Włodzimierz Kluciński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Kluciński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 października 1947
Żyrardów

Profesor nauk weterynaryjnych
Specjalność: choroby wewnętrzne zwierząt, diagnostyka laboratoryjna, immunologia, patofizjologia
Doktorat

1974

Profesura

26 lipca 1991

Doktor honoris causa
SGGW – 14 maja 2010
Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

Okres zatrudn.

od 1977

Rektor SGGW (1996-2002)
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Odznaka „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych” Złota Odznaka ZNP

Włodzimierz Kluciński (ur. 12 października 1947 w Żyrardowie) – polski lekarz weterynarii o specjalności patofizjologia, choroby wewnętrzne, immunologia weterynaryjna, posiadający od 1997 r. tytuł specjalisty z dziedziny „weterynaryjna diagnostyka laboratoryjna” oraz od 2003 r. specjalisty – „diagnosta laboratoryjny”. Obecnie profesor zwyczajny nauk weterynaryjnych, pracownik Zakładu Weterynaryjnej Diagnostyki Laboratoryjnej i Klinicznej Katedry Patologii i Diagnostyki Laboratoryjnej Wydziału Medycyny Weterynaryjnej SGGW w Warszawie[1].

W latach 1996 – 2002 był rektorem SGGW, dziekanem Wydziału Medycyny Weterynaryjnej (1986-1990 i ponownie 2002-2008) a także prodziekanem (1984-1986) i prorektorem ds. nauki (1990-1996). Był także kierownikiem Katedry Chorób Wewnętrznych z Kliniką(1988-1993) oraz kierownikiem Zakładu Diagnostyki Klinicznej i Laboratoryjnej w/wym. Katedry(1997-2001) oraz kierownikiem Zakładu Weterynaryjnej Diagnostyki Laboratoryjnej i Klinicznej Katedry Patologii i Diagnostyki Laboratoryjnej (2008-2009)[2]. W latach 1999-2002 był przewodniczącym Konferencji Rektorów Uczelni Rolniczych oraz przewodniczącym Komitetu Nauk Weterynaryjnych PAN (2003- 2016), prezesem Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych (2000-2006), prezesem Polskiego Stowarzyszenia Bujatrycznego (2000-2003), przewodniczącym Komisji ds. Specjalizacji Lekarzy Weterynarii (2008-2016) i Krajowym Kierownikiem Specjalizacji z dziedziny „weterynaryjna diagnostyka laboratoryjna” (od 2008) oraz członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów( 2010-2016).

14 maja 2010 otrzymał tytuł doktora honoris causa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie a w roku 2016 odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Włodzimierz Kluciński urodził się 12 października 1947 r. w Żyrardowie. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Żyrardowie rozpoczął w 1965 r. studia na Wydziale Weterynaryjnym SGGW w Warszawie. Ukończył je w 1971 r. uzyskując tytuł lekarza weterynarii[1].

Działalność naukowa[edytuj | edytuj kod]

Pracę naukową rozpoczął  w Instytucie Genetyki i Hodowli Zwierząt PAN w Jastrzębcu (1971-1972). Następnie pracował  w Instytucie Hematologii w Warszawie (1972-1977) gdzie prowadził badania z zakresu fizjopatologii oparzeń i transfuzjologii będące przedmiotem nie tylko szeregu publikacji ale także rozprawy doktorskiej i habilitacyjnej.

Od 1977 do dnia dzisiejszego pracuje na Wydziale  Weterynaryjnym SGGW,   kolejno na stanowiskach: adiunkta (1977-1983), docenta (1983-1991), profesora nadzwyczajnego (1991-1995) i profesora zwyczajnego (od 1995).

W 1974 uzyskał stopień doktora nauk weterynaryjnych na podstawie rozprawy doktorskiej „Wpływ K i Na na czynność oddechową tkanek i stężenie tych elektrolitów we wczesnym okresie doświadczalnego oparzenia”. W 1979 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk weterynaryjnych w zakresie fizjopatologii na podstawie dorobku naukowego i pracy habilitacyjnej pt. „Ocena wczesnego stosowania płynów uzupełniających w hamowaniu procesów wstecznych w ranie oparzeniowej u szczura”.  Tytuł profesora nauk weterynaryjnych  otrzymał w 1991 r.

