Władysław Sowiński (wojskowy)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Sowiński
pułkownik łączności pułkownik łączności
Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1883
Kozaczówka

Data śmierci

21 września 1950

Przebieg służby
Lata służby

do 1929

Siły zbrojne

c. i k. Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

7 Okręgowe Szefostwo Łączności

Stanowiska

szef

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Władysław Sowiński[a] (ur. 6 listopada 1883 w Kozaczówce, zm. 21 września 1950) – pułkownik łączności Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 listopada 1883 we wsi Kozaczówka, w ówczesnym powiecie borszczowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa i Marii z Dutkiewiczów (1852–1939), nauczycielki[3][4][5][6]. W 1893 ukończył szkołę powszechną i rozpoczął naukę w c. k. Gimnazjum Rudolfa w Brodach[7] (w 1897 ukończył naukę w klasie IIIb)[8]. W 1905 ukończył naukę w Szkole Kadetów Piechoty we Lwowie[7].

W 1908 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii. Został wcielony do 4 Galicyjskiego Batalionu Strzelców Polowych, który stacjonował w Braunau am Inn w Górnej Austrii[9]. W latach 1910–1911 był słuchaczem Kursu Telegraficznego Piechoty w Tulln an der Donau[10][7]. Po ukończeniu kursu kontynuował służbę w 4 Galicyjskim Batalionie Strzelców Polowych[11]. W szeregach tego oddziału wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach (1912–1913)[12], a następnie walczył na froncie wołyńskim i włoskim podczas I wojny światowej[7][13][14][15]. Do 8 listopada 1916 był dowódcą kadry kompanii zapasowej batalionu w Radymnie, następnie (do 11 maja 1917) dowódcą kompanii karabinów maszynowych, a później dowódcą batalionu[7]. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie: porucznika ze starszeństwem z 1 maja 1908[16], nadporucznika 4 czerwca 1913 ze starszeństwem z 1 maja 1913[17][7] i kapitana ze starszeństwem z 1 września 1915[18].

W latach 1918–1919 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Kraków, początkowo jako referent telegrafów i telefonów, a następnie łączył funkcję oficera służby łączności ze stanowiskiem dowódcy batalionu telefonicznego zapasowego[7][19]. Później został przeniesiony do Okręgu Generalnego Kielce, gdzie dowodził kolejno Kompanią Zapasową Telegraficzną Nr 3 (od października 1919)[20], Półbaonem Zapasowym Telegraficznym Nr I w Kielcach i III Batalionem Telegraficznym w Kielcach[21]. Na tym ostatnim stanowisku 30 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w Korpusie Wojsk Łączności, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[22]. 16 listopada 1920 objął stanowisko oficera służby łączności w Dowództwie Okręgu Generalnego Poznań, a 28 października 1921 funkcję szefa łączności w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[7], pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku łączności w Grudziądzu[23]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów łączności[24]. W czerwcu 1924 został przeniesiony do 2 pułku łączności w Jarosławiu z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku w DOK VII[25][26][27]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień pułkownika z dniem 15 sierpnia 1924 i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności[28]. W marcu 1929 został zwolniony ze stanowiska szefa 7 Okręgowego Szefostwa Łączności w Poznaniu i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII[29], a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[30]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII”[31].

Po zakończeniu służby wojskowej został zatrudniony w Dyrekcji Poczt i Telegrafów w Poznaniu[5]. Zmarł 21 września 1950 i został pochowany na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kw. 6 woj.-2-18)[6].

Grób płka Władysława Sowińskiego na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie

Był żonaty z Heleną z Mikuszewskich (ur. 5 lutego 1894 w Podgórzu, zm. 20 września 1976), z którą miał dwie córki: Helenę Marię (ur. 2 lutego 1922, zm. 9 listopada 2006), farmaceutkę i Annę Janinę (ur. 9 marca 1924, zm. 28 lutego 2001), anglistkę[4][6].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Władysław I Sowiński”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko, a mianowicie Władysława II Sowińskiego (1887–1953), majora audytora i Władysława III Sowińskiego (1899–1971), podporucznika piechoty rezerwy[1], który później został przeniesiony do korpusu oficerów rezerwy sanitarnych, grupa lekarzy[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 102, 963, 967, 1775.
  2. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 222, 764.
  3. ↑ Zajączkowski 2015 ↓, s. 560, tu nazwisko matki Ludkiewicz.
  4. ↑ a b Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2022-07-23]..
  5. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-23]..
  6. ↑ a b c Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Władysław Sowiński. rakowice.eu. [dostęp 2018-08-22].
  7. ↑ a b c d e f g h Zajączkowski 2015 ↓, s. 560.
  8. ↑ Jahresbericht 1897 ↓, s. 51, w kolejnych Sprawozdaniach nie został wykazany.
  9. ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 666.
  10. ↑ Schematismus 1911 ↓, s. 1193.
  11. ↑ Schematismus 1912 ↓, s. 682.
  12. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 596.
  13. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 490.
  14. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 657.
  15. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 833.
  16. ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 340.
  17. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 257.
  18. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 85.
  19. ↑ Wiśniewski 1994 ↓, s. 61.
  20. ↑ Jarno 2003 ↓, s. 62.
  21. ↑ Wiśniewski 1994 ↓, s. 80.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920, s. 692.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 102, 963, 967.
  24. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 255.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 57 z 21 czerwca 1924, s. 337.
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 57, 877, 884.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 613, 620.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 731.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929, s. 88.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 219.
  31. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 353, 995.
  32. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 102, 963.
  33. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 57.
  34. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 613.
  35. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
  36. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-23]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jahresbericht K. K. Rudolfs-Gymnasium in Brody fur das schuljahr 1897. Brody: Verlag des Studienfondes, 1897. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1909. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1909. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1911. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1910. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1912. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1911. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Witold Jarno: Okręg Generalny Nr III Kielce w latach 1918-1921. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2003. ISBN 83-88679-31-7.
  • Zbigniew Wiśniewski: Wojska łączności w latach 1914-1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1994. ISBN 83-87103-44-6.
  • Marek Zajączkowski: Wielkopolskie oddziały wojsk łączności 1919–1939. Poznań: Wydawnictwo Miejskie Poznania, 2015. ISBN 978-83-77-68-116-9.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Sowiński_(wojskowy)&oldid=67739872”