Wacław Mrozowski
 Wacław Mrozowski | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Język | |
| Dziedzina sztuki | |
Wacław Mrozowski (ur. 12 czerwca 1912 w Chełmie, zm. 26 września 1967 w Łodzi[1]) – polski poeta.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodziny chłopskiej (syn Antoniego Mrozowskiego i Marii z Falkowskich[2]). Ukończył Gimnazjum im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie[2] oraz seminarium nauczycielskie (matura w 1934[2]) i wyjechał do Warszawy. Był redaktorem szkolnego pisma Spójnia i członkiem komitetu redakcyjnego Kuźni Młodych[2]. Współpracował tam w latach 1934-1936 z teatrem Reduta. Pełnił funkcję sekretarza wydawnictw Związku Nauczycielstwa Polskiego, ale został zwolniony po procesie Płomyka (przemycanie w pismach dla dzieci treści komunistycznych; w procesie oskarżoną była też Wanda Wasilewska). W 1939 przeniósł się do Radomia i pracował tam w fabryce Ericssona. Po śmierci Józefa Czechowicza zaopiekował się jego spuścizną literacką (zarzucano mu nawet przywłaszczenie). W czasie okupacji niemieckiej był więziony przez pół roku przez Gestapo (1944)[2]. Po zakończeniu II wojny światowej osiedlił się na Dolnym Śląsku (organizował Ludowy Instytut Literacko-Naukowy w Szczawnie-Zdroju i kierował dolnośląskim oddziałem Pioniera[2]), by w 1950 przenieść się do Łodzi[1]. Pracował tam w bibliotece na Widzewie, a w latach 1961-1962 był sekretarzem łódzkiego oddziału Związku Literatów Polskich. Pochowany jest na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Był pod silnym wpływem artystycznym Józefa Czechowicza (była to wręcz zależność twórcza, naśladował układy kompozycyjne, składniowe i rytmiczne, przejmował chwyty artystyczne Czechowicza[3]). Jego utwory cechuje specyficzny zaśpiew, wspomnieniowość (zwłaszcza w zakresie dzieciństwa i stron rodzinnych) oraz wzdłużenie toku wiersza. Wielką rolę w jego dziełach odgrywała przyroda. Dużą szczegółowością charakteryzują się spisane przezeń wspomnienia z lat 1934-1935 (Cyganeria)[1]. Planował napisanie książki o rodzinnym Chełmie z lat 1915-1935 (Miasto, które kocham), ale nigdy jej nie stworzył[2].
Dzieła[edytuj | edytuj kod]
Jego najważniejsze dzieła to:
- Mosty nad życiem, wiersze, 1933,
- Antologia współczesnej poezji szkolnej, 1935,
- Rzeczywiście, wiersze, 1936 - pod wpływem poezji skamandryckiej oraz Kazimierza Andrzeja Jaworskiego,
- Dobranoc... Dobranoc..., 1936 - utwory osobiste i krajobrazowe z odcieniem sentymentalizmu,
- Cyganeria, wspomnienia, 1936[1],
- Trzepot motyli, wiersze z lat 1937-1940 (wydano prawdopodobnie 10 egzemplarzy na prawach rękopisu),
- Wiersze o śmierci, wiersze, 1941-1944, nigdy nie wydane,
- Liryki dolnośląskie, wiersze, 1948 - pocztówkowe pejzaże miast dolnośląskich,
- Ludziom czułym, wiersze z lat 1933-1955 dystrybuowane w maszynopisie,
- Drugi brzeg, wiersze, 1958,
- Akwarium, wiersze, 1960,
- Wiersze wybrane, 1962,
- Antologia lubelskich poetów dwudziestolecia międzywojennego, 1965,
- John Barleycorn, poemat, 1966, ekshibicjonistyczny, osobisty dokument o walce alkoholu z miłością, w którym po raz pierwszy wyzwolił się z zależności od Czechowicza[3],
- Tu pod każdym kamieniem moja młodość leży, wiersze, 1970 (pośmiertnie),
- Spojrzenie wstecz, wiersze, 1970 (pośmiertnie)[2].
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Był żonaty z Ireną z Gerlingów[2].