCATIONS ON ALL 2013 WWE PPV EVENTS. PWInsider, 2013-01-11. [dostęp 2013-01-11].
- ↑ Chris Jericho defeats Stone Cold Steve Austin to become Undisputed Champion. WWE. [dostęp 2014-06-25].
- ↑ The Rock defeats Undertaker and Kurt Angle in a Triple Threat Match to become WWE Champion, WWE [dostęp 2007-07-29].
- ↑ World Heavyweight Champion Chris Benoit defeats Triple H to retain, World Wrestling Entertainment [dostęp 2007-07-29].
- ↑ Louie Dee: Sportsmen of the year?. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
- ↑ Andrew Rote: Chavo cruises. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
- ↑ Mike McAvennie: Santino: A very sore winner. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
- ↑ Corey Clayton: MVP puts on legendary show with win over Flair. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
- ↑ Bryan Robinson: Tag champs win, but taught a legendary lesson. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
- ↑ Lennie DiFino: Dream come true. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
- ↑ Benjamin David: WWE News: Live Report from Night of Champions PPV – pre-show dark match, WWE crew reinforces announce tables. Pro Wrestling Torch, July 27, 2009. [dostęp 2014-03-28].
- ↑ Michael Burdick: Results:Big announcement; enormous combination. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
- ↑ Kara A. Medalis: Results:Charismatic history. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
- ↑ James Vermillion: Results:No trouble in paradise. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-20].
- ↑ Katie A. Raymond: Results:Simply the best?. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
- ↑ Craig Tello: Results:The Viper repeats hisss-tory. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
- ↑ Greg Adkins: Results:Mickie nets the butterfly. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
- ↑ Mitch Passero: Results:Rey Mysterio reigns supreme. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
- ↑ Adam Martin: Dark match result before Night of Champions PPV. WrestleView, September 20, 2010. [dostęp 2012-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (września 28, 2010)].
- ↑ Results: Cougar's company helps Dolph deliver. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
- ↑ Results: Big Showing. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
- ↑ Results: For whom LeBell tolls. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
- ↑ Results: Unified front. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
- ↑ Results: The brother he destroyed. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
- ↑ Results: 'Dashing', diabolical and dominant. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
- ↑ Results: Fanging on for dear life. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
- ↑ WWE Night of Champions dark match result. Pro Wrestling.net. [dostęp 2011-09-18].
- ↑ Joey Styles: Intercontinental Champion Cody Rhodes def. Ted DiBiase. WWE. [dostęp 2011-12-05].
- ↑ Michael Burdick: Mark Henry def. Randy Orton (New World Heavyweight Champion). WWE. [dostęp 2011-12-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (December 4, 2011)].
- ↑ Greg Adkins: WWE Tag Team Champions Kofi Kingston & Evan Bourne def. The Miz & R-Truth by Disqualification. WWE. [dostęp 2011-12-05].
- ↑ Ryan Murphy: John Cena def. Alberto Del Rio (New WWE Champion). WWE. [dostęp 2011-12-05].
- ↑ Kara Medalis: Divas Champion Kelly Kelly def. Beth Phoenix. WWE. [dostęp 2011-12-05].
- ↑ Vengeance 2011 Dark Match. wrestling.insidepulse.com. [dostęp 2011-10-17].
- ↑ WWE Tag Team Championship Match. WWE. [dostęp 2011-10-17].
- ↑ WWE United States Championship Match. WWE. [dostęp 2011-10-21].
- ↑ WWE Divas Championship Match. WWE. [dostęp 2011-10-17].
- ↑ Christian vs. Sheamus. WWE. [dostęp 2011-10-21].
- ↑ Triple H & CM Punk vs. The Miz & R-Truth. WWE. [dostęp 2011-10-12].
- ↑ Randy Orton vs. Cody Rhodes. WWE. [dostęp 2011-10-17].
- ↑ Mark Henry vs. Big Show. WWE. [dostęp 2011-10-10].
- ↑ WWE Championship Last Man Standing Match. WWE. [dostęp 2011-10-11].
- ↑ a b c d e f g h James Caldwell: CALDWELL'S WWE NIGHT OF CHAMPIONS PPV REPORT 9/16: Complete 'virtual time' coverage of live PPV – Punk vs. Cena, six title matches. [w:] pwtorch.com [on-line]. 2012-09-16. [dostęp 2015-11-26].
- ↑ Chris Benoit won a Pre-Show Battle Royal to become No. 1 Contender for the United States Championship. WWE. [dostęp 2012-09-16].
- ↑ Intercontinental Champion The Miz def. Rey Mysterio, Sin Cara & Cody Rhodes. WWE. [dostęp 2012-09-16].
- ↑ Kane & Daniel Bryan def. WWE Tag Team Champions R-Truth & Kofi Kingston. WWE. [dostęp 2012-09-16].
- ↑ United States Champion Antonio Cesaro def. Zack Ryder. WWE. [dostęp 2012-09-16].
- ↑ Randy Orton def. Dolph Ziggler. WWE. [dostęp 2012-09-16].
- ↑ John Cena def. WWE Champion CM Punk. WWE. [dostęp 2012-09-16].
- ↑ Tag Team Turmoil Kickoff Match. WWE, 9 September 2013.
- ↑ Divas Champion AJ Lee vs. Natalya vs. Brie Bella vs. Naomi (Fatal Four-Way Match). WWE, 2 September 2013.
- ↑ World Heavyweight Champion Alberto Del Rio vs. Rob Van Dam. WWE, 26 August 2013.
- ↑ CM Punk vs. Intercontinental Champion Curtis Axel & Paul Heyman (Elimination Handicap Match). WWE, 26 August 2013.
- ↑ United States Champion Dean Ambrose vs. Dolph Ziggler. WWE, 13 September 2013.
- ↑ WWE Champion Randy Orton vs. Daniel Bryan. WWE, 23 August 2013.
- ↑ John Clapp: WWE Tag Team Champions The Usos vs. Gold & Stardust. WWE. [dostęp 2014-09-09].
- ↑ John Clapp: United States Champion Sheamus vs. Cesaro. WWE. [dostęp 2014-08-29].
- ↑ John Clapp: Intercontinental Champion Dolph Ziggler vs. The Miz. WWE. [dostęp 2014-09-03].
- ↑ John Clapp: Mark Henry vs. Rusev. WWE. [dostęp 2014-09-06].
- ↑ John Clapp: Chris Jericho vs. Randy Orton. WWE. [dostęp 2014-09-10].
- ↑ Divas Champion Paige vs. Nikki Bella vs. AJ Lee. [dostęp 2014-09-05].
- ↑ Bobby Melok: WWE World Heavyweight Champion Brock Lesnar vs. John Cena. WWE. [dostęp 2014-08-19].