Węzeł ratowniczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Węzeł skrajny tatrzański)
Węzeł skrajny tatrzański

Węzeł ratowniczy (w żeglarstwie) lub węzeł skrajny tatrzański (nazwa używana we wspinaczce) – jeden z węzłów stosowanych we wspinaczce, żeglarstwie oraz ratownictwie. Szczególnie przydatny w sytuacjach, gdy wokół danego przedmiotu (własnego ciała, drzewa, bloku skalnego lub punktów zaczepienia uprzęży wspinaczkowej) należy zawiązać niezaciskającą się pętlę.

Zastosowanie w żeglarstwie[edytuj | edytuj kod]

Jest jednym z najważniejszych węzłów żeglarskich o uniwersalnym zastosowaniu – umiejętność wiązania go jest wymagana od wszystkich żeglarzy. Stosowany między innymi do wiązania pętli na końcu cumy, mocowania końca liny do ucha oraz w wielu innych sytuacjach, w których potrzebna jest niezaciskająca się pętla, łatwa do rozwiązania nawet po obciążeniu węzła. Wbrew nazwie i obiegowej opinii nie jest używany do ratowania, zaś nauczany niekiedy sposób wiązania go na sobie nie ma większego zastosowania w praktyce.

Zastosowanie we wspinaczce[edytuj | edytuj kod]

Dawniej używany do przewiązywania się liną w pasie. Obecnie bywa używany do łączenia liny z uprzężą (częściej jednak używa się do tego celu podwójnej ósemki), oraz do oplatania pętlą z liny dużych bloków skalnych lub drzew, wykorzystywanych jako element stanowiska. W obu przypadkach sam węzeł nie stanowi wystarczającego zabezpieczenia – konieczne jest wykonanie dodatkowego węzła zabezpieczającego wolny koniec liny.

Alternatywne formy węzła[edytuj | edytuj kod]

Węzeł skrajny tatrzański (po lewej) i jego alternatywna forma (po prawej).
(a) - wolny koniec liny, (b) - obciążenie.

Istnieją dwie różne (nierównoważne topologicznie) formy węzła. Przyjmuje się, że w prawidłowo zawiązanym węźle wolny koniec liny wychodzi w kierunku wnętrza pętli (patrz rys.). Alternatywna postać węzła (z wolnym końcem na zewnątrz) jest znana w literaturze anglojęzycznej jako cowboy bowline lub Dutch Navy bowline. Według różnych źródeł, alternatywna forma może być zarówno "lepsza", jak i "gorsza" od postaci tradycyjnej, przy czym jako powód uznania jednego z wariantów za "gorszy" podaje się różnice w łatwości przypadkowego rozwiązania niezabezpieczonego węzła, oraz nieznaczne różnice wytrzymałości (bez podania wiarygodnych wyników badań)[1][2][potrzebny przypis][3].

Zalety[edytuj | edytuj kod]

  • jest łatwy do rozwiązania; w odróżnieniu od podwójnej ósemki, nie zaciska się nawet pod bardzo dużym obciążeniem
  • pętla nie zaciska się wokół opasanego przedmiotu
  • w żeglarstwie: może być wiązany jedną ręką

Wady (we wspinaczce)[edytuj | edytuj kod]

  • osłabia linę bardziej niż podwójna ósemka (wytrzymałość węzła skrajnego to ok. 63% wytrzymałości liny bez węzła, analogiczne dane dla ósemki – ok. 70%)[3]
  • wymaga dodatkowego węzła zabezpieczającego przed rozwiązaniem
  • jest trudniejszy do skontrolowania (zwiększone ryzyko popełnienia błędu)

Uwaga[edytuj | edytuj kod]

Niedopuszczalne jest rozciąganie pętli (patrz rysunek) bez przyłożenia odpowiednio dużej siły do obciążanego końca liny. Rozciąganie samej tylko pętli niezabezpieczonego węzła może spowodować zmianę jego konfiguracji i w konsekwencji – rozwiązanie się węzła. W szczególności, niedopuszczalne jest wpięcie tej pętli np. do punktu centralnego stanowiska i zawiśnięcie na niej (o ile węzeł nie jest prawidłowo zabezpieczony).

W literaturze takie nieprawidłowe użycie węzła skrajnego tatrzańskiego nazywane jest obciążaniem jednocześnie w trzech kierunkach – w istocie chodzi jednak o to, by siły rozciągające pętlę nie miały wartości wyższej, niż siła działająca na cały węzeł (oznaczona na rysunku strzałką).

Sposób wiązania[edytuj | edytuj kod]

Poniższe ilustracje pokazują kolejne fazy wiązania węzła (nie pokazano dodatkowego węzła zabezpieczającego). Podpisy pod rysunkami stanowią mnemotechniczne ułatwienie w zapamiętaniu sekwencji czynności.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Clifford W Ashley: The Ashley Book of Knots. Doubleday, 1944, s. 186.
  2. Animated knots by Grog
  3. a b Porównanie wytrzymałości węzłów. Dla obu postaci węzła skrajnego tatrzańskiego "the numbers were almost identical"

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Craig Luebben: Wspinaczka w skale. tłumaczenie: Tomasz Kliś. Łódź: "Galaktyka", 2006. ISBN 83-89896-51-6.
  • Allen Fyffe, Iain Peter: Podręcznik wspinaczki. Łódź: "Galaktyka", 2003. ISBN 83-87914-09-6.
  • Wacław Sonelski: Sztuka wiązania węzłów. Katowice: STAPIS, 1995. ISBN 83-85145-66-4.