Władysław Horyd

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Jan Horyd
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

8 marca 1892
Warszawa

Data i miejsce śmierci

4 kwietnia 1937
Otwock

Przebieg służby
Lata służby

1914–1937

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

III Okręg POW

Stanowiska

komendant okręgu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Władysław Horyd stoi z psem za Józefem Piłsudskim w czasie ćwiczeń polowych POW 29 kwietnia 1917. Miejsce ćwiczeń zostało upamiętnione kamieniem Piłsudskiego w Wesołej.

Władysław Jan Horyd, ps. „Przerwic” (ur. 8 marca 1892 w Warszawie, zm. 4 kwietnia 1937 w Otwocku) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 marca 1892 w Warszawie, w rodzinie Leona (zm. 1929) i Filipiny z domu Karl[1]. Był starszym bratem Zygmunta (1896–1939), komandora podporucznika inżyniera, kawalera Virtuti Militari i Stanisławy ps. „Myszka” (1894–1975) zamężnej z Edwardem Dryllem, odznaczonej Medalem Niepodległości[2].

Władysław ukończył szkołę średnią i cztery semestry studiów politechnicznych Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie[3]. 29 października 1914 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej[4][5]. W 1915 został przydzielony do Batalionu Warszawskiego POW, ale wkrótce odkomenderowany do prac POW[4]. Ukończył szkołę podoficerską i oficerską POW[4]. Pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji w Warszawie, a następnie został komendantem Okręgu POW w Pułtusku[4]. 15 stycznia 1917 został mianowany podchorążym POW[3]. Od 1 września 1917 był komendantem III Okręgu POW w Siedlcach[4][6]. Został aresztowany przez Niemców i więziony w Siedlcach od 2 sierpnia do 1 listopada 1918[4][7]. Po uwolnieniu wrócił na stanowisko komendanta okręgu, przeprowadził jego mobilizację, a następnie przystąpił do organizacji Siedleckiego Okręgowego Pułku Piechoty, późniejszego 22 Pułku Piechoty, którego został adiutantem[4][8][9].

3 stycznia 1919 jako oficer POW został przyjęty z dniem 2 grudnia 1918 do Wojska Polskiego i mianowany podporucznikiem w piechocie[10]. 8 czerwca tego roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa na stanowisko referenta Oddziału I, a 15 października przeniesiony do Baonu Zapasowego 13 pp na stanowisko dowódcy plutonu[3]. 12 grudnia 1919 został szefem oddziału informacyjnego 9 Dywizji Piechoty[4][3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1182. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Od 15 października 1920 był leczony w szpitalu w Zakopanem[4][3]. 1 czerwca 1921 nadal pełnił służbę w Dowództwie 9 Dywizji Piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 22 pp[12]. Później wrócił do służby w macierzystym pułku w Siedlcach[13]. W grudniu 1923 został przydzielony z 22 pp do Powiatowej Komendy Uzupełnień Siedlce na stanowisko oficera instrukcyjnego[14][15]. W marcu 1926, w związku z likwidacją stanowiska oficera instrukcyjnego, został przydzielony do macierzystego pułku[16]. 3 maja 1926 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 159. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. 16 września 1926 został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego na stanowisko referenta[3][18]. 9 listopada 1931 został przeniesiony do dyspozycji szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych[3][19]. W grudniu tego roku ogłoszono jego przeniesienie do Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie[20] na stanowisko kierownika referatu[4]. 1 lipca 1936 został wyznaczony na stanowisko kierownika referatu[3]. 31 marca 1937 został przeniesiony w stan spoczynku[3]. Do śmierci pracował nad historią POW i 22 pp[4]. Swojego podstawowego dzieła o POW nie ukończył[4]. Rękopis pracy pozostał w WBH[4][3].

Zmarł 4 kwietnia 1937 w Otwocku[21] „po długiej i ciężkiej chorobie”[4]. Trzy dni później został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[1][22].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: Michał Horyd, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-24].
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-17]..
  3. ↑ a b c d e f g h i j Tuliński 2020 ↓, s. 174.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Ś.p. kpt. Władysław Horyd. „Polska Zbrojna”. 94, s. 3, 1937-04-06. Warszawa. .
  5. ↑ Tuliński 2020 ↓, s. 174, wg autora miało to miejsce 29 listopada 1914.
  6. ↑ Kowalczewski 1930 ↓, s. 5.
  7. ↑ Tuliński 2020 ↓, s. 174, wg autora więziony do 11 listopada 1918.
  8. ↑ Kowalczewski 1930 ↓, s. 7.
  9. ↑ Tuliński 2020 ↓, s. 174, wg autora pełnił funkcję adiutanta Dowództwa Okręgu Wojskowego Siedlce.
  10. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 5 z 18 stycznia 1919, poz. 201.
  11. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 91.
  12. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 88.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 188, 431.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 12 grudnia 1923 roku, s. 712.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 177, 375, 1347.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 4.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926, s. 129.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 138, 217.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 59, 435.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 415.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937, s. 58.
  22. ↑ Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 94, s. 4, 1937-04-06. Warszawa. .
  23. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 19 marca 1931, s. 64.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 59.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 8 lipca 1922, s. 484.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Horyd&oldid=69603066”