Wenus (mitologia)
| bogini miłości | |
 Narodziny Wenus, fresk z Pompejów, I wiek | |
| Inne imiona |
Wenera |
|---|---|
| Występowanie | |
| Teren kultu | |
| Odpowiednik |
Afrodyta (grecki) |
Wenus (także Wenera, łac. Venus, gr. Ἀφροδίτη Aphrodítē ‘wdzięk’, ‘urok’) – w mitologii rzymskiej bogini miłości.
Utożsamiana od II wieku p.n.e. z grecką Afrodytą. Wcześniej Wenus była italską boginią wiosny, roślinności i ogrodów warzywnych. Głównymi atrybutami tej bogini były owoce i kwiaty. Towarzyszyły jej gołębie. W sztuce najczęściej była ukazywana naga lub do połowy obnażona, ale także jako piękna i młoda jadąca rydwanem zaprzężonym w gołębie.
Wenus była najbardziej czczona przez ród Juliuszów, zwłaszcza za czasów Juliusza Cezara, gdyż uważano, że bogini była antenatką Juliuszów. Ród ten mianowicie wywodził swe korzenie od Julusa, syna Eneasza, protoplasty Rzymian, który z kolei miał być synem Trojanina Anchizesa i Wenus.
Najstarsza świątynia Wenus znajdowała się na Kapitolu.
Motyw bogini Wenus w sztuce[edytuj | edytuj kod]
- Wenus z Milo (Afrodyta z Melos) – starożytny posąg bogini Wenus (Afrodyty)
- Wenus z Urbino – obraz Tycjana
- Wenus paleolityczna – figurki kobiece z okresu paleolitu
- Narodziny Wenus – obraz Sandra Botticellego
- Śpiąca Wenus – obraz Giorgionego, dokończony przez Tycjana
- Wenus i Adonis
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Gerd Scherm, Brigitte Tast Astarte und Venus. Eine foto-lyrische Annäherung (1996), ISBN 3-88842-603-0
