Wang Yi (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wang Yi
Ilustracja
Wang Yi (2019)
Data i miejsce urodzenia

8 października 1953
Pekin

Minister spraw zagranicznych Chińskiej Republiki Ludowej
Okres

od 16 marca 2013

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Chin

Poprzednik

Yang Jiechi

Multimedia w Wikimedia Commons

Wang Yi (chiń. 王毅; ur. 19 października 1953 w Pekinie) – chiński polityk, dyplomata, działacz państwowy oraz partyjny. W latach 2001–2004 wiceminister spraw zagranicznych ChRL. W latach 2004–2007 ambasador ChRL w Japonii. Od 2013 minister spraw zagranicznych Chińskiej Republiki Ludowej. Od 2018 członek Rady Państwa ChRL[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Działalność dyplomatyczna i polityczna[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z Pekinu, należy do grupy etnicznej Han. Ukończył studia z zakresu stosunków międzynarodowych[2]. Specjalista w zakresie spraw japońskich, włada biegle językiem japońskim[3]. W latach 1989-1994 był pracownikiem ambasady ChRL w Japonii. Po powrocie do kraju pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych, pełnił w nim funkcję naczelnika Departamentu ds. Azjatyckich (1995-1998) i dyrektora Wydziału Studiów Politycznych (1998-2001)[2].

Wang Yi, Sebastian Kurz i Alexander Schallenberg podczas Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa w 2020
Wang Yi i prezydent Brazylii Jair Bolsonaro w 2019
Wang Yi i prezydent Federacji Rosyjskiej Władimirem Putinem w 2018
Wang Yi podczas spotkania z sekretarzem stanu Mikiem Pompeo w 2018

W latach 2001-2004 piastował urząd wiceministra spraw zagranicznych, następnie w latach 2004-2007 był ambasadorem ChRL w Japonii.

Od 2007 członek Komitetu Centralnego KPCh, w latach 2008-2013 był szefem Komitetu ds. Tajwanu w Radzie Państwa[2]. W marcu 2013 został mianowany ministrem spraw zagranicznych w rządzie premiera Li Keqianga[4].

Minister spraw zagranicznych ChRL[edytuj | edytuj kod]

Bliski Wschód[edytuj | edytuj kod]

W grudniu 2013 odbył ważną wizytę na Bliskim Wschodzie, podczas której odwiedził Izrael i Palestynę. Rozmawiał z przywódcami obu państw o wadze porozumienia nuklearnego z Iranem oraz o tym, jak ważne są dalsze rozmowy pokojowe[5].

W listopadzie 2017 ogłosił trzy punkty mające poprawić sytuację Syrii (przeciwdziałanie terroryzmowi, negocjacje i rekonstrukcja)[6].

Daleki Wschód[edytuj | edytuj kod]

15 kwietnia 2018 złożył wizytę w Japonii, gdzie został przyjęty przez tamtejszego ministra spraw zagranicznych Tarō Kōno[7].

Afryka[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 2014, podczas szczytu chińsko-arabskiego w Pekinie, spotkał się z somalijskim ministrem spraw zagranicznych Abdirahmanem Duale Beylem, aby omówić dwustronną współpracę Chińskiej Republiki Ludowej i Somalii. Spotkanie dotyczyło handlu, bezpieczeństwa i odbudowy. Wśród omawianych kwestii znalazły się różne chińskie projekty rozwojowe, które są w trakcie realizacji w Somalii. Wang Yi pochwalił somalijski rząd za wysiłki na rzecz budowania pokoju. Potwierdził również historycznie bliskie więzi dyplomatyczne między oboma państwami, przypominając uznanie przez ChRL w 1960 niepodległości Republiki Somalii[8].

Ameryka Południowa[edytuj | edytuj kod]

W 2017 i 2018 udało mu się doprowadzić do uznania rządu ChRL przez Dominikanę, Panamę oraz Salwador (i jednoczesnego zerwania stosunków dyplomatycznych tych państw z Tajwanem)[9][10][11].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty i ma córkę[16]. Posiada własnego mikrobloga na platformie Sina Weibo[17].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ China’s foreign minister gains power in new post as state councillor, South China Morning Post, 19 marca 2018 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  2. ↑ a b c China Vitae : Biography of Wang Yi, www.chinavitae.com [dostęp 2020-10-19].
  3. ↑ Melinda Liu: Wang Yi. thedailybeast.com, 2013-03-25. [dostęp 2013-05-08]. (ang.).
  4. ↑ China People's Congress approves new cabinet, „BBC News”, 16 marca 2013 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  5. ↑ China FM: Iran deal ‘first step’ toward settling nuclear issue, www.timesofisrael.com [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  6. ↑ Wang Yi: Counter-terrorism, Dialogue and Reconstruction Are Three Key Points for Solving Syrian Issue at New Stage, www.china-embassy.org [dostęp 2020-10-19].
  7. ↑ China foreign minister Wang Yi visits Japan for talks on North Korea, regional issues, The Straits Times, 15 kwietnia 2018 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  8. ↑ Foreign affairs minister meets his Chinese counterpart, web.archive.org, 7 czerwca 2014 [dostęp 2020-10-19] [zarchiwizowane z adresu 2014-06-07].
  9. ↑ Austin Ramzy, Taiwan’s Diplomatic Isolation Increases as Dominican Republic Recognizes China (Published 2018), „The New York Times”, 1 maja 2018, ISSN 0362-4331 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  10. ↑ Jess Macy Yu, Taiwan angry as China snatches ally away, The Sydney Morning Herald, 1 maja 2018 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  11. ↑ Lily Kuo, Taiwan vows to stand up to China after El Salvador cuts ties, „The Guardian”, 21 sierpnia 2018, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  12. ↑ Президент А.Атамбаев вручил главе МИД Китая Ван И орден «Данакер», web.archive.org, 24 września 2016 [dostęp 2020-10-19] [zarchiwizowane z adresu 2016-09-24].
  13. ↑ Указ Президент КР от 17 сентября 2015 года УП № 183 "О награждении государственными наградами Кыргызской Республики", cbd.minjust.gov.kg [dostęp 2020-10-19].
  14. ↑ President confers `Hilal-e-Pakistan' award on Chinese FM, president.gov.pk [dostęp 2020-10-19] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-20].
  15. ↑ President confers ‘Hilal-e-Pakistan’ on Chinese FM, Samaa TV [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  16. ↑ 外交部12位部领导全部公布婚育状况 _国内 _光明网, politics.gmw.cn [dostęp 2020-10-19].
  17. ↑ People Are Super Thirsty Over This Diplomat And It's Kinda Weird, BuzzFeed News [dostęp 2020-10-19] (ang.).
Ministrowie spraw zagranicznych ChRL

National Emblem of the People's Republic of China.svg

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wang_Yi_(polityk)&oldid=68037638”