Weronika Tropaczyńska-Ogarkowa

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Weronika Tropaczyńska-Ogarkowa
Data i miejsce urodzenia

8 lub 9 stycznia 1908
Zamarstynów
(obecnie dzielnica Lwowa)

Data i miejsce śmierci

9 maja 1957
Warszawa

Narodowość

polska

Język

polski

Dziedzina sztuki

literatura

Epoka

współczesność

Ważne dzieła

Nasz żołnierski meldunek
Żołnierze Kościuszki
Leśne doły

Grób Weroniki Tropaczyńskiej-Ogarkowej[1] oraz jej córki na wojskowych Powązkach[a]

Weronika Tropaczyńska-Ogarkowa (ps. Krystka z Mogilicy, Wera, ur. 8[2] lub 9 stycznia[3] 1908 w Zamarstynowie, zm. 9 maja 1957 w Warszawie) – polska poetka, prozaiczka, publicystka, nauczycielka, autorka podręczników do historii.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Pochodziła z wielodzietnej rodziny. Po ukończeniu dwuletniej szkoły zawodowej oraz państwowych kursów pedagogicznych w 1927 r. została wiejską nauczycielką w Mogilicy[b] w powiecie baranowickim, gdzie rozpoczęła również działalność społeczną jako prezes lokalnego Ogniska Nauczycielskiego, organizatorka kursów dla analfabetów oraz założycielka gminnej biblioteki. Pełniła obowiązki instruktorki oświaty pozaszkolnej w Nowogródku w latach 1929–1930, a następnie pracowała w kuratorium oświaty w Lublinie. Debiutowała wierszami i opowiadaniami na łamach „Wici” oraz „Nowizny Wiciowej”. Za działalność w Związku Młodzieży Wiejskiej została zwolniona z pracy[3]. Następnie pracowała jako nauczycielka w Uniwersytecie Ludowym w Tywonii (przeniesionym później do Grzędy). W 1935 r. zdała egzamin dojrzałości i rozpoczęła studia historyczne na KUL. W 1938 r. przeniosła się do Warszawy, gdzie kontynuowała naukę i działalność społeczną oraz pracowała w Centrali Kół Gospodyń Wiejskich[3]. W okresie międzywojennym była także redaktorką „Płomyka”[4].

W okresie okupacji hitlerowskiej była czołową[5][6][7][8] działaczką konspiracyjnego Ludowego Związku Kobiet, a w 1942 r. została redaktorką naczelną centralnego pisma LZK „Żywią”. Jednocześnie współredagowała „Biedronkę”, podziemne pisemko dla dzieci wiejskich. Na kartach „Żywii” Weronika Tropaczyńska-Ogarkowa zamieściła w 1942 r. list otwarty do gen. Sikorskiego „Nasz żołnierski meldunek”, który odbił się echem w kraju i za granicą[9]. W 1943 r. w ramach konspiracyjnej Uczelni Kobiecej LZK, ukazały się drukiem w Warszawie trzy jej broszury pod wspólnym tytułem „Życie społeczne kobiet wiejskich”. Wchodziła w skład centralnego kierownictwa Ludowego Związku Kobiet i Zielonego Krzyża, a także udzielała pomocy Żydom[2]. W mieszkaniu Weroniki Tropaczyńskiej-Ogarkowej na Sadybie w Warszawie haftowany był sztandar Batalionów Chłopskich[3], a ona sama była autorką wielu pieśni BCh[2][10].

Po wojnie działała w Ludowym Związku Kobiet, a po jego rozwiązaniu przeszła do Wydziału Kobiecego PSL. Od 1947 r. jako redaktor społeczny Polskiego Radia przygotowywała audycje dla wsi. Opublikowała kilka książek adresowanych głównie dla dzieci oraz młodzieży[3].

W latach 1945–48 należała do PSL, a w 1957 roku do PZPR[2].

Mężem Weroniki Tropaczyńskiej-Ogarkowej był kpt. Franciszek Ogarek[c], jeniec obozu w Ostaszkowie, zamordowany w Twerze w 1940 r.[10], a jedyną córką koreanistka(inne języki) Halina Ogarek-Czoj (1931–2004)[10][4]. Pochowana na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A30-4-13)[1].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Na płycie nagrobnej widoczne jedynie informacje o córce, Halinie Ogarek-Czoj.
  2. ↑ W okresie II RP w gminie Dobromyśl w woj. nowogródzkim, obecnie w sielsowiecie Wólka w rejonie iwacewickim, w obwodzie brzeskim.
  3. ↑ Kapitan Franciszek Michał Ogarek (17.09.1895–1940), w 1939 r. kwatermistrz 2 Dywizjonu Żandarmerii, pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie. [dostęp 2020-01-15].
  2. ↑ a b c d Tropaczyńska-Ogarkowa Weronika, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2020-01-09].
  3. ↑ a b c d e f Tropaczyńska-Ogarkowa, Weronika. bibliotekapiosenki.pl, 2009-02-1703. [dostęp 2020-01-09].
  4. ↑ a b Bogusław Zakrzewski. Halina Ogarek-Czoj (1931–2004) – koreanistka, tłumaczka, pedagog. „Azja-Pacyfik”. T. 10, s. 239, 2007. Toruń: Towarzystwo Azji i Pacyfiku. ISSN 1643-692X. [dostęp 2020-01-11]. 
  5. ↑ Sylwester Śmiech: Ludowy Związek Kobiet — Niezłomne Bohaterki Ruchu Ludowego!. www.salon24.pl, 2019-07-21. [dostęp 2020-01-09].
  6. ↑ Ludowy Związek Kobiet na linii frontu. www.salon24.pl, 2017-02-08. [dostęp 2020-01-09].
  7. ↑ I poszły by żywić i bronić. [w:] Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego [on-line]. mhprl.pl. [dostęp 2020-01-09].
  8. ↑ Ludowy Związek Kobiet na linii frontu. www.tarnogora.info.pl. [dostęp 2020-01-09].
  9. ↑ Barbara Matusowa „Kwiatkowska”: Na partyzancki poszły bój ... 1939-1945. Warszawa: LSW, 1970, s. 284.
  10. ↑ a b c Anna Diniejko. Wspomnienia o doktor Halinie Ogarek-Czoj (1931–2004). „Azja-Pacyfik”. T. 16, s. 231, 2013. Toruń: Towarzystwo Azji i Pacyfiku. ISSN 1643-692X. [dostęp 2020-01-11]. 
  11. ↑ a b c Tropaczyńska-Ogarkowa – katalog zbiorów polskich bibliotek naukowych. [w:] NUKAT – centralny katalog zbiorów polskich bibliotek naukowych [on-line]. NUKAT. [dostęp 2020-01-09].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Weronika_Tropaczyńska-Ogarkowa&oldid=71209984”