Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/Miłość i gołębie
|
Ten artykuł jest obecnie tłumaczony z języka rosyjskiego. Podstawę stanowi Любовь и голуби. Zobacz obecny kształt artykułu. |
Miłość i gołębie[edytuj | edytuj kod]
„Miłośc i gołębie” – sowiecka liryczna komedia nakręcona w 1984 roku przy współpracy z wytwórnią filmową „Mosfilm” przez Władimira Meńszowa. Film powstał na podstawie sztuki teatralnej o tym samym tytule, napisanej przez aktora Władimira Gurkina w 1981 roku. Gurkin jest także autorem scenariuszu do filmu.
Fabuła[edytuj | edytuj kod]
Wasyl Kuzjakin, pracownik przedsiębiorstwa przemysłu leśnego, pasjonujący się hodowlą gołębi, mieszka z żoną Nadieżdą i trójką dzieci: Ludmiłą, która wróciła z miasta po rozstaniu z mężem, wesołym Leonidem - miłośnikiem techniki, i Olą – ulubienicą ojca. Według Nadieżdy, jej mąż to hultaj i szelma. W sąsiedztwie mieszkają baba Szura i dziad Mitja, gdzie także bez przerwy pojawiają się konflikty. Dziad nie stroni od alkoholu, chociaż żona próbuje trzymać go w ryzach. Mitja wykorzystuje każdą możliwą okazję, żeby w potajemnie się napić ( na przykład wpada na pomysł, żeby zorganizować jej stypę, chociaż nie umarła).
Pewnego razu Wasyl dostaje urazu podczas pracy, a później w ramach rekompensaty za uszczerbek na zdrowiu zostaje skierowany nad morze. W kurorcie bohater wdaje się w romans z egzaltowaną damą Raisą Zacharową, która oczarowuje go swoimi niesamowitymi opowieściami i zainteresowaniami. W rezultacie Wasyl wraca z kurortu do nowej ukochanej, do czego wraz z Raisą przyznali się rodzinie Kuzjakinów w liście.
Wspólne życie Raisy i Wasyla nie układa się i ten wraca na wieś. Po jakimś czasie Nadieżda mu wybacza. W obawie przed negatywną reakcją syna Leonida, oni spotykają się potajemnie, ale dowiedziawszy się o ciąży Nadieżdy, po upływie dwóch miesięcy wracają do domu.
Obsada[edytuj | edytuj kod]
-Aleksander Michaiłow – Wasyl Kuzjakin
-Nina Doroszyna – Nadzieżda Kuzjakina
-Ludmiła Gurczenko – Raisa Zacharowa
-Sergiej Jurskij – dziad Mitja
-Natalia Tenjakowa – baba Szura
-Janina Liskowska – Ludmiła
-Igor Ljah – Leonid
-Lada Sizonienko – Ola
Niewymienieni w napisach końcowych[edytuj | edytuj kod]
-Michał Kolesnikow – miłośnik piwa
-Sergiej Mienahin – wykonawca utworu „Gorące południowe tango”
-Władimir Mieńszow – kierowca kabrioletu
-Konstanty Michajłow – epizod
Ekipa filmowa[edytuj | edytuj kod]
-Autor scenariusza: Władimir Gurkin
-Reżyser: Władimir Mieńszow
-Zdjęcia: Jurij Newski
-Scenografia: Feliks Jasjukiewicz
-Muzyka: Walentin Liewaszow
-Tekst utworu: Edward Uspieński
-Reżyseria dźwięku: Raisa Margaczowa
-Montaż: R. Piesecka
-Wizaż: E. Jewsiejewa
-Kostiumy: Natalia Monewa
-Operator dźwięku: Eldar Szahwierdijew
-Dyrygent: Siergiej Skripka (niewymieniony w napisach końcowych)
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
- Nagroda „Złota ladja” na Międzynarodowym festiwalu filmowym komedii w Torremolinos w 1985 roku.
- Rozdanie nagród MTV Rosja w 2009 roku, nominacja „Najlepszy film sowiecki”
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
-Wytwórnia filmowa: Mosfilm
-Film fabularny, kolorowy
-Sugerowany wiek: 12+
-Oglądalność: 44,5 miliona widzów
-Wersja na VHS: 1 VHS, wydawca: „Krupnyj Plan”, 1997 rok.
-Wersja na mpeg4: 1 MPEG-dysk, wydawca: „Krupnyj Plan”, 1997 rok.
-Wersja na innych nośnikach: 1 wideo CD-dysk, wydawca: „Krupnyj Plan”, 1997 rok.
