Wacław Bieczyński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Wincenty Bieczyński
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

24 marca 1862
Kamieniec Podolski

Data i miejsce śmierci

styczeń 1941
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
c. k. Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Kawaler Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną (Austro-Węgry) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny)

Wacław Wincenty Bieczyński[a] (ur. 24 marca 1862 w Kamieńcu Podolskim, zm. w styczniu 1941 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 marca 1862 w Kamieńcu Podolskim[2]. W 1894 został przydzielony z macierzystego Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 89 w Jarosławiu do Batalionu Obrony Krajowej Sambor Nr 61 w Samborze[3]. W latach 1895–1897 był słuchaczem Kursu Intendentów[4][5]. W 1897 służył w Komendzie Obrony Krajowej w Krakowie[6]. W 1902 pełnił służbę w garnizonie Lwów i mieszkał przy ulicy Puławskiego 4[7]. Do 1906 był szefem intendentury 46 Dywizji Piechoty Obrony Krajowej w Krakowie[8], a następnie szefem intendentury 43 Dywizji Piechoty Obrony Krajowej we Lwowie[9]. W 1914 był szefem Intendentury Grupy Obrony Krajowej Komendy 11 Korpusu we Lwowie[10], a w czasie I wojny światowej szefem Intendentury Grupy Obrony Krajowej Komendy Wojskowej we Lwowie[11][1]. W czasie służby w c. i k. Armii oraz c. k. Obronie Krajowej awansował na kolejne stopnie: kadeta-zastępcy oficera 13 sierpnia 1882 ze starszeństwem z 1 września 1882 i 26. lokatą[12], porucznika (niem. Lieutenant) 24 października 1885 ze starszeństwem z 1 listopada 1885 i 172. lokatą[13], nadporucznika (niem. Oberlieutenant) 26 października 1889 ze starszeństwem z 1 listopada 1889 i 146. lokatą[14][15][16], podintendenta Obrony Krajowej (Landwehrunterintendant) 28 października 1896 ze starszeństwem z 30 października 1896[17][6], intendenta Obrony Krajowej (niem. Landwehrintendant) 27 października 1906[18][19], starszego intendenta Obrony Krajowej 2 klasy (niem. Landwehroberintendant 2. Klasse) 29 października 1912 ze starszeństwem z 1 listopada 1912 i 1. lokatą[20][21] i starszego intendenta Obrony Krajowej 1 klasy (niem. Landwehroberintendant 1. Klasse) ze starszeństwem z 1 listopada 1915[11][1]. Dekretem cesarskim z 9 kwietnia 1918 został przeniesiony w stan spoczynku na własną prośbę[22].

31 stycznia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika intendenta ze starszeństwem od dnia 21 sierpnia 1915 i przydzielony z dniem 30 stycznia 1919 do Departamentu Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[23][24][b] na stanowisko szefa Sekcji Zaopatrzenia i Zapomóg[27]. Następnie przebywał w Paryżu, w Polskiej Misji Zakupów gen. Jana Romera. 25 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika intendenta, w grupie oficerów „byłej armii austriacko-węgierskiej”[28]. Z dniem 1 października 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu pułkownika intendenta, z prawem noszenia munduru[29]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[30].

Kilka razy zmieniał aders zameldowania: 5 października 1922 z Krakowa do Poznania na ul. Wołyńską 12, 5 października 1925 do Warszawy, 12 grudnia 1927 do Poznania i w końcu 22 lutego 1930 ponownie do Warszawy[31]. „W pierwszych dniach stycznia 1941 w zajmowanym przez niego mieszkaniu odkryto skostniałe i pogryzione przez szczury zwłoki generała i jego żony (morderstwo? samobójstwo? śmierć z głodu i mrozu?). Zagadka nigdy nie zostanie rozwiązana (rodziny nie mieli, a władze okupacyjne taki sprawami nie zajmowały się)”[32]. Żoną generała była Maria z Kozłowskich urodzona 8 grudnia 1889 w Sanoku[31].

Generał był prawnym opiekunem Olgi Kozłowskiej, sieroty po Emilu Kozłowskim[33]. 24 lipca 1919 udzieli zgodę na ślub Olgi Kozłowskiej z Karolem Mercelim Szerlągiem, absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego[33].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji c. k. Obrony Krajowej figurował jako Vinzenz Ritter von Bieczyński[1].
  2. ↑ Piotr Stawecki oraz Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski podali, że Wacław Bieczyński był oficerem armii rosyjskiej[25][26].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Ranglisten 1918 ↓, s. 594.
  2. ↑ Kolekcja ↓, 4.
  3. ↑ Schematismus 1894 ↓, s. 40, 321.
  4. ↑ Schematismus 1895 ↓, s. 293.
  5. ↑ Schematismus 1896 ↓, s. 83, 301.
  6. ↑ a b Schematismus 1897 ↓, s. 506.
  7. ↑ Księga adresowa 1902 ↓, s. 10.
  8. ↑ Schematismus 1906 ↓, s. 51.
  9. ↑ Schematismus 1907 ↓, s. 61.
  10. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 58.
  11. ↑ a b Ranglisten 1916 ↓, s. 227.
  12. ↑ Kolekcja ↓, 16.
  13. ↑ Kolekcja ↓, 29.
  14. ↑ Kolekcja ↓, 27.
  15. ↑ Schematismus 1890 ↓, s. 238.
  16. ↑ Schematismus 1896 ↓, s. 83.
  17. ↑ Kolekcja ↓, 23.
  18. ↑ Kolekcja ↓, 22.
  19. ↑ Schematismus 1907 ↓, s. 426.
  20. ↑ Kolekcja ↓, 21.
  21. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 435.
  22. ↑ Kolekcja ↓, 19.
  23. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 14 z 8 lutego 1919, poz. 493.
  24. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 15 z 11 lutego 1919 roku, poz. 525.
  25. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 76.
  26. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓.
  27. ↑ Czarnecka 2005 ↓, s. 84.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 47 z 8 grudnia 1920, s. 1317.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 30 lipca 1921, s. 1237.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923, s. 738.
  31. ↑ a b Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2022-09-26]..
  32. ↑ Kosk 1988 ↓, s. 10,wg autora w 1940 został przez Niemców wysiedlony i znalazł się bez środków do życia w Warszawie..
  33. ↑ a b Kolekcja ↓, 14.
  34. ↑ Kolekcja ↓, 20.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wacław Wincenty Bieczyński. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.24 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-11].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wacław_Bieczyński&oldid=68478189”