Władysław Ostapowicz

Władysław Ostapowicz
Dzik
	major
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1928 ; Przeworsk
Data i miejsce śmierci	3 lipca 2013 ; Poznań
	Przebieg służby
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	1 Drezdeński Korpus Pancerny
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Władysław Ostapowicz, ps. Dzik (ur. 30 marca 1928 w Przeworsku, zm. 3 lipca 2013 w Poznaniu) – major Wojska Polskiego w stanie spoczynku. Jeden z najmłodszych polskich podoficerów podczas II wojny światowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Mając szesnaście lat, w stopniu kaprala przeszedł szlak bojowy 1 Drezdeńskiego Korpusu Pancernego. Uczestnik walk o wolność i niepodległość Ojczyzny (Akcja „Burza”, operacja łużycka, operacja praska). Ranny podczas walk.

W 1939 r. jako 11-latek wywieziony do niewoli w Jekaterynburgu (ówczesny Świerdłowsk w Syberii) do pracy w tajdze. Następnie przeniesiony do Czelabińska, do fabryki ciągników CzTZ. W 1941 r. włączony do ekipy obsługującej dostawę ciągników koleją. Zbiegł z transportu na stacji Chmielnicki, a następnie znalazł schronienie na plebanii w miejscowości Podwołoczyska. W 1944 r. skierowany na szkolenie do 3 Szkolnego pułku czołgów (które ukończył w stopniu kaprala), a następnie do 1 Korpusu Pancernego pod dowództwem gen. Józefa Kimbara - 27 pułk artylerii pancernej (obsługa działa pancernego SU-76).

Działania na froncie zakończył 10 maja 1945 roku w Melniku k. Pragi.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W uznaniu czynów w okresie IIwojny światowej został odznaczony Krzyżem srebrnym Orderu Virtuti Militari, a ponadto Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Złotym medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, Brązowym medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, Brązowym medalem „Siły zbrojne w służbie ojczyzny”, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem „Za wolność i niepodległość – z mieczami”, Medalem Za udział w walkach o Berlin, Brązowym medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, Odznaką „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny”, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką honorową 1 Drezdeńskiego Korpusu Pancernego.

W 2001 roku, patentem nr 63306, wydanym przez premiera Leszka Millera, uzyskał prawo do tytułu „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny”.

W 2004 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski przez Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego za zasługi w działalności kombatanckiej.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

„Monitor Polski” - Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej. Nr 46, poz. 789, 2004
J. Czerwiński, C. Leżeński „Synami pułku ich nazwano”, Wydawnictwo MON, 1980, str. 491
Wydawnictwo Pegaz-Bis „Pierwszy Drezdeński Korpus Pancerny WP”, ISBN 83-911863-4-2, str.13