Wielkie Niemcy
 |
Ten artykuł od 2010-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Wielkie Niemcy (niem. Großdeutschland albo Großdeutsches Reich, Rzesza Wielkoniemiecka) – pojęcie, które funkcjonowało w idei niemieckiego imperializmu od XIX wieku.
XIX wiek[edytuj | edytuj kod]
W XIX wieku pojęcie stosowano na koncepcję zjednoczenia Niemiec, mającego składać się z krajów Związku Niemieckiego oraz Austrii wraz z jej pozazwiązkowymi posiadłościami. Jej przeciwieństwem była idea „Małych Niemiec”, forsowana głównie przez Prusy. Przyczyną różnych koncepcji było istnienie dużych grup ludności nie-niemieckiej w Austrii oraz konieczność liczenia się z panowaniem dynastii Habsburgów.
XX wiek[edytuj | edytuj kod]
Adolf Hitler w lecie roku 1932 sformułował ideę nowych Wielkich Niemiec. Miały one składać się z federacji środkowoeuropejskiej. Niemcy miały przyłączyć do siebie Czechy, Morawy, zachodnią Polskę oraz Austrię. Państwa ościenne zaś miały być krajami satelickimi, pozbawionymi własnej polityki ekonomicznej i możliwości suwerennego działania, istniejącymi w:
- Związku Wschodnim (Ostbund: Generalne Gubernatorstwo, rejon Wołgi, kraje bałtyckie, Ukraina, Bałkany, Gruzja),
- Związku Północnym (Nordbund: Szwecja, Norwegia, Dania),
- Związku Zachodnim (Westbund: Francja, Flandria, Luksemburg, Holandia). [potrzebny przypis]
W czasie wojny w propagandzie III Rzeszy określano tak teren obejmujący przedwojenne Niemcy, Austrię, Kraj Sudetów, Protektorat Czech i Moraw, Luksemburg oraz tereny Polski, Jugosławii, Belgii i Francji włączone w czasie II wojny światowej w granice Rzeszy Niemieckiej. Po agresji hitlerowskiej na ZSRR do Wielkich Niemiec włączono też okolice Białegostoku i Grodna.
Do Wielkich Niemiec należały również tereny Generalnego Gubernatorstwa, po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej GG powiększono o tereny Galicji Wschodniej.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
| |||||||||||||||||||
