Włodzimierz Józef Dobrowolski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Józef Dobrowolski
Ilustracja
podpułkownik lekarz podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1889
Humań

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Centrum Wyszkolenia Sanitarnego

Stanowiska

pomocnik komendanta

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna domowa w Rosji
II wojna światowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości

Włodzimierz Józef Dobrowolski[a] (ur. 3 marca?/15 marca 1889[2][b] w Humaniu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik lekarz Wojska Polskiego, internista.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 marca 1889 w Humaniu, ówczesnym mieście powiatowym guberni kijowskiej, w rodzinie Zygmunta i Julianny[3]. W 1914 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Kijowskiego[3]. Służył w Armii Imperium Rosyjskiego[3]. Podczas wojny domowej w Rosji służył w szeregach 2 białogwardyjskiej dywizji ukraińskiej[3].

W 1920 wstąpił do Wojska Polskiego[3]. Pracował w szpitalu okręgowym w Łodzi i Białymstoku, a następnie jako starszy ordynator w szpitalu wojskowym w Lublinie i Zambrowie[3]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 10. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[4]. W 1928 był przydzielony do kadry oficerów służby zdrowia oraz do 11 Pułku Ułanów Legionowych w Ciechanowie. Z dniem 5 maja 1932 został przydzielony do Szpitala Wojskowego Sezonowego w Inowrocławiu na stanowisko komendanta[5]. W grudniu 1932 został przesunięty w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego ze stanowiska starszego ordynatora na stanowisko kwatermistrza[6]. 12 marca 1933 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 8. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[7]. W marcu 1939 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego na stanowisku pomocnika komendanta do spraw gospodarczych[8].

Pracował jako specjalista internista w Warszawie.

Wobec zagrożenia wybuchem konfliktu zbrojnego w 1939 został zmobilizowany w Przemyślu. Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 272[9]. Przy zwłokach Włodzimierza Dobrowolskiego zostały odnalezione: wojskowy znak tożsamości, słuchawka[10].

Był żonaty z Ireną Skoryną[3].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[12].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Włodzimierza Dobrowolskiego w Białymstoku.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. 19 marca 1937 ogłoszono sprostowanie imion z „Włodzimierz” na „Włodzimierz Józef”[1].
  2. Według kalendarza juliańskiego urodził się 2 marca. Zobacz daty nowego i starego porządku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937, s. 22.
  2. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 367.
  3. a b c d e f g Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 109.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 121.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 435.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 409.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933, s. 46.
  8. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 491.
  9. Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-03-03].
  10. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 45. ISBN 83-7001-294-9.
  11. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  12. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 17.
  14. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 375.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]