Włodzimierz Zieliński (major)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Zieliński
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1893
Lublin

Data i miejsce śmierci

23 listopada 1945
Paryż

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

78 Pułk Piechoty
Centrum Wyszkolenia Artylerii

Stanowiska

wykładowca

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Włodzimierz Zieliński
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1893
Lublin

Data i miejsce śmierci

23 listopada 1945
Paryż

Konsul Generalny RP w Paryżu
Okres

od 1938
do 1939

Poprzednik

Stanisław Kara

Następca

Witold Obrębski

Konsul Generalny RP w Marsylii
Okres

od 1944

Następca

Witold Obrębski

Włodzimierz Zieliński (ur. 31 maja 1893 w Lublinie, zm. 23 listopada 1945 w Paryżu) – major piechoty Wojska Polskiego i urzędnik konsularny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Włodzimierz Zieliński urodził się w rodzinie Kazimierza i Heleny z Barczewskich. Był bratem Tomasza (najstarszy z rodzeństwa, uczestnik konspiracji antycarskiej, zamordowany przez ochranę), Tadeusza, Stefana (zamordowany w obozie hitlerowskim Auschwitz), Lusi, Zofii Szczeklik, Anny Sokołowskiej primo voto Niedźwieckiej i Wandy Broniewskiej (grób rodzinny Zielińskich - kwatera 1b/25/6 grób 3822 na cmentarzu rzymskokatolickim przy ul. Limanowskiego 72 w Radomiu).

Po ukończeniu Szkoły Handlowej w Radomiu zaliczył 4 semestry Wydziału Chemicznego Politechniki Lwowskiej. Należał do Związku Strzeleckiego od 1911 r. do wybuchu I wojny światowej. 1 sierpnia 1914 roku wraz z młodszym bratem Tadeuszem wstąpił do Legionów Polskich, do kompanii rzeszowskiej. W lutym 1915 roku przeszedł do 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień kaprala[1]. 17 lipca 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a następnie w Łomży. W obozie przebywał do marca 1918 roku. Następnie należał do Polskiej Organizacji Wojskowej.

W 1918 roku był organizatorem jednej z kompanii 24 pułku piechoty w Radomiu, uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej aż do zawieszenia broni. Wraz z bratem Tadeuszem zasadzili Drzewo Wolności (rosnące do dziś) przed budynkiem Resursy Obywatelskiej w Radomiu[potrzebny przypis].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 930. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 21 pułk piechoty w Warszawie[2]. Od 1923 roku pełnił służbę w 78 pułku piechoty w Baranowiczach[3][4][5]. 18 lutego 1928 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. 24 lipca 1928 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu na stanowisko wykładowcy[7]. Z dniem 15 kwietnia 1931 roku został przeniesiony do dyspozycji dyrektora Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie, bez prawa do należności za przesiedlenie[8][9]. Pozostając w dyspozycji dyrektora PUWFiPW od 1 lipca 1931 roku pełnił obowiązki szefa Instruktoratu Wychowania Fizycznego przy Ambasadzie RP w Paryżu, który funkcjonował na prawach Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w kraju, a obejmował swoją właściwością Polonię we Francji, a później także w Belgii. Na tym stanowisku położył duże zasługi w ustabilizowaniu sytuacji Związku Strzeleckiego we współpracy z podpułkownikiem Augustem Emilem Fieldorfem, komendantem Związku Strzeleckiego we Francji i porucznikiem Witoldem Kułakowskim, komendantem Strzelca w Belgii[10][11]. Z dniem 1 października 1933 roku został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Skarbu[12]. Z dniem 1 stycznia 1934 roku przydział został mu przedłużony o kolejne dwa miesiące. W Ministerstwie Skarbu pełnił obowiązki kierownika Biura Personalnego[11]. Z dniem 31 marca 1934 roku został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie[13]. 13 marca 1934 roku został mianowany dyrektorem Biura Personalnego Ministerstwa Skarbu. Na tym stanowisku pozostawał do 30 czerwca 1936 roku. 1 października 1937 roku został mianowany konsulem w Konsulacie Generalnym w Paryżu[11], konsulem generalnym tamże (1938–1939). W 1940 roku został skierowany do obozu odosobnienia w Cerizay[14]. Następnie powołano go na stanowisko konsula generalnego w Marsylii (1944)[15].

Zmarł 23 listopada 1945 roku w Paryżu. Został pochowany na polskim cmentarzu w Montmorency[16].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
  2. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 53.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 349, 412.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 305, 356.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 92, 181.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 45.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 220.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 240.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31, 451.
  10. ↑ Szafkowski 1999 ↓, s. 67-68.
  11. ↑ a b c Rocznik Służby Zagranicznej 1938 ↓, s. 241.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 21.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 140, 187.
  14. ↑ Mirosław Dymarski, Polskie obozy odosobnienia we Francji i w Wielkiej Brytanii w latach 1939–1942, [w:] Dzieje Najnowsze t. XXIX, 1997, 3, s. 116.
  15. ↑ Polska służba zagraniczna po 1 września 1939 r., Londyn 1954.
  16. ↑ Grób Włodzimierza Zielińskiego na stronie tombeauxpolonais.eu
  17. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  19. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych 1922.07.08 R.3 Nr 19 s. 492 „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921” oraz za działalność w byłej POW.
  20. ↑ M.P. z 1939 r. nr 149, poz. 353 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  21. ↑ M.P. z 1925 r. nr 184, poz. 813 „za zasługi, położone przy zwalczaniu akcji dywersyjnej w województwach wschodnich”.
  22. ↑ a b Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, 1939, s. 255. [dostęp 2023-03-15].
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Zieliński_(major)&oldid=69864132”