Wacław Konopko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Konopko
Ilustracja
porucznik saperów porucznik saperów
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1897
Dobrusz

Data i miejsce śmierci

10 maja 1922
Wilno

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

1 pułk ułanów
13 pułk ułanów
3 pułk saperów

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Wacław Konopko (ur. 27 marca 1897 w Dobruszu, zm. 10 maja 1922 Wilnie) – żołnierz armii rosyjskiej, Wojska Polskiego na Wschodzie, oddziałów kresowej samoobrony, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Stanisława i Marii z Mazurskich. Absolwent gimnazjum w Wilnie, student Instytutu Technologicznego w Piotrogrodzie. W kwietniu 1916 wcielony do armii rosyjskiej[1]. W 1917 przeszedł do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora Muśnickiego i otrzymał przydział do pułku ułanów dowodzonego przez płk. Bolesława Mościckiego. Po rozwiązaniu korpusu wstąpił do oddziałów samoobrony kresowej i bronił Wilna przed oddziałami Armii Czerwonej.

Już w szeregach 13 pułku Ułanów Wileńskich walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej[1]. W 1920 został adiutantem w 3 pułku saperów. W lipcu 1920 podczas obrony Wilna, w ogniu walk ulicznych wycofał bez strat 2 kompanię wraz z taborami. Pod Kowalami na czele 2 kompanii bronił odcinka przed liczniejszymi oddziałami nieprzyjaciela. W wyniku walki został ranny. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 142. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[2]. Siedem dni później zginął w wypadku samochodowym w Wilnie, pochowany Na Rossie[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 72.
  2. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 236.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922 roku, s. 806.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]