Władysław Turyczyn

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Paweł Turyczyn
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1894
Maków Podhalański

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 1959
Kęty

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

72 pułk piechoty
28 Dywizja Piechoty

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Władysław Paweł Turyczyn (18 stycznia 1894 w Makowie Podhalańskim, zm. 17 grudnia 1959 w Kętach) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 stycznia 1894 w Makowie Podhalańskim, w ówczesnym powiecie myślenickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Romualda i Zofii z Puchalskich[1]. Ukończył szkołę powszechną w Kętach oraz c. k. Gimnazjum w Wadowicach, w którym w 1913 zdał egzamin dojrzałości[2]. Tam też należał do Strzelectwa. Przez rok odbywał studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, które przerwał aby w 1914 wstąpić do Legionów. W czasie służby w Legionach Polskich awansował na stopień chorążego (1 kwietnia 1916) i podporucznika piechoty (1 kwietnia 1917)[3]. Od 1 lutego 1919 służył w baonie zapasowym 34.pp w Białej Podlaskiej. 25 czerwca 1920 został dowódcą baonu zapasowego 15 Pułku Piechoty w Brześciu Litewskim. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1922 służył w 72 Pułku Piechoty w Radomiu, w marcu 1926 został zatwierdzony na stanowisku oficera Przysposobienia Wojskowego[4]. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 42. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. 23 grudnia 1929 został przeniesiony na stanowisko rejonowego komendanta stołecznego Przysposobienia Wojskowego przy 28 Dywizji Piechoty w Warszawie[6]. W marcu 1932 został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I do 30 Pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu[7][8][9]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W marcu 1939 pełnił służbę w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie na stanowisku szefa Wydziału Przysposobienia Wojskowego[11]. 7 listopada 1939 znalazł się w niewoli niemieckiej, przebywał w obozach jenieckich Rotenburg, Braunschweig i Oflag II C Woldenberg.

Po zakończeniu II wojny światowej osiadł wraz z żoną Izabelą w Kętach, gdzie zmarł 17 grudnia 1959. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Kętach (sektor 3_1-1-32)[12][1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Żołnierze Niepodległości ↓.
  2. ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 46, 63.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 25.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 4.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 125.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 382.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 233.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 560.
  9. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 18.
  10. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 14.
  11. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 444.
  12. ↑ Cmentarz komunalny w Kętach - wyszukiwarka osób pochowanych [online], kety.grobonet.com [dostęp 2021-06-15].
  13. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28.
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 9 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  16. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Turyczyn&oldid=68628066”