Włodzimierz Dunin-Żuchowski
| ||
 podpułkownik dyplomowany kawalerii
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 13 października 1893 Elizawetgrad | |
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 Charków | |
| Przebieg służby | ||
| Lata służby | do 1940 | |
| Siły zbrojne |  Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie | |
| Jednostki | 5 Pułk Ułanów Zasławskich 3 Pułk Strzelców Konnych im. Hetmana Stefana Czarnieckiego 8 Pułk Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego Departament Kawalerii MSWojsk. | |
| Stanowiska | zastępca dowódcy pułku dowódca pułku kawalerii | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa bitwa pod Kaniowem wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa | |
| Odznaczenia | ||
       
| ||
Włodzimierz Dunin-Żuchowski (ur. 13 października 1893 w Elizawetgradzie, zm. 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył gimnazjum i oficerską szkołę kawalerii w mieście urodzenia, następnie szkołę kawalerską w Saumur (1920) i Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie w 1923 roku.
Przed 1917 rokiem był zawodowym oficerem wojsk carskich. Po rewolucji październikowej zorganizował polski szwadron, który przyprowadził do 5 pułku Ułanów Zasławskich. Brał udział w bitwie pod Kaniowem. Następnie z oddziałem Lucjana Żeligowskiego walczył o Odessę.
Po 1920 roku był szefem misji werbunkowej w Bukareszcie. Służbę w Wojsku Polskim odbywał będąc asystentem, a później wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej. Z dniem 15 listopada 1924 roku został przydzielony do macierzystego 5 puł[1]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[2]. 14 grudnia 1931 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. Z dniem 15 marca 1932 roku został przeniesiony do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału studiów[4]. W styczniu 1934 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Kawalerii MSWojsk[5].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził 8 pułkiem ułanów, walczył w szeregach Armii „Kraków” oraz w Kombinowanej Brygadzie Kawalerii w składzie Armii „Lublin”[6].
W czasie kampanii wrześniowej dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych[8]
- Złoty Krzyż Zasługi[8]
- Medal Dziesięciolecia[8]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę[8]
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)[8]
- Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy)[8]
- Order Gwiazdy z mieczami V klasy (Rumunia)[8]
- Krzyż Komandorski Order Korony Rumunii – Rumunia (przed 1937)[9]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924 roku, s. 594.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 15 grudnia 1931 roku, s. 397.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 235.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 6.
- ↑ Apoloniusz Zawilski: Bitwy polskiego września. Znak, s. 814. ISBN 978-83-240-1214-5.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ a b c d e f g Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 856.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 6, 19 marca 1937.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 100.
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 856.
- Ludzie urodzeni w Kropywnyckim
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie
- Pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu na Piatichatkach w Charkowie
- Podpułkownicy kawalerii II Rzeczypospolitej
- Polacy odznaczeni Medalem Pamiątkowym Wielkiej Wojny
- Polacy odznaczeni Orderem Gwiazdy Rumunii
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Urodzeni w 1893
- Zmarli w 1940
