Vincent Robert Capodanno

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Vincent Robert Capodanno
Sługa Boży
Ilustracja
Kraj działania

Stany Zjednoczone, Wietnam Południowy

Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1929
Staten Island

Data i miejsce śmierci

4 września 1967
Prowincja Quảng Nam

Miejsce pochówku ?↗
Kapelan 3. batalionu, 5 pułku, 1 Dywizji Marines
Okres sprawowania

1965–1967

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

14 czerwca 1958

Multimedia w Wikimedia Commons
Vincent Robert Capodanno
The Grunt Padre
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1929
Staten Island

Data i miejsce śmierci

4 września 1967
Prowincja Quảng Nam

Przebieg służby
Lata służby

1965–1967

Siły zbrojne

 US Marine Corps

Jednostki

1 Dywizja Marines

Stanowiska

kapelan

Główne wojny i bitwy

wojna wietnamska

Odznaczenia
Medal Honoru (Stany Zjednoczone)
Brązowa Gwiazda z odznaką waleczności (Stany Zjednoczone)
Purpurowe Serce (Stany Zjednoczone)
Pomnik ks. por. Vincenta Roberta Capodanno w Fort Wadsworth w Nowym Jorku

Vincent Robert Capodanno (ur. 13 lutego 1929 w Staten Island; zm. 4 września 1967 w Prowincji Quảng Nam) – amerykański duchowny katolicki, misjonarz, kapelan, porucznik Korpusu Piechoty Morskiej, Sługa Boży Kościoła katolickiego.

Wczesne życie i praca misjonarska[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 lutego 1929 r. na Staten Island w stanie Nowy Jork jako dziesiąte i najmłodsze dziecko małżeństwa włoskich imigrantów. Ukończył Curtis High School 4 lutego 1947 r. i przez rok studiował na Uniwersytecie Fordham, pracując również jako agent ubezpieczeniowy. W 1949 r. wstąpił do Maryknoll Missionary Seminary w Ossining w stanie Nowy Jork. Święcenia kapłańskie przyjął 14 czerwca 1958 r.[1][2]

Pierwsze zadanie Capodanno jako misjonarza rozpoczęło się w 1959 r. u rdzennych mieszkańców górskich regionów Tajwanu, gdzie służył w parafii, a później w szkole. Po sześciu latach wrócił do Stanów Zjednoczonych na urlop, a następnie został skierowany do szkoły Maryknoll w Hongkongu. Wkrótce potem poprosił o służbę jako kapelan wojskowy w Wietnamie, w miarę nasilania się obecności amerykańskiej w tym kraju[1][2].

Służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]

28 grudnia 1965 r. Capodanno przyjął stopień porucznika w Korpusie Kapelanów Marynarki Wojennej. Następnie poprosił o służbę we Fleet Marine Force w Wietnamie. Po podstawowym przeszkoleniu do służby w piechocie morskiej, w kwietniu 1966 r. został przydzielony do 1. batalionu 7 Pułku 1 Dywizji Piechoty Morskiej w Wietnamie Południowym. W grudniu przeniesiono go do 1. batalionu medycznego 1 Dywizji Marines. W lipcu 1967 r. został przydzielony do 1. batalionu 5 Pułku Marines, a w sierpniu do kompanii dowodzenia 3. batalionu 5 Pułku 1 Dywizji Piechoty Morskiej. Jeszcze przed śmiercią był nazywany przez innych marines „promieniującym Chrystusem” lub „Grunt Padre”[1][2][3].

4 września 1967 r. o 4:30 rano, podczas operacji Swift w dystrykcie Thăng Bình w dolinie Que Son, elementy 1. batalionu 5 Pułku Marines napotkały dużą jednostkę Armii Wietnamu Północnego, liczącą około 2500 żołnierzy, w pobliżu wioski Dong Son. Przewyższona liczebnie przez przeciwnika i zdezorganizowana kompania D 1. batalionu pilnie potrzebowała posiłków. O godz. 9:14 potwierdzono, że 26 marines zginęło, a dwie kompanie z 3. batalionu 5 Pułku Marines zostały związane walką. O 9:25 dowódca 1. batalionu zażądał dalszych posiłków[4].

