Wacław Pyszkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Pyszkowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 sierpnia 1893
Poznań

Data i miejsce śmierci

6 lipca 1950
Warszawa

Miejsce pochówku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Dziekan generalny WP
Okres sprawowania

1947–1950

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1920

pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

18 sierpnia 1893
Poznań

Data śmierci

6 lipca 1950

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Siły Zbrojne PRL

Stanowiska

kapelan Grupy Operacyjnej „Polesie”
Generalny Dziekan WP

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal Niepodległości

Wacław Pyszkowski (ur. 18 sierpnia 1893 w Poznaniu, zm. 6 lipca 1950 w Warszawie) – duchowny katolicki, generalny dziekan ludowego Wojska Polskiego, ksiądz-patriota.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1913–1918 studiował teologię w Monasterze, we Wrocławiu i w Gnieźnie. Był członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, uczestnikiem Powstania Wielkopolskiego. Święcenia kapłańskie otrzymał w marcu 1920 w Gnieźnie, w latach 1920–1924 był wikariuszem w Bydgoszczy i w Gnieźnie. Od czerwca 1924 aż do wybuchu II wojny był proboszczem w Sanktuarium Maryjnym w Dąbrówce Kościelnej, gdzie po pożarze w 1925 odbudował w latach 1930–1936 spalony kościół.

We wrześniu 1939 r. opuścił swoją parafię i przyłączył się do wojska, był kapelanem Grupy Operacyjnej „Polesie”. Po klęsce kampanii wrześniowej przez Węgry przedostał się do Francji, gdzie w 1940 został kapelanem Brygady Podhalańskiej. Następnie z 3 Dywizją Piechoty do 1944 przebywał w Szkocji. W grudniu 1944 r. nie stawił się w kurii polowej w Londynie w celu uregulowania stosunku do wojska[1]. Od grudnia 1944 do marca 1945 był w Londynie członkiem Rady Narodowej RP z ramienia Stronnictwa Pracy.

Po powrocie do Polski w lutym 1946 r. znalazł się w rozłamowej grupie „Zrywu”, wchodząc w skład władz naczelnych nowego SP[2]. Zgłosił się w szeregi LWP. Został zastępcą Generalnego Dziekana WP i jednym z liderów ruchu księży patriotów, popierających działania władzy ludowej, a 22 listopada 1947 III Generalnym Dziekanem WP[3]. W 1946 został również skarbnikiem w Zarządzie Głównym PCK. 22 lipca 1946 awansowany na stopień pułkownika wcześniej w zaledwie 9 miesięcy ze stopnia majora na podpułkownika.

16 lipca 1946 odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy (nr 735), 12 września 1946 Krzyżem Duńskiego Czerwonego Krzyża. W teczce personalnej księdza jest jeszcze informacja o Medalu Niepodległości, Medalu za Warszawę oraz Medalu za Odrę, Nysę i Bałtyk. Postanowieniem prezydenta Bolesława Bieruta z 8 lipca 1950 został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w pracy społecznej[4].

Zmarł w szpitalu MON, a jako przyczynę podano "rakowatość narządów jamy brzusznej", pochowany został na wojskowych Powązkach (kwatera A4-4-3)[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jacek Żurek, Ruch księży patriotów w województwie katowickim 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s.173
  2. Jacek Żurek, Ruch księży patriotów w województwie katowickim 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s.51,
  3. Jacek Żurek, Ruch księży patriotów w województwie katowickim 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s.20,
  4. M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1018.
  5. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Piotr Łuczak, Ks. Płk Wacław Pyszkowski - Generalny Dziekan Wojska Polskiego [w] "Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne" wyd. 2008 tom 41 zeszyt 1
  • Jacek Żurek, Ruch księży patriotów w województwie katowickim 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009.
  • Julian Humeński, Wspomnienia wojenne kapelanów wojskowych 1939 1945, Warszawa 1974.