Władysław Kaliński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Kaliński
„Zubosz”
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1891
Rohatyn

Data i miejsce śmierci

13 sierpnia 1952
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

13 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Władysław Kaliński, ps. „Zubosz” (ur. 22 marca 1891 w Rohatynie, zm. 13 sierpnia 1952 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 marca 1891 w Rohatynie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Katarzyny ze Szwedów[1]. Uczęszczał do siedmioklasowej szkoły realnej, maturę zdał w 1912.

Podczas I wojny światowej, 3 sierpnia 1914, wstąpił do Legionów Polskich, gdzie służył do lipca 1917. Awansował kolejno na chorążego (1 listopada 1916) i podporucznika (1 stycznia 1917)[2].

We wrześniu 1917, po kryzysie przysięgowym, jako obywatel austriacki został wcielony do armii austro-węgierskiej i służył w niej do sierpnia 1918.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Pełnił kolejno funkcje dowódcy kompanii w 5 pułku piechoty Legionów (listopad 1918 – 7 grudnia 1919), adiutanta sztabowego I Brygady Piechoty Legionów (7 grudnia 1919 – 9 lipca 1920) i dowódcy 1 pułku piechoty Obrony Warszawy (8 sierpnia 1920 – 19 września 1920). W 1919 awansował do stopnia kapitana.

15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[3].

Po zakończeniu działań wojennych pełni kolejno funkcje: kierownika Wydziału Wyszkolenia w I Departamencie Broni Głównych Ministerstwa Spraw Wojskowych (19 września 1920 – 21 lipca 1922), dowódcy batalionu w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej (21 lipca 1922 – 30 listopada 1922).

W okresie od 30 listopada 1922 do 1 października 1924 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Biura Ścisłej Rady Wojennej na stanowisko kierownika referatu wyszkolenia[4]. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 97. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. 3 marca 1926 został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika referatu „Osłona”.

25 czerwca 1927 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[6][7] na stanowisko dowódcy 3 Półbrygady Ochrony Pogranicza w Podświlu, a później w Berezweczu. W 1929 dowodzona przez niego jednostka została przeformowana w Pułk KOP „Głębokie”[8]. 23 października 1931 został przeniesiony z KOP do 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Stanisławowie na stanowisko dowódcy pułku[9]. 10 grudnia 1931 został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10][11]. W 1936 został dowódcą piechoty dywizyjnej 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu.

W 1939 został dowódcą 13 Kresowej Dywizji Piechoty i dywizją tą dowodził w trakcie kampanii wrześniowej, początkowo w składzie Armii „Prusy”. Po rozbiciu tej armii przez Niemców z częścią oddziałów przebijał się do Warszawy. Tutaj otrzymał rozkaz dowódcy Armii „Warszawa” odtworzenia 13 Dywizji Piechoty z pozostałych części rozbitych dywizji: 13, 19 Dywizji Piechoty i 29 Dywizji Piechoty oraz Robotniczej Brygady Obrony Warszawy. Po kapitulacji Warszawy trafił do niewoli niemieckiej. Wojnę spędził w Oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 z obozu jenieckiego przez wojska amerykańskie wyjechał do Wielkiej Brytanii i zamieszkał w Londynie, gdzie mieszkał do śmierci. Pochowany został na cmentarzu St. Mary’s.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-09-23].
  2. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 24.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920, s. 599.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 103 z 2 października 1924, s. 568.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 732.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 25 czerwca 1927, s. 191.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 117, 165.
  8. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 5.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 345.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 11 grudnia 1931, s. 395.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 18, 576.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 6.
  13. ↑ M.P. z 1932 r. nr 121, poz. 152 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu organizacji wojska i pracy niepodległościowej”.
  15. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  16. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 238.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Kaliński&oldid=71710901”