W latach 1981- 1994  prowadził badania m.in. w :

- Department of Veterinary Preventive Medicine, College of Veterinary Medicine, Ohio State University, Columbus, USA (visiting assistant professor),

- Department of Veterinary Microbiology and Preventive Medicine, College of Veterinary Medicine, Iowa State University of Science and Technology, Ames USA (visiting professor)

- National Animal Diseases Center USDA Ames Iowa USA (visiting scientist)

- Department of Veterinary Microbiology and Pathology, Washington State University, Pullman, USA (visiting scientist)

- Instituto di Patologia Speciale e Clinica Medica Veterinaria, Facolta di Medicina Veterinaria, Universitata Degl Studi di Bologne, Bologna, Italy (visiting scientist)

Głównymi kierunkami badawczymi były lub są:

- zagadnienia związane z określaniem polimorfizmu białek i enzymów u świń i bydła,

- opracowanie metody terapeutycznego  postępowania z raną oparzeniową, bezpośrednio po doświadczalnym oparzeniu skóry,

- poznawanie mechanizmu paradoksu immunologicznego w gruczole mlekowym krów oraz mechanizmu miejscowej odporności w układzie rozrodczym i oddechowym,

- wpływ zaburzeń metabolicznych na odporność komórkową u bydła,

- opracowanie przyżyciowej diagnostyki wybranych zespołów chorobowych u drobiu,

- określanie wpływu wybranych ksenobiotyków na stan odporności u zwierząt

- wpływ stresu oksydacyjnego na stan zdrowia bydła i psów.

Całokształt dorobku naukowego obejmuje łącznie 559 pozycji w tym 162 prace twórcze 261 doniesień na krajowe i zagraniczne konferencje i sympozja oraz artykuły i prace przeglądowe, 129 ekspertyz i recenzji oraz 7 podręczników, monografii i tłumaczeń.      

Część wyników weszła do literatury światowej i krajowej i jest cytowana w szeregu publikacjach naukowych oraz opracowaniach książkowych m.in. w podręcznikach: ”Veterinary Immunology. An Introdaction”. J. Tizard, W. B. Saunders Company 1987, i „Oparzenia jako problem badawczy i leczniczy”. W. Rudowski 1981.

Był dotychczas promotorem 10 zakończonych prac doktorskich[1].

Działalność dydaktyczna[edytuj | edytuj kod]

Poza prowadzeniem zajęć dydaktycznych na kierunku weterynaria i biologia doprowadził, jako dziekan Wydziału, do uruchomienia w 2007 r. na Wydziale Medycyny

Weterynaryjnej studiów dla cudzoziemców w języku angielskim. Obecnie kształci się 239 studentów anglojęzycznych z 25 krajów.

Pełniąc funkcję dziekana współpracując w latach 2002 – 2005 z władzami European Association of Establishments for Veterinary Education (EAEVE) doprowadził do zorganizowania po raz pierwszy w Polsce na Wydziale Medycyny Weterynaryjnym SGGW Walnego Zgromadzenia 120 dziekanów medycyny weterynaryjnej z całej Europy (Warszawa 2005)[2].

Jako rektor poparł inicjatywy społeczności akademickiej i władz terytorialnych do utworzenia zamiejscowych Wydziałów SGGW w Sierpcu (Inżynierii Środowiska), Łowiczu (Rolniczego), Radomiu  (Ekonomicznego), Leśnej Podlaskiej (Rolniczego), Przasnyszu (Gospodarki Przestrzennej) i  Lubiejewie (Żywienia Człowieka i Technologii Żywności). Wydziały te kształciły, przez szereg kolejnych lat ,w ramach studiów zaocznych młodzież  zamieszkującą te tereny.

Był współautorem w dwóch opracowaniach  książkowych pt.” Kompendium farmakoterapii chorób drobiu “ (wydanie I 1982) oraz “Patofizjologia zwierząt”(1991)[1].

Pełnione funkcje i członkostwa  poza SGGW[edytuj | edytuj kod]

W latach 2003-2015 był przewodniczącym Komitetu Nauk Weterynaryjnych Wydziału V a następnie Wydziału II PAN. W latach 1990- 1996 był sekretarzem tego Komitetu. Był także członkiem Komisji Fizjologii i Patologii Gruczołu Mlekowego Komitetu Biologii Rozrodu Zwierząt Użytkowych PAN (1994-1996).

W latach 2008 - 2016  był przewodniczącym Komisji ds. Specjalizacji Lekarzy Weterynarii. Od 2008 r. jest Krajowym Kierownikiem Specjalizacji z dziedziny „weterynaryjna diagnostyka laboratoryjna”.

