Widłogon białoczuby
| Enicurus leschenaulti[1] | |||
| (Vieillot, 1818) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
widłogon białoczuby | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
Widłogon białoczuby (Enicurus leschenaulti) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae). Występuje w południowo-wschodniej Azji.
Podgatunki i zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Obecnie wyróżnia się 5[5] lub 6 podgatunków[2]:
- E. l. indicus Hartert, 1910 – północno-wschodnie Indie i Birma do południowych Chin, Indochin i Tajlandii
- E. l. sinensis Gould, 1866 – centralne i wschodnie Chiny, wyspa Hajnan
- widłogon indochiński[6] (E. l. frontalis) Blyth, 1847 – centralny i południowy Półwysep Malajski, Sumatra i nizinne części Borneo
- E. l. chaseni Meyer de Schauensee, 1940 – Wyspy Batu
- widłogon białoczuby[6] (E. l. leschenaulti) (Vieillot, 1818) – Jawa i Bali
- widłogon długosterny[6] (E. l. borneensis) Sharpe, 1889 – wyżyny Borneo. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) klasyfikuje go jako osobny gatunek[5].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała wynosi 25–28 cm, masa ciała 27–38 g[2]. Wierzch ciała, gardło i pierś czarne, ogon w czarno-białe pasy. Czoło i brzuch białe. Nogi różowe, dziób czarny.
Zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Żywi się owadami, żeruje wzdłuż rzek i strumieni. Gniazdo mieści się w dziupli lub szczelinie skalnej. Budulec stanowią mech i liście. Wysiadują oba ptaki z pary. W pierwszym zarejestrowanym na Sumatrze lęgu w gnieździe były 2 różowobiałe jaja o ciemnym plamkowaniu[7].
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN uznaje widłogona białoczubego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji nie została oszacowana, choć ptak ten opisywany jest jako zazwyczaj pospolity, jest jednak rzadki na Sumatrze i w części Borneo. Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Enicurus leschenaulti, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Collar, N.: White-crowned Forktail (Enicurus leschenaulti). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2016. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)].
- ↑ H.J. Elwes. A Revision of the Genus Henicurus. „The Ibis”. II, s. 258–259, 1872. (ang.).
- ↑ a b Enicurus leschenaulti, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Chats, Old World flycatchers. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-02-05]. (ang.).
- ↑ a b c Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Saxicolinae Vigors, 1825 - kląskawki (wersja: 2019-10-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-02-05].
- ↑ Muhammad Iqbal. First Breeding record of White-crowned Forktail Enicurus leschenaulti in Sumatra. „Kukila”. 15, 2011.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, BirdLife International (mapy wyst.), Phil Benstead i inni: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 444. ISBN 978-83-01-15733-3.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).