Wikipedia:Artykuły na Medal/zajawki/Syrena morska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zajawka artykułu Syrena morska


[[Plik:Em - Hydrodamalis gigas model.jpg|left|100px]]
'''[[Syrena morska]]''' – [[wymieranie|wymarły]] gatunek [[ssaki|ssaka]] z rodziny [[diugoniowate|diugoniowatych]], odkrytego przez Europejczyków w 1741 roku. W tym czasie spotykano je tylko wokół [[Wyspy Komandorskie|Wysp Komandorskich]] na [[Morze Beringa|Morzu Beringa]] między [[Alaska|Alaską]] a [[Rosja|Rosją]]. W [[plejstocen]]ie miała większy zasięg geograficzny. Osobniki dorosłe z XVIII wieku ważyły od 8 do 20 ton, osiągając długość do 9 m. Syrena morska zalicza się do rzędu [[brzegowce|brzegowców]] i [[rodzina (biologia)|rodziny]] diugoniowatych. Jej najbliższym współczesnym krewnym i jedynym przetrwałym przedstawicielem diugoniowatych jest trzymetrowy [[diugoń przybrzeżny]]. Syrena morska cechowała się grubszą od innych przedstawicieli swego rzędu podskórną warstwą tłuszczu, co stanowi [[adaptacja (biologia)|adaptację]] do chłodnych wód jej środowiska. Jej ogon rozdwajał się na końcu, jak u [[walenie|waleni]]. Nie miała zębów, górną wargę zdobiła biała szczecina, usta zaś dwie [[keratyny|keratynowe]] płyty, służące żuciu. Prowadziła monogamiczny i społeczny tryb życia, tworząc małe grupy rodzinne, w których dorastały młode, podobnie jak u współczesnych brzegowców. ''[[Syrena morska|Czytaj więcej …]]''
Syrena morskawymarły gatunek ssaka z rodziny diugoniowatych, odkrytego przez Europejczyków w 1741 roku. W tym czasie spotykano je tylko wokół Wysp Komandorskich na Morzu Beringa między Alaską a Rosją. W plejstocenie miała większy zasięg geograficzny. Osobniki dorosłe z XVIII wieku ważyły od 8 do 20 ton, osiągając długość do 9 m. Syrena morska zalicza się do rzędu brzegowców i rodziny diugoniowatych. Jej najbliższym współczesnym krewnym i jedynym przetrwałym przedstawicielem diugoniowatych jest trzymetrowy diugoń przybrzeżny. Syrena morska cechowała się grubszą od innych przedstawicieli swego rzędu podskórną warstwą tłuszczu, co stanowi adaptację do chłodnych wód jej środowiska. Jej ogon rozdwajał się na końcu, jak u waleni. Nie miała zębów, górną wargę zdobiła biała szczecina, usta zaś dwie keratynowe płyty, służące żuciu. Prowadziła monogamiczny i społeczny tryb życia, tworząc małe grupy rodzinne, w których dorastały młode, podobnie jak u współczesnych brzegowców. Czytaj więcej …

Poniżej w porządku chronologicznym widoczne są ekspozycje tej zajawki. Prosimy nie poprawiać ich z wyjątkiem aktualizacji linków po przenosinach artykułów.

2017-12-07[edytuj | edytuj kod]

Syrena morskawymarły gatunek ssaka z rodziny diugoniowatych, odkrytego przez Europejczyków w 1741 roku. W tym czasie spotykano je tylko wokół Wysp Komandorskich na Morzu Beringa między Alaską a Rosją. W plejstocenie miała większy zasięg geograficzny. Osobniki dorosłe z XVIII wieku ważyły od 8 do 20 ton, osiągając długość do 9 m. Syrena morska zalicza się do rzędu brzegowców i rodziny diugoniowatych. Jej najbliższym współczesnym krewnym i jedynym przetrwałym przedstawicielem diugoniowatych jest trzymetrowy diugoń przybrzeżny. Syrena morska cechowała się grubszą od innych przedstawicieli swego rzędu podskórną warstwą tłuszczu, co stanowi adaptację do chłodnych wód jej środowiska. Jej ogon rozdwajał się na końcu, jak u waleni. Nie miała zębów, górną wargę zdobiła biała szczecina, usta zaś dwie keratynowe płyty, służące żuciu. Prowadziła monogamiczny i społeczny tryb życia, tworząc małe grupy rodzinne, w których dorastały młode, podobnie jak u współczesnych brzegowców. Czytaj więcej…

2017-12-14[edytuj | edytuj kod]

