Władysław Zdunik

Władysław Marian Zdunik

kapitan pilot
Data i miejsce urodzenia	19 sierpnia 1897 Kraków
Data i miejsce śmierci	11 lipca 1985 Padiham
Przebieg służby
Lata służby	1915–1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	K.u.k. Luftfahrtruppen Legiony Polskie Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	4 pułk piechoty 12 eskadra wywiadowcza 13 eskadra myśliwska 2 pułk lotniczy Bydgoska Szkoła Pilotów Centralne Zakłady Lotnicze
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Władysław Marian Zdunik (ur. 19 sierpnia 1897 w Krakowie, zm. 11 lipca 1985 w Padiham) – kapitan pilot Wojska Polskiego i Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.

Życiorys

Był synem Pawła i Józefy z Wolskich. W Warszawie ukończył gimnazjum. Od 7 maja 1915 żołnierz armii austriackiej, który służył w szeregach 13 pułku piechoty. 1 marca 1917 wstąpił do Legionów Polskich, w których walczył w składzie 2 pułku ułanów . Od 1 stycznia 1918 przebywał na kursie obserwatorów lotniczych w Flieger-Offiziersschule Wiener Neustadt, a po jego ukończeniu walczył na froncie włoskim pod dowództwem kpt. Augusta Menczaka w składzie 7. Fliegerkompanie. Od 1 listopada 1918 uczestniczył w obronie Lwowa, w początkowym okresie w 1 kompanii robotniczej, a później w 4 pułku piechoty . 10 stycznia 1919 został przeniesiony na Stację Lotniczą w Ławicy do nowo formowanej 2 Wielkopolskiej Eskadry Lotniczej, gdzie pełnił obowiązki oficera technicznego. Na początku lutego wyruszył na front wraz ze swą jednostką. W lipcu 1919 otrzymał awans na stopień podporucznika. 1 sierpnia 1919 skierowano go do szkoły pilotów w Warszawie . Dekretem L. 2664 z dnia 18 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika z byłej armii austro-węgierskiej. 1 maja 1920 powrócił do służby frontowej.

W okresie od 15 do 20 sierpnia 1920 walczył pod Nasielskiem, Pułtuskiem i Płockiem, odnosząc spore sukcesy. Podczas walk wykonał wiele lotów szturmowych atakując z małej wysokości bolszewicką piechotę. Pod Nasielskiem, kiedy był silnie ostrzeliwany z ziemi, rozbił kolumnę dostarczającą amunicję oddziałom wroga. W okolicach Płocka zmusił baterię sowiecką do zaprzestania ostrzeliwania polskich pozycji, wówczas przeciwnik postawił ogień zaporowy, ostrzeliwując szrapnelami samolot pilota Zdunika . Walcząc w dniach 19-20 sierpnia 1920 pod Płockiem, wykrył gniazdo ckm ostrzeliwujące polską piechotę. Jego śmiałe ataki zmusiły stanowisko nieprzyjacielskie do zaprzestania dalszego ostrzeliwania pozycji polskiej piechoty. Otrzymał w październiku 1920 odznakę i tytuł pilota za służbę w wojskach lotniczych. Od początku listopada 1920 wraz ze swoją eskadrą przebywał w Bydgoszczy, gdzie od lutego 1921 był instruktorem w tamtejszej szkole pilotów. Od maja tegoż roku rozpoczął służbę w 12 eskadrze wywiadowczej, będącej w składzie 1 pułku lotniczego .

W okresie od 20 marca 1922 do 1 marca 1923 był pracownikiem Centralnych Zakładów Lotniczych, następnie został przeniesiony do 2 pułku lotniczego z przydziałem do Lotnictwa morskiego, a od końca kwietnia 1924 do Morskiego Dyonu Lotniczego. W grudniu 1924 otrzymał awans na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 20. lokatą w korpusie oficerów wojsk aeronautycznych. Przeniesiony został we wrześniu 1927 do kadry oficerów lotnictwa otrzymując równoczesny przydział do Centralnych Składów Lotniczych. W 1928 rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. W listopadzie 1928 przeniesiony go z CSL do 4 pułku lotniczego. Później przeniesiony do kadry oficerów lotnictwa z jednoczesnym przydziałem do Wojskowych Zakładów Zaopatrzenia Aeronautyki. Pracował również w Departamencie Aeronautyki M.S.Wojsk, jako szef wydziału zakupów. Z dniem 30 czerwca 1934 został przeniesiony w stan spoczynku.

Został zmobilizowany w sierpniu 1939 i po wybuchu II wojny światowej walczył w obronie kraju, po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się do Wielkiej Brytanii. Otrzymał numer służbowy RAF P-0366. Zmarł 11 lipca 1985 w Padiham, gdzie został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 430 (8 kwietnia 1921)
• Krzyż Walecznych
• Medal Lotniczy
• Medal Niepodległości (9 listopada 1932)
• Polowa Odznaka Pilota
• Krzyż Kawalerski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)
• francuska Odznaka Pilota (1929)
• włoska Odznaka Pilota

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-12-14].
• Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2019-12-14].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.
• Łukasz Łydżba, II Wielkopolska Eskadra Lotnicza (13. Eskadra Myśliwska), „Lotnictwo z szachownicą”, 7 (4/2003), Wrocław: Wydawnictwo Sanko, 2003, ISSN 1643-5702, OCLC 69537539 .
• Tadeusz Jerzy Krzystek, Anna Krzystek, Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF), Sandomierz: Stratus, 2012, ISBN 978-83-61421-59-7, OCLC 276981965 .
• Encyklopedia Lotnictwa Polskiego [online] [dostęp 2019-12-14] .strona główna serwisu