Włodzimierz Ledóchowski (1910-1987)
Włodzimierz Ignacy Halka Ledóchowski[1] (ur. 2 kwietnia 1910 w Krakowie[1], zm. 21 października 1987 w Warszawie[2]) – polski arystokrata, żołnierz, kurier ZWZ, dyplomata.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był jedynym synem austriackiego pułkownika, potem polskiego generała Ignacego Ledóchowskiego i Pauliny z domu Łubieńskiej[1]. Uczył się w gimnazjum w Chyrowie w Zakładzie Naukowo-Wychowawczym Ojców Jezuitów, gdzie w roku 1928 zdał maturę[1][2]. Ukończył podchorążówkę we Włodzimierzu Wołyńskim w 1931 roku, a w roku 1932 odbył służbę wojskową jako podporucznik rezerwy w 6 Dywizji Artylerii Konnej („DAK”) w Stanisławowie[1].
W kasie kampanii wrześniowej walczył w 13 Dywizji Artylerii Konnej. Po rozbiciu dywizji dotarł do Warszawy, gdzie walczył w obronie Saskiej Kępy[2]. Między grudniem 1939 a czerwcem 1940 kilkukrotnie przechodził z okupowanej Polski na Węgry i z powrotem, przenosząc dokumenty powstającego ZWZ[2][1]. W części jego wypraw kurierskich współpracował z Krystyną Skarbek, z którą łączyły go relacje uczuciowe i erotyczne[2].
Po zmianie polityki węgierskiej względem aliantów W.L. przez Jugosławię i Turcję dostał się do Palestyny, gdzie został przydzielony do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, w której był dowódcą baterii i zwiadowcą. Wraz z Brygadą walczył w obronie Tobruku, gdzie został poważnie ranny 31 grudnia 1941 roku[2][1].
Od maja 1942 roku był oficerem Oddziału II (wywiadu) w Istambule, a potem sekretarzem ambasady w Ankarze. Od marca 1944 roku pracował w Londynie jako oficer Oddziału VI (kraj). Od lutego 1945 był sekretarzem ambasady w Paryżu. W lutym 1946 ożenił się z Marią-Barbarą Dzierżykraj-Morawską[1].
Po zakończeniu służby wojskowej ukończył szkołę inżynierską we Francji. W 1948 wraz z żoną wyjechali do RPA, gdzie pracował jako inżynier przy budowie dróg w tym kraju, jak i w innych krajach afrykańskich. W RPA założyli, wraz z żoną, organizację Catholic Association for Racial Equality ("CARE")[1].
W latach 1976–1981 publikował w londyńskich "Wiadomościach" opowiadania, których treść była związana z jego własnym przeżyciami i obserwacjami z południowej Afryki[3]. Niektóre z tych opowiadań zostały wydane w Polsce w tomie "Mój nierodzinny kraj"[4].
W 1984 roku wrócił na stałe do Polski. Zmarł 21 października 1987 roku w Warszawie[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
W Polsce wydano dwie jego książki: "Mój nierodzinny kraj" i "Pamiętnik pozostawiony w Ankarze" (już po jego śmierci).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Włodzimierz Ledóchowski 1910 – 1987 [online], Ród Ledóchowskich [dostęp 2021-05-23].
- ↑ a b c d e f g Włodzimierz Ledóchowski, Pamiętnik pozostawiony w Ankarze, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990, ISBN 83-11-07820-3.
- ↑ Wykaz treści za rok 1976, „Wiadomości”, XXXI (52/53), Londyn, 26 grudnia 1976, s. 11-12.
- ↑ Włodzimierz Ledóchowski, Mój nierodzinny kraj, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1988, ISBN 83-08-01862-9.