Welsh Corgi Pembroke
 Welsh Corgi Pembroke | |
| Inne nazwy |
Pembroke |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
25–30 cm |
| Masa |
12 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa I, Sekcja 1, Wzorzec 39 |
| AKC |
Herding |
| ANKC |
Group 5 – Working Dogs |
| CKC |
Group 7 – Herding Dogs |
| KC(UK) |
Pastoral |
| NZKC |
Working |
| UKC |
Grupa 6 – Herding Dog |
| Wzorce rasy | |
Welsh corgi pembroke – rasa psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ jamnikowaty[1]. Nie podlega próbom pracy[2].
Krótki rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Rasa wyhodowana w Walii. Jej pochodzenie jest kwestią sporną: najczęściej przyjmuje się, że przodkami psów tej rasy były vallhundy, sprowadzone do Walii w IX wieku przez wikingów. W myśl alternatywnej teorii welsh corgi pembroke miałby się wywodzić od psów flamandzkich tkaczy, przybyłych do Walii około X wieku. Pierwsze zapiski na temat psów, które można uznać za protoplastów rasy, znajdują się w Kodeksie Walijskim króla Howella Dha (920 r.). Słowo „corgi” w języku celtyckim oznacza krasnopsa. Bardzo podobną, nieco starszą rasą jest welsh corgi cardigan.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Psy te wykorzystywane są jako psy pasterskie i zaganiające bydło. Coraz częściej są to psy towarzyszące.
Temperament[edytuj | edytuj kod]
Welsh corgi pembroke jest przyjaźnie nastawiony wobec ludzi, kontaktowy, pogodny, pojętny, stanowczy i czujny. Choć osiąga niewielkie rozmiary i może mieszkać w małym mieszkaniu, jest aktywny i należy zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu na świeżym powietrzu. Pies rodzinny, bardzo wierny, skory do wspólnych zabaw oraz akceptujący dzieci w każdym wieku. Wobec niemowląt jest wyjątkowo delikatny, starsze dzieci i dorośli mogą jednak paść ofiarą typowego dla rasy nawyku podszczypywania łydek. Jest to dziedzictwo przeszłości: w ten sposób corgi pasące bydło dyscyplinowały stado. Choć podszczypywanie może być denerwujące i bolesne, nie należy go traktować jako sygnału alarmującego: corgi nie jest psem agresywnym[3]. Może jednak nie tolerować innych psów.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Średniej wielkości pies o krótkich nogach. W odróżnieniu od Cardigana uszy ma mniejsze i ruchliwe, także zaokrąglone.
- Szyja: muskularna, dobrze rozwinięta.
- Tułów: długi i mocny; klatka piersiowa szeroka i głęboka; linia grzbietu prosta.
- Ogon: osadzony na linii grzbietu, dużo krótszy niż u cardigana.
- Głowa: lisia w kształcie; między uszami czaszka jest dosyć szeroka i płaska; stop średnio zaznaczony; kufa zwęża się lekko ku końcowi; nos czarny.
- Oczy: brązowe, nigdy wyłupiaste.
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Rude, śniade, płowe lub czarne podpalane, jednolite lub z białymi znaczeniami na nogach, klatce piersiowej, szyi i głowie.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj | edytuj kod]
Najbardziej typowe dla rasy dolegliwości to wrodzony postępujący zanik siatkówki (PRA), problemy z dyskami międzykręgowymi i choroby spowodowane otyłością, na którą corgi jest podatny. Pielęgnacja szaty nie jest skomplikowana i najczęściej sprowadza się do regularnego szczotkowania.
Popularność[edytuj | edytuj kod]
W Polsce rasa coraz częściej spotykana.
Miłośniczką rasy była królowa brytyjska Elżbieta II, która pierwszego welsh corgi pembroke otrzymała w prezencie jeszcze jako dziecko[4]. Z czasem zaczęła utrzymywać liczną sforę, co przyczyniło się do zwiększenia popularności rasy.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 53.
- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 75.
- ↑ Welsh Corgi Pembroke – rasy psów – psy.pl [online], Wszystko, co warto wiedzieć o psach [dostęp 2019-04-16] (pol.).
- ↑ Alderton D., Wybierz psa dla siebie, s. 54.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Alderton, Wybierz psa dla siebie, Paweł Kozłowski (tłum.), Warszawa: Muza SA, 2011, ISBN 978-83-7495-982-7, OCLC 802562854.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Izabela Przeczek: Psy rasowe: pochodzenie, rasy, zachowania. Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2016. ISBN 978-83-8059-273-5.
- Bonnie Wilcox, Chris Walkowicz: Atlas ras psów świata. Warszawa: Muza SA, 1997. ISBN 83-7079-617-6.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Wzorzec rasy. zkwp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-01)].