Gracz KS Posnanii (znany początkowo też jako KS Normania), następnie Warty Poznań, (mistrz Polski 1929 roku[1]), wicekról strzelców (1929 roku), dwukrotny reprezentant Polski. Wraz z Wawrzyńcem Stalińskim byli podporą reprezentacji Polski, tworzyli niezapomnianą parę snajperów na ligowych boiskach (Przybysz 24 gole, Staliński 23). W reprezentacji Polski wystąpił w oficjalnym meczu tylko raz, w rozegranym 1 lipca 1928 spotkaniu ze Szwecją, które Polska wygrała (2:1)[2]. W 1925 wystąpił w spotkaniu z Czechosłowacją, które dziś znajduje się na liście nieoficjalnych spotkań kadry. W 1930 roku opuścił Wartę i przeniósł się do Bydgoszczy, obejmując posadę pierwszego trenera drużyny BKS Polonii Bydgoszcz pracując jednocześnie, jako agent ubezpieczeniowy. Najprawdopodobniej został sprowadzony do Bydgoszczy przez ówczesnego prezesa BKS Polonia, dyrektora Banku PolskiegoStanisława Wodę, by pomóc piłkarzom w awansie do I Ligi. Równocześnie jest działaczem Okręgowego Związku Piłki Nożnej, odpowiada za sędziowanie. W czasie okupacji mimo gróźb odmawia przyjęcia niemieckiej III grupy – podpisania volkslisty i pracy trenerskiej z młodzieżą niemiecką. Prowadzi jednocześnie z narażeniem życia w bydgoskim lasku gdańskim „tajne zajęcia z piłki nożnej dla młodzieży polskiej”. Po II wojnie światowej ponownie opiekował się przez krótki czas drużyną biało-czerwonych. Był pierwszym i jak na razie jedynym sędzią z Bydgoszczy mającym status sędziego międzynarodowego. Sędzia główny finału Pucharu Polski1951Ruch Chorzów – Wisła Kraków (2:0). Zmarł 31 grudnia 1975 roku. Pochowany został na cmentarzu przy Parafii Rzymskokatolickiej Zmartwychwstania Pańskiego w Bydgoszczy.
Polska
Szwecja