W latach 1990-1992 był członkiem Zespołu Ekspertów przy Ministrze Edukacji Narodowej pełniąc funkcję przewodniczącego Sekcji Weterynaryjnej.

W latach 2010 - 2016 był członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych a także członkiem Rady Naukowej Państwowego Instytutu Weterynaryjnego—PIB w Puławach.

W latach 2001-2009 pełnił funkcje w Polskim Towarzystwie Nauk Weterynaryjnych – wiceprezesa (2001-2003), prezesa (2004-2006) i sekretarza naukowego (2007-2009).

W latach 2000-2003 był członkiem założycielem i pierwszym prezesem Polskiego Stowarzyszenia Bujatrycznego.

W 2003 r. powołany został przez ks. Kardynała Józefa Glempa na członka Komitetu Promocyjnego Świątyni Opatrzności Bożej.

Od 2011 r. pełni funkcję członka Rady Naukowej Muzeum Rolnictwa im. ks. K. Kluka w Ciechanowcu.

W latach 2010 - 2016 r. był przewodniczącym Kapituły Medalu im. W. Godlewskiego w Bogutach Piankach.

Od 2003 r. jest członkiem Kolegium Naukowego ds. Jakości Produktów Żywnościowych PDŻ przy Ministrze Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Był inicjatorem uroczystości w lipcu 2007 r. związanej z posadzeniem dębu wyhodowanego z żołędzi poświęconych przez Jana Pawła II na terenie przy Kościele p.w. Św. Andrzeja Apostoła w Broku.

W latach 2005-2006 był przewodniczącym ekspertów do opracowania standardu kształcenia na kierunku weterynaria przy Ministrze Edukacji Narodowej i Sportu.

Od 2005 r. jest członkiem Rad Programowych czasopism naukowych Polish Journal of Veterinary Sciences, Medycyny Weterynaryjnej i Magazynu Weterynaryjnego.

Od 2009 r. jest redaktorem naukowym corocznych monografii bujatrycznych wydawanych w ramach Magazynu Weterynaryjnego.

W 2002 r. został członkiem Narodowej Rady Integracji Europejskiej przy Premierze RP.

W latach 1999-2002 był przewodniczącym Konferencji Rektorów Uczelni Rolniczych, 1997-2000 – członkiem zespołu ekspertów ds. leków weterynaryjnych przy Biurze Rejestracji Środków Farmaceutycznych i Materiałów Medycznych, 1990-1992 członkiem Zespołu Ekspertów przy Ministrze Edukacji Narodowej oraz członkiem Rady Naukowej Instytutu Genetyki i Hodowli Zwierząt PAN[1].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Za swoją działalność odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi(1991), Krzyżami Kawalerskim (1999), Oficerskim (2001) i Komandorskim (2016) Orderu Odrodzenia PolskiMedalem Komisji Edukacji Narodowej (2000), Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (2006), Złotą Odznaką „Za Zasługi dla SGGW” (1990), Złotą Odznaką ZNP (1997), odznakami: „Zasłużony dla Leśnictwa” (1998), „Zasłużony dla Rolnictwa” (2001), „Zasłużony dla PTNW” (1987), „Zasłużony dla Polskiego Stowarzyszenia Bujatrycznego” (2011), „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych” (2002) oraz Medalem im. M. Oczapowskiego PAN (2013) za wybitny wkład w rozwój nauk weterynaryjnych.

Dwukrotnie otrzymał nagrody naukowe Wydziału V PAN (indywidualna1980, zespołowa 1995), naukową nagrodę zespołową II stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1983) oraz zespołową nagrodę naukową I stopnia Ministra Edukacji Narodowej (1991), zespołową nagrodę naukową II stopnia ZG PTNW (1987), sześciokrotnie nagrodę Ministra Edukacji Narodowej za działalność organizacyjną, szesnastokrotnie nagrody organizacyjne rektora SGGW oraz w 2005 r. nagrodę „CENTAUR Nauka-Praktyce”.

W 2001 r. wyróżniony został Medalem Pamiątkowym za czynny udział w obchodach Roku Kardynała Stefana Wyszyńskiego[1].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Andrzej Radecki, 200 lat tradycji Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie Od Marymontu do Ursynowa tom 1. Historia Uczelni, 2016.
  2. a b Andrzej Radecki, 200 lat tradycji Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie Od Marymontu do Ursynowa tom 2. Historia Wydziałów, 2016.