-Wersja na DVD: 1 DVD, dźwięk 5.1, wydawca: „Krupnyj Plan”, 2003 rok.
-Wersja na DVD: 1 DVD, dźwięk 5.1, wydawca: „Krupnyj Plan”, 2007 rok. (rekonstrukcja dźwięku i obrazu)
-Wersja na Blu-ray: 1 Blu-ray, dźwięk DTS HD-MA 5.1, wydawca: „Krupnyj Plan”, 2010 rok. (rekonstrukcja dźwięku i obrazu)
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
-Zarówno sztuka teatralna jak i film zostały nakręcone na podstawie prawdziwiej historii Wasyla i Nadieżdy Kuzjakinych, mieszkających w Czeremchowie na terenie Obwodu irkuckiego. W 2011 roku został postawiony pomnik na cześć bohaterów filmu „Miłość i gołębie” (rzeźbiarz – Karim Muhamadiejew).
-Aby pod koniec filmu nagrać „rozkwitające drzewo”, został zastosowany trik z laską, z której wyskakują kwiaty. Na plan zdjęciowy został zaproszony iluzjonista, do drzewa przymocowano dziesięć podobnych lasek, a za pierwszym razem zadziałało siedem z nich – został nakręcony tylko jeden dubel.
-Zdjęcia do filmu odbywały się latem w Karelii, w mieście Miedwieżjegorsk nad rzeką Kumsy. Dom pod numerem 12, stojący na ulicy Niżniej na obrzeżach miasta, gdzie były kręcone główne sceny, został zburzony po pożarze w 2011 roku. Teraz na jego miejscu stoi nowa willa. -Zdjęcia do sceny kąpieli Raisy Zacharowej i Wasyla odbywały się w listopadzie w Batumi (Gruzja). Temperatura wody wynosiła 14 stopni.
-Podczas kręcenia sceny, kiedy Wasyl wypada z drzwi swojego domu do morza, Aleksander Michaiłow prawie nie zginął. Aktor spadł z pirsu, a pod wodą znaleźli go nurkowie. Wynurzył się z wody wraz z Gurczenko w samej bieliźnie. Właściwie scena ta została nakręcona nie na morzu, a w odkrytym basenie. Podczas zdjęć pod wodą aktor długo nie mógł rozwiązać krawatu i prawie utonął, dlatego ostatecznie krawat trzeba było rozciąć.
-Według scenariusza Nadieżda to kobieta w średnim wieku, a baba Szura to staruszka emerytka. Jednakże aktorka Nina Doroszyna, która wcieliła się w rolę Nadieżdy jest 10 lat starsza niż Natalia Tenjakowa, grająca babę Szurę. W czasie zdjęć Doroszyna miała 50 lat, a Tenjakowa (podobnie jak Aleksander Michajłow, filmowy Wasyl) tylko 40.
-Siergiej Jurskij i Natalia Tenjakowa, grający parę wuj Mitja i baba Szura są prywatnie małżeństwem.
-Edward Uspieński napisał dwa utwory do filmu. Jedna z nich „Gorące południowe tango” pojawia się z tle sceny Siergieja Menahina. Drugi utwór „Wracajcie do domu panowie!” (muzyka Grigorij Gladkow) nie został zamieszczony w filmie.
-Podczas sceny, kiedy Wasyl potajemnie zagląda przez okno swojego domu, jego domownicy oglądają w telewizji film „Moskwa łzom nie wierzy”, także nakręconym przez Władimira Mieńszyna.
-Scena z Raisą Zacharową i Wasylem na symulatorach była nakręcona w Canderowkim instytucie mechanoterapii, który znajduje się w kurorcie Jessentuki.
-Kiedy wuj Mitja zastanawia się z jakiego powodu ma się napić, kartkuje kalendarz, w tym samym czasie mówiąc „Osiemdziesiąte urodziny… oj ty! Ona ma już osiemdziesiąt lat?”. Prawdopodobnie chodziło o aktorkę Tatianę Pieltcer, która podczas zdjęć obchodziła swoje osiemdziesiąte urodziny.
-Powstały dwie wersje filmu, ale komisja państwowa zadecydowała o skróceniu kontynuacji, więc film został zmontowany ponownie. Nie ukazane w wersji kinowej sceny były „wymyte” z taśmy (z powodu braków w czasach ZSRR) i nie zachowały się.
Premiery[edytuj | edytuj kod]
- 7 styczeń 1985 – ZSRR
- 6 czerwiec 1986 – Finlandia
- 2 październik 1986 – Węgry