Wiktor Pikulski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Konstanty Pikulski
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1896
Jaworów

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

82 Syberyjski Pułk Piechoty
56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej
PKU Biała Podlaska
KRU Biała Podlaska

Stanowiska

kwatermistrz pułku
komendant PKU
komendant rejonu uzupełnień

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Wiktor Konstanty Pikulski (ur. 4 marca 1896 w Jaworowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wiktor Konstanty Pikulski urodził się 4 marca 1896 w Jaworowie, w rodzinie Wiktora i Józefy z Berwidów[1][2]. Uczył się w Filii C. K. Gimnazjum w Stryju, gdzie w 1914 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości (w jego klasie byli m.in. jego brat Tadeusz Kazimierz Pikulski ur. 4 marca 1894, a także Ludwik Iwaszko, Władysław Tadeusz Podoski, Zdzisław Stroński)[3].

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został powołany do armii austriackiej, gdzie ukończył szkołę oficerską. Został wysłany na front, w 1916 dostał się do niewoli rosyjskiej[4]. Od lipca do kapitulacji pod Krasnojarskiem walczył w 1 pułku strzelców 5 Dywizji Syberyjskiej[4][5]. Za bohaterstwo w czasie walk został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1920 wstąpił do Wojska Polskiego. W czasie wojny z bolszewikami walczył w stopniu porucznika w 82 Syberyjskim pułku piechoty[4].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty[6]. W 82 pułku piechoty służył do 1927. W 1924 pełnił obowiązki kwatermistrza pułku. Od 1927 został przeniesiony do DOK IX[7]. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 54. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W 1932 pełnił służbę w 9 Okręgowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Brześciu[9]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisko dowódcy batalionu[10][4]. W sierpniu 1935 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Biała Podlaska na stanowisko komendanta[11]. W 1938 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Biała Podlaska, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”.

We wrześniu 1939 został dowódcą improwizowanego batalionu Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu. Dostał się do niewoli sowieckiej i 1940 roku zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na liście Straceń, poz. 2655[5].

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  2. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 413.
  3. ↑ Sprawozdanie Kierownictwa Filii C. K. Gimnazyum w Stryju za rok szkolny 1914. Stryj: 1914, s. 44, 56-57.
  4. ↑ a b c d Kolekcja VM ↓, s. 4.
  5. ↑ a b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 222.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 361, 420.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 131, 197.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 105.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 35, 477.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 98.
  12. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  13. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 35.
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 102 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
  15. ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Pikulski&oldid=71424063”