Wiktor Wojnicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Wojnicz
komandor podporucznik komandor podporucznik
Data i miejsce urodzenia

24 grudnia 1894
Łuck

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie na Wschodzie
Wojsko Polskie
 Marynarka Wojenna (II RP)

Formacja

III Korpus Polski w Rosji

Jednostki

Kierownictwo Marynarki Wojennej
Oddział II SG

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa,
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Wiktor Wojnicz (ur. 24 grudnia 1894 w Łucku, zm. 1940 w ZSRR) – komandor podporucznik Marynarki Wojennej, kawaler Orderu Virtuti Militari, urzędnik, ofiara zbrodni katyńskiej.

Tabliczka upamiętniająca na ścianie kościoła św. Karola Boromeusza w Warszawie

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 grudnia 1894 w rodzinie Adama i Marii z domu Orzeł. Kształcił się w gimnazjum w rodzinnym Łucku, a następnie w korpusie morskim w Piotrogrodzie.

Był żołnierzem w Armii Imperium Rosyjskiego w rosyjskiej marynarce wojennej. Od początku 1918 u kresu I wojny światowej służył Wojsku Polskim na Wschodzie. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenach ukraińskich służył w III Korpusie Polskim w Rosji i w Wydziale Wojskowym Komendy Naczelnej 3 POW.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w grudniu 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Został przydzielony w 1919 do Departamentu Marynarki Wojennej Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 1920 do 1921 pełnił funkcję zastępcy oficera łącznikowego przy Głównym Dowództwie Wojska Polskiego na Ukrainie oraz kierownika Wydziału Organizacyjnego Departamentu Spraw Morskich. Został awansowany do stopnia komandora podporucznika w korpusie morskim ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[1][2]. Od 1921 do 1927 był przydzielony do Kierownictwa Marynarki Wojennej, gdzie w 1923 był oficerem Wydziału Organizacyjno-Mobilizacyjnego[3], a w 1924 był kierownikiem Samodzielnego Referatu Personalnego[4]. Od 1927 był oficerem Oddziału II Sztabu Generalnego[5], pełniąc funkcję referenta w Referacie „Ligi Narodów”. W 1931 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łuck[6].

Jako emerytowany oficer był inspektorem MSW w Łucku. Był prowizorycznym naczelnikiem w urzędzie wojewódzkim wołyńskim w Łucku, po czym z dniem 1 stycznia 1932 został mianowany naczelnikiem wydziału[7]

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Prawdopodobnie na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD na obszarze okupowanym przez sowietów. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 43/2-7 oznaczony numerem527)[8]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1445.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1311.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 32.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 32.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 1400.
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 1066.
  7. ↑ IX. Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. Nr 2, s. 27 (43), 30 stycznia 1932. 
  8. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 107. [dostęp 2016-07-21].
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923 roku, s. 3 „za czyny w byłej POW na Wschodzie (KN III)”.
  10. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za długoletnią, gorliwą i nieskazitelną pracę w służbie państwowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Wojnicz&oldid=70482048”