Syrena morskawymarły gatunek ssaka z rodziny diugoniowatych, odkrytego przez Europejczyków w 1741 roku. W tym czasie spotykano je tylko wokół Wysp Komandorskich na Morzu Beringa między Alaską a Rosją. W plejstocenie miała większy zasięg geograficzny. Osobniki dorosłe z XVIII wieku ważyły od 8 do 20 ton, osiągając długość do 9 m. Syrena morska zalicza się do rzędu brzegowców i rodziny diugoniowatych. Jej najbliższym współczesnym krewnym i jedynym przetrwałym przedstawicielem diugoniowatych jest trzymetrowy diugoń przybrzeżny. Syrena morska cechowała się grubszą od innych przedstawicieli swego rzędu podskórną warstwą tłuszczu, co stanowi adaptację do chłodnych wód jej środowiska. Jej ogon rozdwajał się na końcu, jak u waleni. Nie miała zębów, górną wargę zdobiła biała szczecina, usta zaś dwie keratynowe płyty, służące żuciu. Prowadziła monogamiczny i społeczny tryb życia, tworząc małe grupy rodzinne, w których dorastały młode, podobnie jak u współczesnych brzegowców. Czytaj więcej…

2017-12-21[edytuj | edytuj kod]

Syrena morskawymarły gatunek ssaka z rodziny diugoniowatych, odkrytego przez Europejczyków w 1741 roku. W tym czasie spotykano je tylko wokół Wysp Komandorskich na Morzu Beringa między Alaską a Rosją. W plejstocenie miała większy zasięg geograficzny. Osobniki dorosłe z XVIII wieku ważyły od 8 do 20 ton, osiągając długość do 9 m. Syrena morska zalicza się do rzędu brzegowców i rodziny diugoniowatych. Jej najbliższym współczesnym krewnym i jedynym przetrwałym przedstawicielem diugoniowatych jest trzymetrowy diugoń przybrzeżny. Syrena morska cechowała się grubszą od innych przedstawicieli swego rzędu podskórną warstwą tłuszczu, co stanowi adaptację do chłodnych wód jej środowiska. Jej ogon rozdwajał się na końcu, jak u waleni. Nie miała zębów, górną wargę zdobiła biała szczecina, usta zaś dwie keratynowe płyty, służące żuciu. Prowadziła monogamiczny i społeczny tryb życia, tworząc małe grupy rodzinne, w których dorastały młode, podobnie jak u współczesnych brzegowców. Czytaj więcej…

2017-12-28[edytuj | edytuj kod]

Syrena morskawymarły gatunek ssaka z rodziny diugoniowatych, odkrytego przez Europejczyków w 1741 roku. W tym czasie spotykano je tylko wokół Wysp Komandorskich na Morzu Beringa między Alaską a Rosją. W plejstocenie miała większy zasięg geograficzny. Osobniki dorosłe z XVIII wieku ważyły od 8 do 20 ton, osiągając długość do 9 m. Syrena morska zalicza się do rzędu brzegowców i rodziny diugoniowatych. Jej najbliższym współczesnym krewnym i jedynym przetrwałym przedstawicielem diugoniowatych jest trzymetrowy diugoń przybrzeżny. Syrena morska cechowała się grubszą od innych przedstawicieli swego rzędu podskórną warstwą tłuszczu, co stanowi adaptację do chłodnych wód jej środowiska. Jej ogon rozdwajał się na końcu, jak u waleni. Nie miała zębów, górną wargę zdobiła biała szczecina, usta zaś dwie keratynowe płyty, służące żuciu. Prowadziła monogamiczny i społeczny tryb życia, tworząc małe grupy rodzinne, w których dorastały młode, podobnie jak u współczesnych brzegowców. Czytaj więcej…

2018-01-04[edytuj | edytuj kod]

Syrena morskawymarły gatunek ssaka z rodziny diugoniowatych, odkrytego przez Europejczyków w 1741 roku. W tym czasie spotykano je tylko wokół Wysp Komandorskich na Morzu Beringa między Alaską a Rosją. W plejstocenie miała większy zasięg geograficzny. Osobniki dorosłe z XVIII wieku ważyły od 8 do 20 ton, osiągając długość do 9 m. Syrena morska zalicza się do rzędu brzegowców i rodziny diugoniowatych. Jej najbliższym współczesnym krewnym i jedynym przetrwałym przedstawicielem diugoniowatych jest trzymetrowy diugoń przybrzeżny. Syrena morska cechowała się grubszą od innych przedstawicieli swego rzędu podskórną warstwą tłuszczu, co stanowi adaptację do chłodnych wód jej środowiska. Jej ogon rozdwajał się na końcu, jak u waleni. Nie miała zębów, górną wargę zdobiła biała szczecina, usta zaś dwie keratynowe płyty, służące żuciu. Prowadziła monogamiczny i społeczny tryb życia, tworząc małe grupy rodzinne, w których dorastały młode, podobnie jak u współczesnych brzegowców. Czytaj więcej…