Włodzimierz Dunin-Żuchowski

Włodzimierz Dunin-Żuchowski
	podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	13 października 1893 ; Jelizawetgrad
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; Charków
	Przebieg służby
Lata służby	do 1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	8 pułk ułanów
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; bitwa pod Kaniowem; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Włodzimierz Dunin-Żuchowski (ur. 13 października 1893 w Jelizawetgradzie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Ukończył gimnazjum i oficerską szkołę kawalerii w mieście urodzenia, następnie szkołę kawaleryjską w Saumur (1920) i Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie w 1923 roku.

Przed 1917 rokiem był zawodowym oficerem armii rosyjskiej. Po rewolucji październikowej zorganizował polski szwadron, który przyprowadził do 5 pułku ułanów. Brał udział w bitwie pod Kaniowem. Następnie z oddziałem Lucjana Żeligowskiego walczył o Odessę.

Po 1920 roku był szefem misji werbunkowej w Bukareszcie. Służbę w Wojsku Polskim odbywał będąc asystentem, a później wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej. Z dniem 15 listopada 1924 został przydzielony do macierzystego 5 puł.^[1] Następnie został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza pułku^[2]. W 1925 został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału II Sztabu Generalnego^[3]. W grudniu 1929 został przeniesiony z Wyższej Szkoły Wojennej do 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[4]. 14 grudnia 1931 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[5]. Z dniem 15 marca 1932 został przeniesiony do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału studiów^[6]. W styczniu 1934 został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa tego departamentu^[7]^[8].

W sierpniu 1939 został przeniesiony do 8 pułku ułanów w Krakowie na stanowisko dowódcy pułku. Na jego czele walczył w kampanii wrześniowej^[9]. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku^[10]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[10], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[11]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 1067)^[12].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika^[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Walecznych^[14]
Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1931^[15]
Medal Niepodległości^[16]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[14]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[14]
Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia, przed 1937)^[17]
Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii z mieczami (Rumunia, zezwolenie z 11 września 1922)^[14]^[18]
Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)^[14]
Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy)^[14]

Zobacz też

Przypisy

↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924 roku, s. 594.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 551, 600.
↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 12.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 15 grudnia 1931 roku, s. 397.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 235.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 6.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 434.
↑ Apoloniusz Zawilski: Bitwy polskiego września. Znak, s. 814. ISBN 978-83-240-1214-5.
↑ ^a ^b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 100.
↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
↑ Gajowniczek 1992 ↓, s. 294.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 856.
↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 127.
↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 6, 19 marca 1937.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 10 października 1922, s. 772.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Zuzanna Gajowniczek. Lista starobielska, cz. I. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (142), październik–grudzień 1992. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 856.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_107_z_10_października_1924_roku,_s._594-1] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924 roku, s. 594.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924551,_600-2] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 551, 600.

[CITEREFLista_oficerów_SG192512-3] Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 12.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_20_z_23_grudnia_1929_roku,_s._385-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_15_grudnia_1931_roku,_s._397-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 15 grudnia 1931 roku, s. 397.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_6_z_23_marca_1932_roku,_s._235-6] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 235.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_2_z_26_stycznia_1934_roku,_s._6-7] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 6.

[CITEREFRybkaStepan2006434-8] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 434.

[9] Apoloniusz Zawilski: Bitwy polskiego września. Znak, s. 814. ISBN 978-83-240-1214-5.

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Charkowa2003100-10] Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 100.

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Charkowa2003LXXIV-11] Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.

[CITEREFGajowniczek1992294-12] Gajowniczek 1992 ↓, s. 294.

[13] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[sl-14] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 856.

[15] M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

[CITEREFRybkaStepan2006127-16] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 127.

[17] Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 6, 19 marca 1937.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_38_z_10_października_1922,_s._772-18] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 10 października 1922, s. 772.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]