Wielkokalibrowy karabin maszynowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wielkokalibrowy karabin maszynowy Browning M2

Wielkokalibrowy karabin maszynowy (skr. wkm)[a]karabin maszynowy zasilany amunicją wielkokalibrową (kaliber w przedziale 12–20 mm)[1].

Najpowszechniejszym kalibrem wkm jest 12,7 mm (0.50 cala), spotykane są też 13,2 mm, 14,5 mm, 15 mm, 20 mm. Obecnie ten ostatni kaliber zalicza się do działek.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Początek wielkokalibrowym karabinom maszynowym dały francuskie próby skonstruowania w okresie I wojny światowej broni zdolnej zwalczać nieprzyjacielskie sterowce. W tym celu zaadaptowano nabój od karabinu Grass Mle 1874 kal. 11 mm. Pierwszymi wukaemami były przystosowane do tego naboju karabiny maszynowe typu Hotchkiss Mle 14 i Vickers wz. 09[1]. Wukaemy rozwinęły się następnie jako broń pokładowa samolotów i pojazdów oraz broń przeciwlotnicza[1].

Najpopularniejsze konstrukcje wielkokalibrowych karabinów maszynowych to Browning M2 i M2HB (USA) zwany „pięćdziesiątką” oraz DSzK (ZSRR) – oba kalibru 12,7 mm, używane w trakcie II wojny światowej[1] i obecnie. Różne odmiany M2HB są używane nadal, DSzKM jest nadal użytkowany, lecz ma następcę wkm NSW.

Najmocniejszym popularnym karabinem jest radzieckiego pochodzenia Krupnokalibiernyj Puliemjot Władimirowa.

Dane techniczno–taktyczne wielkokalibrowych karabinów maszynowych[edytuj | edytuj kod]

Wzór (państwo) Kaliber [mm] Długość broni [mm] Długość lufy [mm] Masa broni [kg] Masa lufy [kg] Masa podstawy [kg] Prędkość pocz. poc. [m/s] Zasilanie, liczba pocisków Chłodzenie
Besa
(Wielka Brytania)
15,0 2060 47,0 taśma, 25, 40 powietrzne
Breda (Włochy) 14,0 2000 1260 35,0 65 1000 taśma, 30 powietrzne
Breda-SAFAT (Włochy) 12,7 1800 1200 20,0 90,0 900 magazynek, 30 powietrzne
Browning wz. 24 (USA) 12,7 1450 914 29,9 9,0 37,2 903 taśma, 100, 200 wodne
DSzK (ZSRR) 12,7 1626 1000 33,4 102,0 taśma, 50 powietrzne
Farquhar (Wielka Brytania) 12,7 1550 889 17,1 850 magazynek powietrzne
FK wz. 38A (Polska) 20,0 2015 1350 57,0 21,2 870 magazynek, 5, 10, 15, powietrzne
FK wz. 38C (Polska) 20,0 2180 1500 53,0 20,5 15,4 taśma, 200; magazynek, 5, 10,bęben 100 powietrzne
FK wz. 38D (Polska) 20,0 1897 1350 38,5 17,5 870 bęben, 100 powietrzne
Hotchkiss wz. 30 (Francja) 13,2 1490 1000 32,0 60,0 800 taśma, 15 powietrzne
Madsen (Dania) 20,0 1800 1200 25,0 90,1 850 magazynek, 25 powietrzne
Oerlikon S (Szwajcaria) 20,0 2100 1200 65,0 10,0 830 magazynek, 15 powietrzne
Solothurn (Szwajcaria) 20,0 1750 900 44,0 10 730 magazynek, 5 powietrzne
Vickers 12,7 Mk III[2]
(Wielka Brytania)
12,7 890 794 24,5 768 taśma, 100, 200 wodne

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. W II Rzeczypospolitej obowiązywała nazwa najcięższy karabin maszynowy (nkm). Po wojnie pod wpływem języka rosyjskiego wprowadzono obecną nazwę

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Andrzej Ciepliński; Ryszard Woźniak Encyklopedia współczesnej broni palnej s. 241.
  2. British 0.50"/62 (12.7 mm) Mark III. [w:] Naval Weapons [on-line]. 2010-01-27. [dostęp 2011-01-14]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.