Włodzimierz Scholze-Srokowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Scholze-Srokowski
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

4 kwietnia 1894
Kraków

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 1972
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

83 Pułk Piechoty
72 Pułk Piechoty

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Włodzimierz Leon Scholze-Srokowski[1] (ur. 4 kwietnia 1894 w Krakowie, zm. 1 sierpnia 1972 w Londynie) – oficer dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 mianowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie generałem brygady.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 4 kwietnia 1894 roku w Krakowie, w rodzinie Rajmunda i Kazimiery ze Srokowskich[2]. Był krewnym Stanisława Józefa, Stanisława, Konstantego Srokowskich[3].

Był porucznikiem piechoty cesarskiej i królewskiej armii. W czasie I wojny światowej dostał się do rosyjskiej niewoli[4]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył wojnie polsko-bolszewickiej. Był oficerem 83 pułku piechoty.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 246. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. 10 lipca tego roku został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu sztabowego[6][7]. 31 marca 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 79. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1924–1926[9][10]. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Biura Ogólno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[11]. W 1928 pozostając formalnie z przydziałem do 83 pułku piechoty służył w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I[12]. Z dniem 1 listopada 1930 roku został przeniesiony do 72 pułku piechoty w Radomiu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[13][14][15]. Został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[16]. 7 czerwca 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do Szkoły Gazowej na stanowisko wykładowcy[17]. W listopadzie 1934 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko kierownika Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[18][19].

Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1946 roku[4]. Po II wojnie światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Prezydent RP August Zaleski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 11 listopada 1964 roku[4][20]. Zmarł 1 sierpnia 1972 roku w Londynie[4].

Był żonaty z Walentyną Śnieżko. Nie miał potomstwa[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 60, sprostowano imię z „Włodzimierz” na „Włodzimierz Leon”.
  2. ↑ a b Radomski 1994 ↓.
  3. ↑ Andrzej A. Zięba: Stanisław Józef Srokowski. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2019-12-13].
  4. ↑ a b c d Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 161.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 41.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 553.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 364, 406.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 169.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 112 z 23 października 1924 roku, s. 626.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 317, 471, 1364.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 roku, s. 341.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 172.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 295, tu podano, że miał być przeniesiony do 53 pp na stanowisko dowódcy batalionu.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 49, sprostowano, że został przeniesiony do 72 pp na stanowisko zastępcy dowódcy pułku.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 600.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 24.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 154.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
  19. ↑ Doniosła uchwała Związku Oficerów Rezerwy. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 33 z 11 lutego 1936. 
  20. ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 1.
  21. ↑ Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz nadaje: order wojsk. „Virtuti Militari” V klasy z 5 Dywizji Syberyj. W. P. na Wschodzie. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 27, s. 615, 19 września 1922. 
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  23. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Scholze-Srokowski&oldid=73369963”