Wierzba ostrolistna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wierzba ostrolistna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

malpigiowce

Rodzina

wierzbowate

Rodzaj

wierzba

Gatunek

wierzba ostrolistna

Nazwa systematyczna
Salix acutifolia Willd.
Sp. pl. 4(2):668. 1806[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Wierzba ostrolistna, wierzba kaspijska (Salix acutifolia) – gatunek krzewu należący do rodziny wierzbowatych. Rośnie dziko w Europie wschodniej (na wschód od Finlandii, Litwy, Białorusi i Ukrainy), w zachodniej Syberii i w Azji środkowej (Kazachstan, Kirgistan i Tadżykistan)[3]. W Polsce jest zadomowionym antropofitem[5].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Kwiatostany
Pokrój
Krzew do 4 m wysokości. Pędy ciemnofioletowe z białym nalotem[6]. Korzenie osiągają do 15 m głębokości[7].
Liście
Lancetowate, piłkowane, wąskie, długo zaostrzone o długości ok. 12 cm. Tylko w młodości są owłosione, później nagie. Na górnej stronie są ciemnozielone i połyskujące, na dolnej sinawe. Przylistki dość wcześnie odpadające[8].
Kwiaty
Roślina dwupienna. Kwiatostany męskie i żeńskie, zwane kotkami, o długości 4–5 cm[6]. Słupki nagie z krótką szyjką, o niepodzielonych znamionach. Mają gruczoły miodnikowe o długości mniej więcej tej samej co szypułka słupka[8].

Udział w kulturze[edytuj | edytuj kod]

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-03-31] (ang.).
  3. a b Taxon: Salix acutifolia. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. United States Department of Agriculture. [dostęp 2013-03-31]. (ang.).
  4. Salix acutifolia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Vascular plants of Poland – a checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. IB PAN, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  6. a b Włodzimierz Seneta: Dendrologia. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1991, s. 145. ISBN 83-01-07011-0.
  7. a b Stefan Szczukowski (red.): Wieloletnie rośliny energetyczne. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2011, s. 13. ISBN 978-83-7763-182-9.
  8. a b Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  9. a b Zofia Włodarczyk: Rośliny biblijne. Leksykon. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2011. ISBN 978-83-89648-98-3.
  10. Rahmonov, Ojmahmadtestas, Szczypek, Tadeusz, Wach, Jerzy. The Blendow desert (pustynia Blędowska) a unique phenomenon of the Polish landscape. „Annales Geographicae”. 39 (1), s. 34-42, 2006. (ang.). 
  11. Selected mechanical properties of one-year old twigs of Salix acutifolia. „427 Annals of Warsaw University of Life Sciences – SGGW”. 72, s. 427-432, 2010. (ang.). 
  12. Daniel Lemke: Nadmorskie wydmy z zaroślami wierzby piaskowej. [w:] Przewodniki metodyczne dla siedlisk przyrodniczych [on-line]. GIOŚ. [dostęp 2013-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)]. (pol.).
  13. Małgorzata Braun: Nadmorskie wydmy szare. [w:] Przewodniki metodyczne dla siedlisk przyrodniczych [on-line]. GIOŚ. [dostęp 2013-04-03]. (pol.).