Przejdź do zawartości

Wielkolot rdzawy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wielkolot rdzawy
Petaurista petaurista[1]
(Pallas, 1766)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

wiewiórkokształtne

Rodzina

wiewiórkowate

Podrodzina

wiewiórki

Plemię

polatuchy

Rodzaj

wielkolot

Gatunek

wielkolot rdzawy

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Wielkolot rdzawy[3], dawniej także: taguan[4] (Petaurista petaurista) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych[5].

Jego średnia długość ciała waha się w przedziale 40–58 cm, a długość ogona 43–63 cm. Dzięki dużemu fałdowi skórnemu, łączącymi boki ciała oraz przednie i tylne kończyny, ten gatunek wprawdzie nie może latać, ale wykonuje loty ślizgowe dochodzące do 450 m długości. Nie musi więc za każdym razem schodzić na ziemię, jeśli chce się przenieść z drzewa na drzewo. W ciągu dnia kryje się w dziupli, którą opuszcza o zmierzchu, udając się na poszukiwanie orzechów i innych owoców. Taguany żyją pojedynczo, parami lub w grupach rodzinnych. Tubylcy polują na te duże gryzonie ze względu na ich smaczne mięso.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Występuje w gęstych lasach Azji, od Kaszmiru do południowych Chin, a także na Sri Lance, Jawie i Borneo.

U osobników należących do podgatunku występującego na Tajwanie (Petaurista petaurista grandis) wykryto zarodziec Plasmodium watteni, którego rozmnażanie się i przenoszenie nadal nie jest wiadome[6]

Rozmnażanie

[edytuj | edytuj kod]

Samce są aktywne rozrodczo w okresach od marca do czerwca i od października do listopada, natomiast większość samic od maja do lipca i od listopada do stycznia. Latające wiewiórki z rodzaju wielkolot mają dwa sezony rozrodcze w roku – zimowy i letni. Ich dokładne przedziały czasowe różnią się między gatunkami. Sezon rozrodczy wielkolota rdzawego zamyka się w okresach od czerwca do sierpnia i od grudnia do lutego[7]. Samica prawdopodobnie wydaje na świat 2 lub 3 mioty po 1 lub 3 młode w każdym z nich. Nigdy nie zaobserwowano młodych siedzących na grzbiecie matki, więc przypuszcza się, że przed udaniem się na poszukiwanie pokarmu pozostawia je w bezpiecznym miejscu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Petaurista petaurista, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Petaurista petaurista, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. Zygmunt Kraczkiewicz: Ssaki. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne, Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.
  5. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Petaurista petaurista. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 4 maja 2012]
  6. J. H. Cross, J. C. Lien. Plasmodium (Vinckeia) watteni sp. n. from the Formosan Giant Flying Squirrel, Petaurista petaurista grandis. „Journal of Parasitology”. 54 (6), s. 1171-1174, 1968. (ang.). 
  7. P. Lee, Y. Lin, D. R. Progulske. Reproductive Biology of the Red-Giant Flying Squirrel, Petaurista petaurista, in Taiwan. „Journal of Mammalogy”. 74 (4), s. 982-989, 1993. (ang.).