Władysław Dworakowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Dworakowski
Data i miejsce urodzenia

10 września 1908
Oblasy

Data i miejsce śmierci

17 listopada 1976
Warszawa

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 21 listopada 1952
do 18 marca 1954

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Przewodniczący Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów
Okres

od 14 grudnia 1954
do 30 marca 1956

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Następca

Edmund Pszczółkowski

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Złoty Krzyż Zasługi Medal za Warszawę 1939–1945
Grób Władysława Dworakowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Władysław Dworakowski (ur. 10 września 1908 w Oblasach, zm. 17 listopada 1976 w Warszawie) – polski ślusarz i polityk komunistyczny. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji, członek Biura Politycznego KC PZPR, przewodniczący Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów (1954–1956), w latach 1952–1954 wiceprezes Rady Ministrów.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Józefa[1], urodził się w rodzinie dworskich fornali, uzyskał wykształcenie zawodowe. Pracował w przemyśle w zawodzie ślusarza, w tym również w trakcie II wojny światowej. Od 1931 do 1934 był członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, od 1934 do 1938 Komunistycznej Partii Polski (członek koła dzielnicowego Praga), następnie w 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej[2], a w 1948 wraz z nią przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1941 do 1942 należał do Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR, należał do Armii Ludowej. Brał udział w powstaniu warszawskim pod pseudonimem Władek.

W PPR był sekretarzem Komitetu Dzielnicowego Grochów (1942–1944), kierownikiem wydziału personalnego (1945) i sekretarzem (1945–1947) Komitetu Warszawskiego, przewodniczącym Centralnej Komisji Rewizyjnej (1945), członkiem (1945–1948) i członkiem sekretariatu (1948) Komitetu Centralnego oraz I sekretarzem komitetu gdańskiego (1945–1947) i łódzkiego (1948). W PZPR był członkiem Biura Organizacyjnego (1948–1954), kierownikiem Wydziału Organizacyjnego (1950–1952), członkiem (1948–1959) i sekretarzem (1954–1955) Komitetu Centralnego, a także członkiem Biura Politycznego KC PZPR (1954–1956). Ponadto pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Łódzkiego (1948–1950) i Komitetu Wojewódzkiego w Łodzi (1949–1950).

Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji. Uchwałą Rady Państwa z 25 sierpnia 1952 został powołany na stanowisko sekretarza Państwowej Komisji Wyborczej[3]. Od 21 listopada 1952 do 18 marca 1954 był wiceprezesem Rady Ministrów, a od 14 grudnia 1954 do 30 marca 1956 przewodniczącym Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów[4]. Uważany za wpływową postać wśród „natolińczyków” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych[5].

W 1959 powrócił do zawodu ślusarza. W późniejszym okresie był jednym z liderów założonej przez Kazimierza Mijala KPP.

Zmarł 17 listopada 1976[6]. Został pochowany z honorami państwowymi 20 listopada 1976 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B4-Tuje-20)[7]. Z ramienia kierownictwa PZPR w pogrzebie udział wzięli m.in. sekretarz KC PZPR Zdzisław Żandarowski oraz kierownik Wydziału Prasy, Radia i Telewizji Kazimierz Rokoszewski. Przemówienie pożegnalne w imieniu KC PZPR wygłosił członek Prezydium Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR, wiceminister ds. kombatantów Stanisław Kujda[8].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Katalog funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa ↓.
  2. Katalog kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL ↓.
  3. M.P. z 1952 r. nr 72, poz. 1153.
  4. Instrukcje i przepisy wywiadu 2020 ↓, s. 41.
  5. Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 62. ISBN 83-7066-208-0.
  6. Władysław Dworakowski. Nekrolog. „Nowiny”, s. 2, Nr 263 (8751) z 18 listopada 1976. 
  7. Wyszukiwarka grobów w Warszawie cmentarze. [dostęp 2019-11-14].
  8. Pogrzeb Władysława Dworakowskiego [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 267 (10 153), 22 listopada 1976. s. 2.
  9. M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 471 („w uznaniu zasług za owocną pracę przy odbudowie Wybrzeża”).
  10. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 („w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”).
  11. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 13, 15 sierpnia 1967, s. 1-2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]