Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/Miłość i gołębie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Miłość i gołębie[edytuj | edytuj kod]

„Miłośc i gołębie” – sowiecka liryczna komedia nakręcona w 1984 roku przy współpracy z wytwórnią filmową „Mosfilm” przez Władimira Meńszowa. Film powstał na podstawie sztuki teatralnej o tym samym tytule, napisanej przez aktora Władimira Gurkina w 1981 roku. Gurkin jest także autorem scenariuszu do filmu.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Wasyl Kuzjakin, pracownik przedsiębiorstwa przemysłu leśnego, pasjonujący się hodowlą gołębi, mieszka z żoną Nadieżdą i trójką dzieci: Ludmiłą, która wróciła z miasta po rozstaniu z mężem, wesołym Leonidem - miłośnikiem techniki, i Olą – ulubienicą ojca. Według Nadieżdy, jej mąż to hultaj i szelma. W sąsiedztwie mieszkają baba Szura i dziad Mitja, gdzie także bez przerwy pojawiają się konflikty. Dziad nie stroni od alkoholu, chociaż żona próbuje trzymać go w ryzach. Mitja wykorzystuje każdą możliwą okazję, żeby w potajemnie się napić ( na przykład wpada na pomysł, żeby zorganizować jej stypę, chociaż nie umarła).

Pewnego razu Wasyl dostaje urazu podczas pracy, a później w ramach rekompensaty za uszczerbek na zdrowiu zostaje skierowany nad morze. W kurorcie bohater wdaje się w romans z egzaltowaną damą Raisą Zacharową, która oczarowuje go swoimi niesamowitymi opowieściami i zainteresowaniami. W rezultacie Wasyl wraca z kurortu do nowej ukochanej, do czego wraz z Raisą przyznali się rodzinie Kuzjakinów w liście.

Wspólne życie Raisy i Wasyla nie układa się i ten wraca na wieś. Po jakimś czasie Nadieżda mu wybacza. W obawie przed negatywną reakcją syna Leonida, oni spotykają się potajemnie, ale dowiedziawszy się o ciąży Nadieżdy, po upływie dwóch miesięcy wracają do domu.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

-Aleksander Michaiłow – Wasyl Kuzjakin

-Nina Doroszyna – Nadzieżda Kuzjakina

-Ludmiła Gurczenko – Raisa Zacharowa

-Sergiej Jurskij – dziad Mitja

-Natalia Tenjakowa – baba Szura

-Janina Liskowska – Ludmiła

-Igor Ljah – Leonid

-Lada Sizonienko – Ola

Niewymienieni w napisach końcowych[edytuj | edytuj kod]

-Michał Kolesnikow – miłośnik piwa

-Sergiej Mienahin – wykonawca utworu „Gorące południowe tango”

-Władimir Mieńszow – kierowca kabrioletu

-Konstanty Michajłow – epizod

Ekipa filmowa[edytuj | edytuj kod]

-Autor scenariusza: Władimir Gurkin

-Reżyser: Władimir Mieńszow

-Zdjęcia: Jurij Newski

-Scenografia: Feliks Jasjukiewicz

-Muzyka: Walentin Liewaszow

-Tekst utworu: Edward Uspieński

-Reżyseria dźwięku: Raisa Margaczowa

-Montaż: R. Piesecka

-Wizaż: E. Jewsiejewa

-Kostiumy: Natalia Monewa

-Operator dźwięku: Eldar Szahwierdijew

-Dyrygent: Siergiej Skripka (niewymieniony w napisach końcowych)

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

- Nagroda „Złota ladja” na Międzynarodowym festiwalu filmowym komedii w Torremolinos w 1985 roku.

- Rozdanie nagród MTV Rosja w 2009 roku, nominacja „Najlepszy film sowiecki”

Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]

-Wytwórnia filmowa: Mosfilm

-Film fabularny, kolorowy

-Sugerowany wiek: 12+

-Oglądalność: 44,5 miliona widzów

-Wersja na VHS: 1 VHS, wydawca: „Krupnyj Plan”, 1997 rok.

-Wersja na mpeg4: 1 MPEG-dysk, wydawca: „Krupnyj Plan”, 1997 rok.

-Wersja na innych nośnikach: 1 wideo CD-dysk, wydawca: „Krupnyj Plan”, 1997 rok.

-Wersja na DVD: 1 DVD, dźwięk 5.1, wydawca: „Krupnyj Plan”, 2003 rok.

