Walentin Kowalow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Walentin Kowalow
Валентин Ковалёв
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1914
Baku

Data i miejsce śmierci

30 listopada 1972
Moskwa

Zawód, zajęcie

pilot doświadczalny

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonej Gwiazdy Order „Znak Honoru” Order „Znak Honoru” Medal „Partyzantowi Wojny Ojczyźnianej” I klasy (ZSRR)

Walentin Fiodorowicz Kowalow (ros. Валентин Фёдорович Ковалёв, ur. 16 lipca?/29 lipca 1914 w Baku, zm. 30 listopada 1972 w Moskwie) – radziecki pilot doświadczalny, Bohater Związku Radzieckiego (1960).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1928-1933 mieszkał w Piatigorsku, w 1932 skończył szkołę uniwersytetu fabryczno-zawodowego, pracował jako tokarz metalowy. W 1931 skończył szkołę szybowcową w Mineralnych Wodach, a w 1933 aeroklub w Baku, 1933-1934 był instruktorem szybowcowym w aeroklubie w Baku. W 1937 ukończył szkołę lotnictwa cywilnego w Batajsku, pracował jako pilot we Wschodniosyberyjskim Zarządzie Lotnictwa Cywilnego i jako dowódca klucza szkolnej eskadry oddziału lotniczego lotnictwa cywilnego w Jenisejsku. Od września 1942 służył w Armii Czerwonej, uczestniczył w wojnie z Niemcami kolejno jako dowódca załogi, dowódca oddziału, zastępca dowódcy i dowódca eskadry 101 lotniczego pułku dalekiego zasięgu/31 gwardyjskiego lotniczego pułku dalekiego zasięgu. W nocy na 18 lipca 1943 jego samolot został zestrzelony w rejonie Orła, jednak zdołał wylądować. Wykonał 194 loty bojowe, dostarczając partyzantom uzbrojenie i zaopatrzenie oraz wykonując naloty bombowe na tyłach wroga. Po wojnie dowodził eskadrą pułku lotnictwa bombowego, w sierpniu 1946 został zwolniony do rezerwy w stopniu kapitana. Pracował w elektrowni w Jessentukach, 1947-1950 był pilotem doświadczalnym Instytutu Naukowo-Badawczego-17. Zajmował się testowaniem systemów radiolokacyjnych w samolotach, w 1949 skończył kursy przy szkole pilotów doświadczalnych, a 1950-1955 był pilotem Instytutu Lotniczo-Doświadczalnego w mieście Żukowskij, biorąc udział w testowaniu aparatury automatycznej astronawigacji w Tu-16, a także w wielu testach samolotów Ił-28, Pe-8 i Tu-2 oraz helikoptera Mi-4. Od 1955 do 1962 był pilotem doświadczalnym Specjalnego Biura Konstrukcyjnego (OKB) Tupolewa, testując m.in. samoloty Tu-16R, Tu-98, Tu-107 i Tu-22B, 1957-1960 ustanowił 22 światowe rekordy lotnicze (w tym 6 jako drugi pilot) prędkości, odległości i ładowności samolotami Tu-104A, Tu-104B i Tu-104E. Został pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]