Więcierz
Więcierz (wereżka) – pułapka na ryby w kształcie cylindra około dwumetrowej długości, zrobiona z obręczy drewnianych na których rozpięta jest wiklina lub tkanina sieciowa, czasami z przegrodą w środku[1].
Podobny do żaka, lecz prostszy, bez skrzydeł pułapkowych.
Więcierza używa się w jeziorach lub wolno płynących rzekach[2], najczęściej do połowów węgorzy, łososi, certy, szczupaków i leszczy, także zimą do łowienia pod lodem łososi i certy[3].
Czasami po przegrodzeniu rzeki poprzecznymi jazami więcierze wstawiano w "oknach", czyli otworach jazowych[4].
Obecnie stosowany i wytwarzany bardzo rzadko, używany bywa przez kłusowników[5][6][7].
Więcierz w literaturze[edytuj | edytuj kod]
- w tytule tomiku poezji "Więcierz w głębinie" Kazimiery Alberti
- w bajce "Czapla, ryby i rak" Ignacego Krasickiego[8]
- w wierszu "Chore myśli" Krzysztofa Kamila Baczyńskiego[9]
- w wierszu "Nokturn erotyczny" Jacka Kaczmarskiego
- w pierwszej części cyklu wiedźmińskiego "Ostatnie życzenie" Andrzeja Sapkowskiego
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Elżbieta Kaczmarek "Rybołówstwo"
- ↑ Więcierz na stronie Przemysł rybny - Słownik rybacki. [dostęp 2009-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-19)].
- ↑ Elżbieta Kaczmarek - Rybołówstwo
- ↑ Zygmunt Gloger, Encyklopedia Staropolska, hasło "Jaz"
- ↑ Komunikat i zdjęcie zabezpieczonego więcierza w Kole PZW 110
- ↑ Więcierz kłusowniczy na zdjęciu
- ↑ Więcierz kłusowniczy na zdjęciu
- ↑ Wysłuchałam, jak rybacy/Rozmawiali: wiele pracy/Łowić wędką lub więcierzem,/Spuśćmy staw, wszystkie zabierzem
- ↑ Są takie zjawy dalekie i znane,/które wracają w jaźni odrodzone,/które wracają (i wierzę w nie święcie),/ w zmierzchu srebrzysty uwikłane więcierz