Władysław Wiecierzyński

Władysław Wiecierzyński

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 kwietnia 1894 Suwałki, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	22 lutego 1983 Leszno, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1913 - 1939
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	141 Pułk Piechoty 41 Suwalski Pułk Piechoty 24 Batalion Graniczny 27 Batalion Odwodowy 56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej 55 Poznański Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca kompanii karabinów maszynowych dowódca batalionu piechoty zastępca dowódcy pułku dowódca pułku piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Władysław Wiecierzyński (ur. 15 kwietnia 1894 w Suwałkach, zm. 22 lutego 1983 w Lesznie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Józefa i Bronisławy z domu Norbert. Ojciec był szewcem. W latach 1901–1910 uczęszczał do szkoły powszechnej oraz Prywatnej Siedmioklasowej Szkoły Handlowej w Suwałkach. W październiku 1911 wstąpił do wojska rosyjskiego, lecz w następnym roku został zwolniony do rezerwy z powodów zdrowotnych. W 1913 został powtórnie powołany do armii rosyjskiej i w roku 1914 został skierowany na kurs oficerski w Petersburgu. W 1915 roku, po ukończeniu szkoły, został mianowany chorążym i otrzymał przydział do 141 możajskiego pułku piechoty walczącego w składzie rosyjskiej 36 Dywizji Piechoty Frontu Północno-Zachodniego. W 1916 roku został awansowany na podporucznika, a w następnym roku na porucznika

W 1917 roku, po demobilizacji, wrócił do rodzinnych Suwałk i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W ramach działań konspiracyjnych wziął udział w rozbrojeniu patroli niemieckich na ziemi suwalskiej. W styczniu 1919 roku przebił się przez kordon wojsk niemieckich do Zambrowa i wstąpił do 1 Suwalskiego pułku strzelców, przemianowanego później na 41 Suwalski pułk piechoty. W pułku objął dowództwo kompanii karabinów maszynowych i na jej czele walczył pod Lidą, gdzie został ranny. Po raz drugi został ranny w sierpniu 1920 roku pod Modlinem.

1 czerwca 1921 roku, w stopniu kapitana nadal pełnił służbę w 41 pułku piechoty. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 518. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 41 pułk piechoty. 22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 41 pułku piechoty. W 1923 roku był dowódcą III batalionu 41 pp. W 1924 roku był na etacie przejściowym, na kursie dla młodszych oficerów piechoty w Chełmnie, pozostając oficerem nadetatowym 41 pp.

11 marca 1926 roku ogłoszono jego przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 24 batalionu granicznego w Sejnach. 23 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z 1 dniem stycznia 1928 roku i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Latem 1929 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy 27 batalionu odwodowego w Snowie.

28 stycznia 1931 roku ogłoszono jego przeniesienie z KOP do 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W listopadzie 1935 roku objął dowództwo 55 Poznańskiego pułku piechoty w Lesznie. 19 marca 1939 roku został awansowany na pułkownika w korpusie oficerów piechoty.

Na czele pułku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po utraceniu możliwości dowodzenia pułkiem wskutek ciężkich strat i bombardowań nieprzyjaciela w dniu 17 września 1939 przebił się przez Budy Stare – Kamion – Łaźnia do Puszczy Kampinoskiej. W okolicy Modlina dostał się do niewoli niemieckiej. W trakcie II wojny światowej przebywał w Oflagu XVIII A w Linzu, a od początku 1941 w Oflagu IIC w Woldenbergu (Dobiegniew) nr 20669/XVIII A.

Po powrocie z niewoli poza wojskiem. Uznany przez Inwalidzką Komisję Lekarską w Lesznie z powodu „odniesionej rany w 1939 i nabytej w niewoli niemieckiej choroby serca” inwalidą wojennym w 70 procentach. 25 kwietnia 1945 roku podjął pracę jako inwalida w Stacji Hodowli Nasion „Antoniny” w Lesznie. W 1950 roku wspólnie ze swymi podkomendnymi założył w Lesznie Spółdzielnię Inwalidów „Bzura”, później przemianowaną na „Kopernik”. Pracował w niej jako księgowy od 1953 do 1967 roku, kiedy to został przeniesiony na emeryturę. Zmarł 22 lutego 1983 roku w Lesznie. Został pochowany w Lesznie na cmentarzu parafialnym przy ulicy Kąkolewskiej.

Pułkownik Władysław Wiecierzyński został upamiętniony w Lesznie tablicą na domu, w którym mieszkał. 24 stycznia 1991 roku uchwałą nr XI/52/91 jedna z ulic Leszna otrzymała nazwę „Płk. Władysława Wiecierzyńskiego”.

Rodzina

27 stycznia 1923 roku zawarł związek małżeński z Jadwigą Moniką Mackiewicz, córką Wiktora i Bogumiły, urodzoną 24 grudnia 1901 roku w Suwałkach. Żona ukończyła studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie. 18 sierpnia 1939 roku wraz z synami była ewakuowana w okolice Lwowa. W czasie wojny była więziona w obozie koncentracyjnym Ravensbrück. Władysław i Jadwiga mieli dwóch synów: Władysława (ur. 8 kwietnia 1924 roku) i Ryszarda (ur. 17 września 1928 roku). Obaj synowie byli więźniami obozów koncentracyjnych Stutthof i Ravensbrück

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 139 z 1946/MON 1972
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 1179 z 1920
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie nr 34483
• Złoty Krzyż Zasługi nr 3897 w 1928 roku
• Złoty Krzyż Zasługi po raz drugi - 1938 rok
• Medal Niepodległości - 1932
• Medal za Długoletnią Służbę - brązowy i srebrny
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”
• Odznaka Grunwaldzka
• Odznaka „Zasłużony Działacz Frontu Jedności Narodu”
• Odznaka Pamiątkowa 55 pułku piechoty

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Bauer P., Polak B., Armia Poznań w wojnie obronnej 1939, Poznań 1982, s. 466.
• Handke K., Pułkownik Władysław Wiecierzyński [1894-1983]: dowódca 55. Poznańskiego Pułku Piechoty w Lesznie 1935-1939. Leszno, 2010.
• Wielka księga piechoty polskiej 1918–1939. 14 Dywizja Piechoty Legionów. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2017. ISBN 978-83-7945-606-2.