Włodzimierz Piliński

Włodzimierz Piliński

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1911 Chabnoje, gubernia kijowska
Data i miejsce śmierci	wrzesień 1991 Kijów
Przebieg służby
Lata służby	1944–1956 (LWP)
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Wojska Inżynieryjne MON
Stanowiska	d-ca 1 Pułku Pontonowego, szef Saperów POW, szef Wojsk Inżynieryjnych MON
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Włodzimierz Piliński (ur. 17 czerwca^?/30 czerwca 1911 w Chabnoje, gubernia kijowska, zm. we wrześniu 1991 w Kijowie) – inżynier, podpułkownik wojsk inżynieryjnych Armii Czerwonej, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Pochodził z rodziny polsko-ukraińskiej, ojciec Polak, matka Ukrainka. Po ukończeniu studiów wyższych został powołany do Armii Czerwonej. W 1935 ukończył Wojskową Szkołę Inżynierii w Kijowie i służył w linii. Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 brał udział w walkach na Froncie Leningradzkim.

Od kwietnia 1944 w stopniu podpułkownika w Wojsku Polskim, początkowo szef sztabu 3 Brygady Pontonowo-Mostowej, później szef sztabu 1 Brygady Saperów. Przeszedł z nią cały szlak bojowy 1 Armii Wojska Polskiego.

Po wojnie w latach 1945–1946 objął dowództwo 3 Brygady Pontonowo-Mostowej, którą przeformował na 1 Pułk Pontonowy we Włocławku i był w 1947 jego dowódcą.

Następnie w latach 1947–1950 był szefem Saperów Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Na stanowisku tym kierował rozminowaniem Pomorza i Mazur oraz budową mostów pontonowych w dolnej Wiśle.

W latach 1950–1956 służył w Szefostwie Wojsk Inżynieryjnych MON, początkowo na stanowisku szefa sztabu w (1950–1954), później pełniący obowiązki szefa Wojsk Inżynieryjnych MON (1952–1954) i szef Wojsk inżynieryjnych MON (1954–1956).

W listopadzie 1956 odkomenderowany do ZSRR. Osiadł w Kijowie. Utrzymywał kontakt z polskimi saperami. Często przyjeżdżał do Polski.

Autor książki Polscy saperzy pokazującej wysiłek saperów w rozminowanie kraju i odbudowę zniszczeń wojennych.

Awanse

• pułkownik – 1945
• generał brygady – 1954

Życie prywatne

Był żonaty, żona Anna Markowna Sołomko, nauczycielka. Małżeństwo miało syna.

Odznaczenia

• Order Virtuti Militari III i V klasy (1968 i 1945)
• Order Odrodzenia Polski III i IV klasy (1954 i 1949)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1956)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1951)
• Złoty Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1944)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Srebrny i Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1954 i 1951)
• Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie, ZSRR)
• Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie w 1943, ZSRR)
• Order Wojny Ojczyźnianej I i II stopnia (ZSRR)
• Medal „Za zasługi bojowe” (ZSRR)
• Medal „Za obronę Leningradu” (ZSRR)
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
• Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR)
• Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939

Bibliografia

• H.P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0
• Z. Barszczewski, Sylwetki saperów, Wyd. Bellona, Warszawa 2001
• J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 180–182 (z fotografią), ISBN 978-83-7611-801-7
• F. Kaczmarski, S. Soroka "Wojska Inżynieryjne LWP 1945 – 1979", Wydawnictwo MON, Warszawa 1982