Władysław Woydyno
.jpg) Władysław Woydyno (przed 1939) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
malarz, kurator |
Władysław Woydyno (ur. 13 lutego 1873 w Nowym Dworze Mazowieckim, zm. 1 sierpnia 1959 w Warszawie) – polski artysta malarz, urzędnik Wydziału I architektury i opieki nad krajobrazem w Ministerstwie Sztuki i Kultury w 1919 roku[1], dyrektor Muzeum Komunikacji[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Piotra Woydyno i Antoniny z Nowickich. Początkowo uczęszczał do gimnazjum Wojciecha Górskiego, a następnie był uczniem II państwowego gimnazjum klasycznego. Od 1899 studiował w Warszawskiej Szkole Rysunku pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Andrzeja Pruszyńskiego, w 1892 wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę w Akademii Colarossiego. Z Francji w 1894 wyjechał do Rzymu, gdzie uzupełniał wiedzę dotyczącą sztuki malarskiej w Regio Istituto di Belle Arti oraz studiował historię sztuki na tamtejszym uniwersytecie Sapienza. W 1914 został członkiem Straży Obywatelskiej, a w 1918 Legii Akademickiej. Rok później ukończył kurs dyplomatyczno-konsularny zorganizowany przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych przy Szkole Nauk Politycznych, od czerwca 1919 pracował jako radca w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W 1921 ukończył studia na Wydziale Politycznym w Szkole Nauk Politycznych, pracował wizytator szkół artystycznych z ramienia Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Należał do grona organizatorów Szkoły Sztuk Plastycznych oraz współorganizatorów Instytutu Wschodniego, którego był wiceprezesem[3]. Pełnił również funkcję prezesa Towarzystwa Przyjaciół Historii Warszawy i warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, zainicjował powstanie i był pierwszym prezesem Instytutu Propagandy Sztuki. Uczestniczył w przygotowaniu księgi Ku czci poległych lotników, którą wydano w 1933[2]. Od 1937 do wybuchu II wojny był kuratorem warszawskiego Muzeum Kolejnictwa. Po wyzwoleniu Warszawy zgłosił się do pracy w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W czerwcu 1946 został dyrektorem przywróconego do funkcjonowania Muzeum Komunikacji. Pod jego kierownictwem Muzeum zgromadziło znaczne zbiory, które z uwagi na brak odpowiedniego budynku w zrujnowanej Warszawie przechowywano m.in. w byłej parowozowni w Pilawie. Na stanowisku dyrektora Muzeum Komunikacji pracował do 1952. Potem pracował w Instytucie Naukowo-Badawczym Kolejnictwa, gdzie w 1958 został kierownikiem Zakładu Modeli i Prototypów[2]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 21-1-23/24)[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dariusz Marciniec, Ministerstwo Sztuki i Kultury Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1918–1922, w: Rocznik Łódzki, T. 63 (2015), s. 95.
- ↑ a b c Agnieszka Cieślikowa, Muzealnictwo lotnicze w Polsce do 1963 roku. Idea-koncepcja-działania, Kraków 2014.
- ↑ Referat o zagadnieniu PROMETEJSKIM – 12 lutego 1940 (cz. II) (pol.). Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, 5 września 2009. domkaukaski.org. [dostęp 2016-06-19].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Józef Jaworski, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-06-14].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zbigniew Tucholski „Muzeum Kolejowe oraz Muzeum Komunikacji w Warszawie (1928-1939)” Analecta 20/2 (39) 2011 s. 143–171
- „Czy wiesz kto to jest?”, praca zbiorowa pod redakcją Stanisława Łozy, Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej Warszawa 1938, tom I s. 818.