Kiedy usłyszał, że dwa plutony kompanii M z jego batalionu ponoszą straty i są bliskie zniszczenia przez wroga, Capodanno udał do rannych i umierających marines z 2. plutonu, spowiadając ich i udzielając ostatniego namaszczenia. Sam został ranny w rękę, ramiona i nogi. Odmawiając ewakuacji, udał się na pomoc ciężko rannemu żołnierzowi Marynarki Wojennej i dwóm rannym marines zaledwie kilka metrów od nieprzyjacielskiego karabinu maszynowego i zginął;[1] z jego batalionu poległo także 14 marines i 2 żołnierzy[5]. Ciało kapelana zostało odzyskane i pochowane w rodzinnej kwaterze na cmentarzu św. Piotra na Staten Island[6][7].

27 grudnia 1968 r. sekretarz marynarki wojennej Paul Ignatius poinformował rodzinę Capodanno, że ich syn zostanie pośmiertnie odznaczony Medalem Honoru w uznaniu jego bezinteresownej ofiary. Oficjalna ceremonia wręczenia odznaczenia odbyła się 7 stycznia 1969 r.[8]

Proces beatyfikacyjny[edytuj | edytuj kod]

19 maja 2002 r. oficjalnie otwarto proces beatyfikacyjny Capodanno. W maju 2004 r. wstępna dokumentacja została przekazana Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, gdzie CatholicMil (później przemianowany na Mission Capodanno) pełnił funkcję Petenta, a biograf Capodanno, Daniel Mode, został mianowany Postulatorem. 21 maja 2006 r. w Waszyngtonie arcybiskup Edwin O’Brien z Archidiecezji Wojskowej Stanów Zjednoczonych Ameryki ogłosił, że Capodanno został oficjalnie mianowany Sługą Bożym. 1 października 2013 r. abp Timothy Broglio przewodniczył formalnemu odnowieniu procesu beatyfikacyjnego. Broglio ogłosił w tym czasie, że nowo utworzona Gildia Capodanno będzie od tej pory pełnić funkcję Petenta, a Andrea Ambrosi Postulatora Rzymskiego[9][10].

W 2017 roku, z okazji 50. rocznicy śmierci Capodanno, EWTN we współpracy z Gildią wyprodukował film dokumentalny pt. Called and Chosen, który pokazuje życie Sługi Bożego i trwający proces beatyfikacyjny. Film zdobył nagrodę Gabriel Award 2018 przyznaną przez Katolickie Stowarzyszenie Prasowe dla najlepszego, religijnego widowiska telewizyjnego[11].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Father Capodanno Biography. Archdiocese for the Military, USA. [dostęp 2020-10-06]. (ang.).
  2. ↑ a b c Capodanno (DE-1093) 1973–1995. Naval History and Heritage Command. [dostęp 2020-10-06]. (ang.).
  3. ↑ Mode 2000 ↓, s. 36–37.
  4. ↑ Mode 2000 ↓, s. 124–126.
  5. ↑ Vincent Robert Capodanno, Lieutenant, H&S CO, 3RD BN, 5TH MARINES, 1ST MARDIV, III MAF. The Virtual Wall. [dostęp 2020-10-06]. (ang.).
  6. ↑ Bernard Weinraub: Chaplain From S.I. Killed Praying on Battlefield; Catholic Abandoned Cover to Comfort Wounded Marines. The New York Times, 9.09.1967. [dostęp 2020-10-06]. (ang.).
  7. ↑ Stephanie Slepian: Staten Island chaplain's valor set in stone (photos). Staten Island Advance, 2.03.2019. [dostęp 2020-10-06]. (ang.).
  8. ↑ Top medal awarder to dead chaplain. The New York Times, 8.01.1968. [dostęp 2020-10-06]. (ang.).
  9. ↑ Archbishop Broglio Announces Establishment of Capodanno Guild for the Cause for Canonization of Vietnam War Priest Hero. Archdiocese for the Military Services, USA, 5.09.2013. [dostęp 2020-10-06]. (ang.).
  10. ↑ Opening of the Cause for Beatification. Father Capodanno Guild, 1.10.2013. [dostęp 2020-10-06]. (ang.).
  11. ↑ Film on Vietnam War Hero Father Vincent R. Capodanno Named Winner of 2018 Gabriel Award. Archdiocese for the Military Services, USA, 22.05.2018. [dostęp 2020-10-06]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Daniel L. Mode: The Grunt Padre: Father Vincent Robert Capodanno, Vietnam, 1966-1967. Oak Lawn: CMJ Marian Publishers, 2000. ISBN 978-1-891280-08-5. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Vincent_Robert_Capodanno&oldid=67496287”