-Wersja na DVD: 1 DVD, dźwięk 5.1, wydawca: „Krupnyj Plan”, 2007 rok. (rekonstrukcja dźwięku i obrazu)

-Wersja na Blu-ray: 1 Blu-ray, dźwięk DTS HD-MA 5.1, wydawca: „Krupnyj Plan”, 2010 rok. (rekonstrukcja dźwięku i obrazu)

Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]

-Zarówno sztuka teatralna jak i film zostały nakręcone na podstawie prawdziwiej historii Wasyla i Nadieżdy Kuzjakinych, mieszkających w Czeremchowie na terenie Obwodu irkuckiego. W 2011 roku został postawiony pomnik na cześć bohaterów filmu „Miłość i gołębie” (rzeźbiarz – Karim Muhamadiejew).

-Aby pod koniec filmu nagrać „rozkwitające drzewo”, został zastosowany trik z laską, z której wyskakują kwiaty. Na plan zdjęciowy został zaproszony iluzjonista, do drzewa przymocowano dziesięć podobnych lasek, a za pierwszym razem zadziałało siedem z nich – został nakręcony tylko jeden dubel.

-Zdjęcia do filmu odbywały się latem w Karelii, w mieście Miedwieżjegorsk nad rzeką Kumsy. Dom pod numerem 12, stojący na ulicy Niżniej na obrzeżach miasta, gdzie były kręcone główne sceny, został zburzony po pożarze w 2011 roku. Teraz na jego miejscu stoi nowa willa. -Zdjęcia do sceny kąpieli Raisy Zacharowej i Wasyla odbywały się w listopadzie w Batumi (Gruzja). Temperatura wody wynosiła 14 stopni.

-Podczas kręcenia sceny, kiedy Wasyl wypada z drzwi swojego domu do morza, Aleksander Michaiłow prawie nie zginął. Aktor spadł z pirsu, a pod wodą znaleźli go nurkowie. Wynurzył się z wody wraz z Gurczenko w samej bieliźnie. Właściwie scena ta została nakręcona nie na morzu, a w odkrytym basenie. Podczas zdjęć pod wodą aktor długo nie mógł rozwiązać krawatu i prawie utonął, dlatego ostatecznie krawat trzeba było rozciąć.

-Według scenariusza Nadieżda to kobieta w średnim wieku, a baba Szura to staruszka emerytka. Jednakże aktorka Nina Doroszyna, która wcieliła się w rolę Nadieżdy jest 10 lat starsza niż Natalia Tenjakowa, grająca babę Szurę. W czasie zdjęć Doroszyna miała 50 lat, a Tenjakowa (podobnie jak Aleksander Michajłow, filmowy Wasyl) tylko 40.

-Siergiej Jurskij i Natalia Tenjakowa, grający parę wuj Mitja i baba Szura są prywatnie małżeństwem.

-Edward Uspieński napisał dwa utwory do filmu. Jedna z nich „Gorące południowe tango” pojawia się z tle sceny Siergieja Menahina. Drugi utwór „Wracajcie do domu panowie!” (muzyka Grigorij Gladkow) nie został zamieszczony w filmie.

-Podczas sceny, kiedy Wasyl potajemnie zagląda przez okno swojego domu, jego domownicy oglądają w telewizji film „Moskwa łzom nie wierzy”, także nakręconym przez Władimira Mieńszyna.

-Scena z Raisą Zacharową i Wasylem na symulatorach była nakręcona w Canderowkim instytucie mechanoterapii, który znajduje się w kurorcie Jessentuki.

-Kiedy wuj Mitja zastanawia się z jakiego powodu ma się napić, kartkuje kalendarz, w tym samym czasie mówiąc „Osiemdziesiąte urodziny… oj ty! Ona ma już osiemdziesiąt lat?”. Prawdopodobnie chodziło o aktorkę Tatianę Pieltcer, która podczas zdjęć obchodziła swoje osiemdziesiąte urodziny.

-Powstały dwie wersje filmu, ale komisja państwowa zadecydowała o skróceniu kontynuacji, więc film został zmontowany ponownie. Nie ukazane w wersji kinowej sceny były „wymyte” z taśmy (z powodu braków w czasach ZSRR) i nie zachowały się.

Premiery[edytuj | edytuj kod]

- 7 styczeń 1985 – ZSRR

- 6 czerwiec 1986 – Finlandia

- 2 październik 1986 – Węgry