Władysław Wiecierzyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Władysław Wiecierzyński
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 kwietnia 1894
Suwałki

Data i miejsce śmierci

22 lutego 1983
Leszno

Przebieg służby
Lata służby

1913–1939

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

55 Poznański Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”

Władysław Wiecierzyński (ur. 15 kwietnia 1894 w Suwałkach, zm. 22 lutego 1983 w Lesznie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 kwietnia 1894 w Suwałkach, ówczesnej stolicy guberni suwalskiej, w rodzinie Józefa i Bronisławy z Norbertów[1]. Ojciec był szewcem. W latach 1901–1910 uczęszczał do szkoły powszechnej oraz Prywatnej Siedmioklasowej Szkoły Handlowej w Suwałkach[2][3]. W październiku 1911 wstąpił do wojska rosyjskiego, lecz w następnym roku został zwolniony do rezerwy z powodów zdrowotnych[2]. W 1913 został powtórnie powołany do armii rosyjskiej[2]. W roku 1914 został skierowany do szkoły oficerskiej w Peterhofie[2]. W 1915 roku, po ukończeniu szkoły, został mianowany chorążym i otrzymał przydział do 141 możajskiego pułku piechoty walczącego w składzie rosyjskiej 36 Dywizji Piechoty Frontu Północno-Zachodniego[2]. W 1916 roku został awansowany na podporucznika, a w następnym roku na porucznika[4].

W 1917 roku, po demobilizacji, wrócił do rodzinnych Suwałk. 21 października 1918 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej[5]. W ramach działań konspiracyjnych wziął udział w rozbrojeniu patroli niemieckich na ziemi suwalskiej. W styczniu 1919 roku przebił się przez kordon wojsk niemieckich do Zambrowa i wstąpił do 1 Suwalskiego pułku strzelców, przemianowanego później na 41 Suwalski pułk piechoty[2]. W pułku objął dowództwo kompanii karabinów maszynowych, a później II batalionu[2]. Wziął udział we wszystkich walkach pułku. 16 kwietnia 1919 wyróżnił się w walkach o Lidę[6]. 15 sierpnia 1920 został ranny pod Modlinem[2].

1 czerwca 1921 roku, w stopniu kapitana nadal pełnił służbę w 41 pułku piechoty[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 518. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 41 pułk piechoty[8]. 22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 41 pułku piechoty[9]. W 1923 roku był dowódcą III batalionu 41 pp[10]. W 1924 roku był na etacie przejściowym, na kursie dla młodszych oficerów piechoty w Chełmnie, pozostając oficerem nadetatowym 41 pp[11].

11 marca 1926 roku ogłoszono jego przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 24 batalionu granicznego w Sejnach[12][2][13]. 23 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z 1 dniem stycznia 1928 roku i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. Latem 1929 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy 27 batalionu odwodowego w Snowie[2].

28 stycznia 1931 roku ogłoszono jego przeniesienie z KOP do 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[15][16]. W listopadzie 1935 roku objął dowództwo 55 Poznańskiego pułku piechoty w Lesznie. 19 marca 1939 roku został awansowany na pułkownika w korpusie oficerów piechoty[4].

Na czele pułku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po utraceniu możliwości dowodzenia pułkiem wskutek ciężkich strat i bombardowań nieprzyjaciela w dniu 17 września 1939 przebił się przez Budy Stare – Kamion – Łaźnia do Puszczy Kampinoskiej. W okolicy Modlina dostał się do niewoli niemieckiej. W trakcie II wojny światowej przebywał w Oflagu XVIII A w Linzu, a od początku 1941 w Oflagu IIC w Woldenbergu (Dobiegniew) nr 20669/XVIII A.

Po powrocie z niewoli poza wojskiem. Uznany przez Inwalidzką Komisję Lekarską w Lesznie z powodu „odniesionej rany w 1939 i nabytej w niewoli niemieckiej choroby serca” inwalidą wojennym w 70 procentach. 25 kwietnia 1945 roku podjął pracę jako inwalida w Stacji Hodowli Nasion „Antoniny” w Lesznie. W 1950 roku wspólnie ze swymi podkomendnymi założył w Lesznie Spółdzielnię Inwalidów „Bzura”, później przemianowaną na „Kopernik”. Pracował w niej jako księgowy od 1953 do 1967 roku, kiedy to został przeniesiony na emeryturę[17][18]. Zmarł 22 lutego 1983 roku w Lesznie. Został pochowany w Lesznie na cmentarzu parafialnym przy ulicy Kąkolewskiej.

Pułkownik Władysław Wiecierzyński został upamiętniony w Lesznie tablicą na domu, w którym mieszkał. 24 stycznia 1991 roku uchwałą nr XI/52/91 jedna z ulic Leszna otrzymała nazwę „Płk. Władysława Wiecierzyńskiego”.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

27 stycznia 1923 roku zawarł związek małżeński z Jadwigą Moniką Mackiewicz, córką Wiktora i Bogumiły (ur. 24 grudnia 1901 w Suwałkach). Żona ukończyła studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie. 18 sierpnia 1939 roku wraz z synami była ewakuowana w okolice Lwowa. W czasie wojny była więziona w obozie koncentracyjnym Ravensbrück. Władysław i Jadwiga mieli dwóch synów: Władysława (ur. 8 kwietnia 1924) i Ryszarda (ur. 17 września 1928)[5]. Obaj synowie byli więźniami obozów koncentracyjnych Stutthof i Ravensbrück[19][18]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Kolekcja ↓, s. 4.
  3. ↑ Andrzej Matusiewicz, Prywatna Siedmioklasowa Szkoła Handlowa w Suwałkach (1906–1914)
  4. ↑ a b c d 37. rocznica śmierci Płk Wiecierzyńskiego, www.sor69pplot.pl [dostęp 2017-11-20] (pol.).
  5. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  6. ↑ Kolekcja ↓, s. 6.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 141, 940.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 36.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 549.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 245, 404.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 227, 348.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku, s. 81.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 118, 168.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 21.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 30.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 22, 584.
  17. ↑ Wielka Księga Piechoty Polskiej 1918–1939... s. 41.
  18. ↑ a b Autor, www.leszno.interbit.pl [dostęp 2017-11-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-07].
  19. ↑ Bohaterowie 1939, www.bohaterowie1939.pl [dostęp 2017-11-20].
  20. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
  21. ↑ M.P. z 1928 r. nr 262, poz. 641 .
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929, s. 74.
  23. ↑ M.P. z 1932 r. nr 109, poz. 142.
  24. ↑ Na podstawie fotografii [1]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Wiecierzyński&oldid=69426204”