Walerian Niedźwiecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Walerian Niedźwiecki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1897
Krymidów

Data i miejsce śmierci

1940
USRR

Poseł na II i III kadencji (II RP)
Okres

od 1928
do 1935

Przynależność polityczna

BBWR

Multimedia w Wikimedia Commons
Walerian Niedźwiecki
Znicz
kapitan rezerwy piechoty kapitan rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1897
Krymidów

Data śmierci

1940

Przebieg służby
Lata służby

1914–1921

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

4 Pułk Piechoty,
3 Pułk Piechoty,
2 Dywizja Piechoty Legionów,
4 Pułk Piechoty Legionów,
DOGen. „Kielce”,
17 Pułk Piechoty,
48 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie)

Walerian Niedźwiecki[a] (ur. 6 stycznia 1897 w Krymidowie, zm. 1940 w ZSRR) – polski ziemianin, działacz społeczny, kapitan rezerwy piechoty Wojska Polskiego, poseł na II i III (1928-1935) w II RP, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 stycznia 1897 w Krymidowie koło Horożanki na obszarze powiatu stanisławowskiego. Był synem Karola (ziemianin) i Adeli. Od 1912 działał w Polskich Drużynach Strzeleckich we Lwowie. Odbywał ćwiczenia w VIII Lwowskiej Drużynie Skautowej. Zdał maturę w II Szkole Realnej we Lwowie. Do 1914 ukończył rok studiował w Szkole Politechnicznej we Lwowie.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. W sierpniu 1914 był sekcyjnym I batalionu. Później służył w III plutonie I batalionu w składzie I Brygady do września 1914. Przebywał na leczenie. Odbył kształcenie w Szkole Podchorążych w Marmarosz-Sziget od grudnia 1914 do końca stycznia 1915. Służył w 3 pułku piechoty w składzie II Brygady, a od połowy 1915 służył w III batalionie 4 pułku piechoty w składzie III Brygady. Został awansowany do stopnia chorążego piechoty 15 listopada 1915, następnie mianowany podporucznikiem piechoty 18 sierpnia 1916. Brał udział w walkach na Lubelszczyźnie i na Wołyniu. Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 został wcielony do armii austriackiej i dokonał dezercji z jej szeregów. Później działał w Polski Organizacji Wojskowej.

W listopadzie brał udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej służąc w stopniu podporucznika w Odcinku VI., pododcinek Kleparów[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Służył w sztabie 2 Dywizji Piechoty Legionów. Latem 1920 brał udział w obronie Warszawy podczas wojny polsko-bolszewickiej w szeregach Armii Ochotniczej. Od 1 sierpnia 1921 był szefem Oddziału II Informacyjnego w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kielce”. Analogiczną funkcję sprawował w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”. Był przydzielony do 4 pułku piechoty Legionów. Z dniem 12 września 1921 został przeniesiony do rezerwy. Został awansowany do stopnia kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 17 pułku piechoty w garnizonie Rzeszów[4][5]. W 1934 był oficerem rezerwowym 48 pułku piechoty i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Stanisławów[6].

Ukończył studia rolnicze. Prowadził rodzinny majątek ziemski w Krymidowie (ukr. Кримидів, gmina Horożanka). Pełnił funkcję prezesa Związku Zawodowego Rolników, był wiceprezesem Delegatury Małopolskiego Tow. Rolniczego w Stanisławowie. Należał do Związku Strzeleckiego, Związku Legionistów Polskich, Towarzystwa Szkoły Ludowej, zasiadał w zarządie Wojewódzkiej Komisji Rolnej.

Był wybierany posłem na Sejm II (1928–1930) i III (1930–1935) z ramienia BBWR w okręgu Stanisławów. Zasiadał w Komisji Robót Publicznych (1928–1930) i w Komisji Wojskowej (1928-1935).

Po wybuchu II wojny światowej zmobilizowany w 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych ze Stanisławowa. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Był przetrzymywany we Lwowie. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD w Bykowni. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/4-6 oznaczony numerem 2046)[7]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni[8].

19 listopada 1920 roku dowódca Okręgu Generalnego Kielce zezwolił mu na zawarcie związku małżeńskiego z Anną Gołębską ze Lwowa[9].

Odznaczenia i ordery[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji wojskowej (Roczniki Oficerskie 1923, 1924) tożsamość była podana jako Walerian Niedźwiedzki,

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Iwona Łaptaszynska: Obsada personalna obrony Lwowa 1 – 22.11.1918r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-11-17].
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 474.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 414.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 174.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 164.
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 8, 499.
  7. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 65. [dostęp 2015-11-18].
  8. ↑ Ryszard Czarnecki: Czwarty Katyń. ryszardczarnecki.blog.onet.pl, 2015-10-12. [dostęp 2015-11-18].
  9. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 120 z 19 listopada 1921 roku, pkt 2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Walerian_Niedźwiecki&oldid=69902689”