Verners Tepfers

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Verners Tepfers
generał generał
Data i miejsce urodzenia

9 października 1893
Iecava, gubernia inflancka, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

22 listopada 1958
Sztokholm, Szwecja

Przebieg służby
Lata służby

1916–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Łotewskie Siły Zbrojne

Stanowiska

szef służby sprawiedliwości armii łotewskiej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna łotewsko-bolszewicka

Późniejsza praca

przewodniczący Łotewskiej Rady Centralnej

Odznaczenia
Order Wojenny Pogromcy Niedźwiedzia (Łotwa) Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa) Komandor 1. klasy Orderu Miecza (Szwecja)

Verners Tepfers, ur. 9 października 1893 w Iecava, zm. 22 listopada 1958 w Sztokholmie) – łotewski generał, szef Łotewskiej Rady Centralnej 1944–1946.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1916 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Moskiewskiego. Od grudnia 1916 służył w armii rosyjskiej. W 1917 otrzymał stopień praporszczika po ukończeniu Aleksandrowskiej Szkoły Wojskowej. Służył w 95 rezerwowym pułku piechoty i rezerwowym pułku piechoty Strzelców Łotewskich[1]. W lutym 1918 dostał się do niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu pracował jako urzędnik w Iecava i nauczyciel niemieckiego w Rydze. Od grudnia 1918 służył w armii łotewskiej w stopniu porucznika. W lutym 1919 otrzymał nominację na sekretarza sądu wojskowego, a w czerwcu 1919 - na pomocnika prokuratora wojskowego. Odznaczył się w październiku w obronie Rygi przed Zachodnią Armia Ochotniczą. Od grudnia był prokuratorem sądu wojskowego. W 1921 został zastępcą głównego prokuratora wojskowego. Od 1922 do 1933 był głównym prokuratorem wojskowym (od 1927 – w stopniu pułkownika)[2]. Od 1934 do 1940 przewodniczył Radzie Muzeum Wojskowego. Kierował także Towarzystwami Przyjaźni Łotewsko-Szwedzkiej i Łotewsko-Włoskiej. W 1937 otrzymał awans generalski. W 1939 został szefem służby sprawiedliwości w Ministerstwie Wojny[3]. W październiku 1940 przeszedł na emeryturę. Pod okupacją niemiecką stał na czele Rady Opieki nad Zabytkami. Od 1943 do 1946 działał w Łotewskiej Rady Centralnej, którą kierował od 1944[4]. W listopadzie tego roku zbiegł do Szwecji. Przekazał zgromadzone przez siebie dane o sytuacji na Łotwie wywiadom USA i Wielkiej Brytanii. Zamieszkał i zmarł w Sztokholmie[5].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]