Wagashi (jap.和菓子wa-gashi) – tradycyjne japońskie słodycze, które często serwowane są z herbatą. Wagashi są zazwyczaj wytwarzane z roślinnych składników[1], zwykle robione z mochi, anko i owoców.
W Japonii słowo oznaczające słodycze, kashi (jap.菓子), pierwotnie odnosiło się do owoców i orzechów[2]. Chińczycy nauczyli się produkcji cukru od Hindusów i zaczęli handlować nim z Japonią[2]. Handel rozwinął się i cukier stał się powszechną przyprawą z końcem okresu Muromachi[2]. Pod wpływem wprowadzenia herbaty, chińskich słodyczy i przekąsek oraz dim sum, w Japonii zaczęto produkcję wagashi w okresie Edo[3].
Anmitsu: schłodzone galaretowate kostki (kanten) z owocem.
Amanattō: (pierwotnie amananattō) gotowana na wolnym ogniu fasola azuki lub inny gatunek fasoli z cukrem i suszone; amanattō i nattō nie są podobne, mimo zbieżności nazw.
Dango: niewielka, lepka kulka ze słodkiego mochi, zwykle nadziewana na patyk.
Dorayaki: okrągły, płaski wyrób składający się z kasutery (z port. pão de Castela, chleb z Kastylii – rodzaj ciasta biszkoptowego, sprowadzonego do Japonii przez kupców portugalskich w XVI w.) owiniętej wokół anko.
Hanabira-mochi: płaski, czerwono-biały wyrób z mochi owinięty wokół anko i paska kandyzowanego gobō (łopianu).
Kusa mochi: „trawiaste” mochi, słodkie mochi połączone z japońską bylicą pospolitą (yomogi), otaczające środek z anko.
Kuzumochi: ciastka zrobione z mąki arrarutowej otrzymywanej z rośliny o nazwie kuzu (lub kudzu, ang. arrowroot, maranta trzcinowa, Maranta arundinacea L.).
Manjū: gotowana na parze masa an otoczona ciastem z mąki pszennej lub ryżowej, dostępna w wielu kształtach, takich jak brzoskwinie, króliki i grzyby matsutake
