Wasilij Andrianow (generał)

Wasilij Andrianow
Васи́лий Андриа́нов
	generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia	13 sierpnia 1920 ; Iwanisowo, gubernia twerska
Data i miejsce śmierci	7 maja 1999 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1940–1981
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Wojskowe Siły Powietrzne
Stanowiska	zastępca szefa sztabu szefa sztabu 57 Armii Powietrznej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Wasilij Iwanowicz Andrianow (ros. Васи́лий Ива́нович Андриа́нов, ur. 13 sierpnia 1920 we wsi Iwanisowo w guberni twerskiej, zm. 7 maja 1999 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał major lotnictwa, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944 i 1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1939 ukończył technikum w Smoleńsku, od lipca 1940 służył w Armii Czerwonej, we wrześniu 1940 skończył szkołę młodszych specjalistów lotniczych Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, we wrześniu 1941 2 Moskiewską Wojskową Szkołę Mechaników Lotniczych, a w kwietniu 1943 Mołotowską Wojskową Szkołę Lotników. Od kwietnia do czerwca 1943 był lotnikiem 10 zapasowego pułku lotniczego w Uralskim Okręgu Wojskowym w Kamience, od czerwca 1943 do maja 1945 brał udział w wojnie z Niemcami kolejno jako lotnik, starszy lotnik, dowódca klucza i dowódca eskadry, w lipcu-czerwcu 1943 walczył na Froncie Woroneskim, od lipca do października 1943 Froncie Stepowym, od października 1943 do lipca 1944 2 Ukraińskim, a od lipca 1944 do maja 1945 1 Ukraińskim. Uczestniczył w bitwie pod Kurskiem, operacji biełgorodzko-charkowskiej, operacji połtawsko-krzemieńczuckiej, bitwie o Dniepr, operacji kirowohradzkiej, korsuń-szewczenkowskiej, humańsko-botoszańskiej, jassko-kiszyniowskiej, lwowsko-sandomierskiej, górnośląskiej, dolnośląskiej, berlińskiej i praskiej. Podczas wojny wykonał 180 lotów bojowych na samolocie Ił-2, strącił osobiście 2, a w grupie 3 samoloty wroga. Po wojnie dowodził eskadrą w Centralnej Grupie Wojsk, w 1950 ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną w Monino, 1950–1953 dowodził pułkiem lotniczym w Estonii, 1953–1955 był adiunktem katedry taktyki lotnictwa szturmowego Akademii Wojskowo-Powietrznej, a 1955–1956 inspektorem inspekcji lotnictwa szturmowego Głównej Inspekcji Ministerstwa Obrony ZSRR. Następnie był zastępcą dowódcy, a 1958–1959 I zastępcą dowódcy 172 Dywizji Bombowców w Północnej Grupie Wojsk w Polsce, w 1961 ukończył Wojskową Akademię Sztabu Generalnego i został szefem sztabu 289 Lotniczej Dywizji Bombowców w Łucku, 1963–1964 był zastępcą szefa sztabu 57 Armii Powietrznej we Lwowie. W latach 1964-1966 był szefem sztabu charkowskiej wyższej szkoły pilotów, 1966–1969 starszym wykładowcą w Akademii Wojskowej im. Frunzego, a 1969-1981 Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego, w grudniu 1981 przeszedł do rezerwy. Został pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

młodszy porucznik (17 kwietnia 1943)
porucznik (24 kwietnia 1944)
starszy porucznik (25 września 1944)
kapitan (4 kwietnia 1945)
major (6 maja 1949)
podpułkownik (9 stycznia 1952)
pułkownik (30 kwietnia 1957)
generał major lotnictwa (8 listopada 1971)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (dwukrotnie - 1 lipca 1944 i 27 czerwca 1945)
Order Lenina (1 lipca 1944)
Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie - 11 października 1943, 17 lipca 1944 i 25 kwietnia 1945)
Order Aleksandra Newskiego (22 lutego 1945)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie - 31 sierpnia 1943 i 11 marca 1985)
Order Czerwonej Gwiazdy (30 grudnia 1956)
Order Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR III klasy (30 kwietnia 1975)
Order Sławy III klasy (28 grudnia 1943)
Medal „Za zasługi bojowe” (15 listopada 1950)
Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina”

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=975 (ros.)