Przejdź do zawartości

Wiewiórnik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiewiórnik
Dremomys
Heude, 1898[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – wiewiórnik górski (D. everetti)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

wiewiórkokształtne

Rodzina

wiewiórkowate

Podrodzina

wiewiórczaki

Plemię

Callosciurini

Rodzaj

wiewiórnik

Typ nomenklatoryczny

Sciurus pernyi Milne-Edwards, 1867

Synonimy
Gatunki

7 gatunków (w tym 1 wymarły) – zobacz opis w tekście

Wiewiórnik[3] (Dremomys) – rodzaj ssaków z podrodziny wiewiórczaków (Callosciurinae) w obrębie rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae).

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w południowej i południowo-wschodniej Azji[4][5][6].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 165–228 mm, długość ogona 130–220 mm; masa ciała 150–335 g[5][7].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj zdefiniował w 1898 roku francuski zoolog Pierre Marie Heude na łamach Mémoires concernant l’histoire naturelle de l’empire chinois[1]. Heude wymienił kilka gatunków – Sciurus pernyi Milne-Edwards, 1867, Dremomys collaris Heude, 1898 (= Sciurus davidianus Milne-Edwards, 1867), Dremomys latro Heude, 1898 (= Sciurus davidianus Milne-Edwards, 1867) i Dremomys saltitans Heude, 1898 (= Sciurus davidianus Milne-Edwards, 1867) – z których typem nomenklatorycznym jest wiewiórnik długonosy (D. pernyi).

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
  • Dremomys: gr. δρομας dromas ‘bieganie’, od τρεχω trekhō ‘biegać’; μυς mus, μυός muos ‘mysz’[8].
  • Zetis: gr. ζητα zēta ‘litera z’[2]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Sciurus rufigenis Blanford, 1878.

Podział systematyczny

[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[9][4][3]:

Opisano również gatunek wymarły z miocenu Azji[10]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b P.M. Heude. Études odontologiques. Troisième partie. Rongeurs: Spermophilus.—Sciurus. „Mémoires concernant l’histoire naturelle de l’empire chinois”. 4 (2), s. 54, 1898. (fr.). 
  2. a b O. Thomas. On the generic position of the groups of Squirrels typified by "Seiurus" berdmorei und pernyi respectively, with descriptions of some new Oriental species. „The journal of the Bombay Natural History Society”. 18, s. 244, 1908. (ang.). 
  3. a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 201. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  4. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 586. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  5. a b J. Koprowski, E. Goldstein, K. Bennett & C. Pereira: Family Sciuridae (Tree, Flying and Ground Squirrels, Chipmunks, Prairie Dogs and Marmots). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 722–723. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.).
  6. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Dremomys. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-02-10].
  7. Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 377. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  8. T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 244, 1904. (ang.). 
  9. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-19]. (ang.).
  10. 邱铸鼎 / Z.-d. Qiu. 云南禄丰古猿地点的松鼠类化石 / Sciurids from the Late Miocene Lufeng hominoid locality, Yunnan. „古脊椎动物学报 / Vertebrata PalAsiatica”. 40 (3), s. 181, 2002. (chiń. • ang.).